Two worlds apart ~ Dutch

#14

Pov: Menora
Als in een soort cliché drama film, komen we tegelijkertijd achter de boom vandaan met onze gamefaces op. We lopen richting de villa en ik manoeuvreer ons richting de ingang. We lopen de redelijk hoge trap op en zodra een wachter mij ziet worden de poorten geopend. We lopen naar binnen en ik zie iedereen onze kant opkijken.

Pov: Mace
Ik kijk rond in de villa. Het is veel lichter en meer open dan die wij hebben. Veel mooier, naar mijn mening. Veel hoofden draaien onze kant op, en ik zie kinderen verstoppen achter hun moeders. Ik doe mijn best niet te laten zien hoe veel pijn het mij doet dat iedereen zo bang voor me is. Het liefst wil ik schreeuwen dat ik niet zo ben, en het allemaal uitleggen. Maar dat kan niet. Normaal zou ik heel veel geuren opvangen, maar de dominante, betoverende geur van mijn mate overstemd het allemaal. Die zorgt ervoor dat ik me nog net in kan houden.

Dan voel ik de liefhebbende manier waarmee Menora mijn handen vasthoud verharden. Kane begint te piepen en ik kalmeer hem een beetje. Ik zie een jongen op ons aflopen, en ik herken hem meteen als de broer van Menora, Isaac, volgens mij. 'Wat doet dát hier?' Vraagt hij, met een nadruk op het woord dat. 'Ik vond dit stuk onheil in ons gebied. Minkukel.' Zegt Menora. Hoewel ik weet dat het nep is, de minachting klinkt zo oprecht... Kane begint te vechten voor controle, en ik kan me amper verzetten. Menora knijpt geruststellend in mijn handen. Kane bedaart meteen en ik knijp zachtjes terug. Ondertussen heeft Isaac ons doorgelaten en lopen we naar de cellen.

'Ik weet dat deel C vrijwel leeg is. We lopen daar wel heen. Ik- ik wil dit niet doen maar ik moet een zak over je hoofd doen totdat we daar zijn. Er zijn hier een paar Ferno's en als die je herkennen...' zegt ze. Ik hoor de spijt in haar stem. Ik knik en glimlach naar haar. Ze is zo mooi. Ik zie haar ogen even vager worden en weer normaal. Dit gebeurt een paar keer. 'Alles goed?' Vraag ik. 'Ja, Mena wordt helemaal gek door die glimlach' zegt ze. Ze komt dichterbij en fluistert in mijn oor: 'en ik ook'. Ze begint te lachen als mijn ogen verschieten van kleur en we lopen verder, met een zak om mijn hoofd.

Eenmaal aangekomen bij mijn cel, nummer 088, haalt Menora de zak van mijn hoofd. Ik moet even wennen aan het licht maar ik zoek meteen Menora's gezicht. Ik kijk naar haar felblauwe ogen met groene spikkeltjes en witte haar. Haar moeder had die haarkleur ook, en haar broer ook. Zal wel in de familie zitten. Ik kijk rond en zie dat alle cellen hier leeg zijn. Ik ga met mijn handen door haar haar, en raak haar wang zachtjes aan. Ze sluit even haar ogen.

'Ik kan je pas morgen hieruit halen' fluistert ze. 'Anders wordt het verdacht. Momentje' zegt ze. Haar ogen worden even vaag en dan kijkt ze me weer aan en komt ze een stapje dichterbij. Ik sla mijn armen om haar heen. Ik hoor voetstappen en ik loop gauw de cel in.

Een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd als Menora komt om het hoekje tevoorschijn. Ik zou haar ongeveer twee jaar jonger dan Menora schatten. Ze heeft bruine haren, en bruine ogen. 'Mace, het is oke, dit is Hanna' ik loop voorzichtig de cel weer uit en steek mijn hand uit om me voor te stellen. Meteen deinst ze achteruit. 'Aaah! What the hell man! Dropveter! Jij bent een gevangene en een Ferno en en- ' ze word onderbroken door Menora. 'Hanna. Relax. Dit is Mace, en hij wil je echt geen pijn doen. Hij is anders dan alle andere Ferno's.' Zegt ze met een rustige stem. 'Hoe weet je dat?' Snauwt Hanna. 'Ik ken hem al langer... Hij is een soort van mijn mate.' Zegt Menora.

Hanna lijkt geen reactie te hebben maar dan worden haar ogen ineens zo groot als schoteltjes. 'Die maangodin is echt een koekenflapper. Jij en een férno?' Zegt ze verbaast. 'Ik zou de maangodin geen koekenflapper noemen, als ik jou was, en we passen beter bij elkaar dan je denkt, heck, dan dat wij dachten toen we elkaar ontmoetten.' Zegt Menora. Ik bloos door de lieve woorden van mijn mate. Ik leg mijn hand op haar rug en trek haar wat dichter tegen me aan.

'Maar ik ben nu hier omdat...?' Vraagt Hanna twijfelachtig. 'Oh ja, natuurlijk. Ik heb Mace helemaal niet "gevangen" bij de grens. Ik wilde hem gewoon aan deze kant krijgen.' Zegt Menora. Hanna's ogen worden groter van verbazing. 'Dus... zou ik je graag willen vragen om morgen om 12.00 Mace naar mijn huis te brengen.' Zegt mijn mate zelfverzekerd. 'Excusez-moi?!' Roept Hanna uit.

Ze haalt even diep adem en zucht. 'Oke dan. Je bent me er nog een schuldig, en jullie zijn, hate to admit it, best wel goals. Maar ik wil morgenavond kalkoen als diner. Lekker sappig met marinade en-' Menora onderbreekt: 'je mag alles hebben. Zolang je hem maar op tijd en zo onopvallend mogelijk naar mij toe brengt.' Hanna grijnst. 'Alles?' 'Alles.' Haar grijs wordt groter. 'Ikwileenunicorn!'
———————————
Hai haiii
Weer n nieuw hoofdstuk erbij. Niet heel veel is gebeurt, maar er is wel een nieuw personage, Hanna. Wat vinden jullie van dr? Ik wilde een keer een heel ander soort personage maken dan normaal :)

Laat wat feedback achter als je wil!
X