Two worlds apart ~ Dutch

#10 & #11

'JE BENT OP EEN DIPLOMATIEK BEZOEK GEGAAN?!' Schreeuwt mijn moeder. 'Mam...' zeg ik. Ik voel tranen in mijn ogen branden en ik kijk naar mijn voeten. 'NOU? VERTEL!' Roept ze. De tranen waartegen ik zo hard aan het vechten ben vinden toch een weg naar buiten en rollen over mijn wangen. Ik kijk omhoog naar mijn moeder en haar blik verzacht. Ze komt naast me zitten en legt haar arm om me heen.

'Ik was in de stad met Isaac-' zeg ik en ik haal even mijn neus op. '-toen ik ineens in elkaar zakte. Ik voelde dat er iets mis was met mijn mate en het deed zo verschrikkelijk veel pijn. Ik wist dat ik iets moest doen en dit leek de enige oplossing aangezien hij niet meer reageerde op berichtjes, mindlinks... nergens. Ik ging dus op bezoek en deed alsof ik naar het toilet moest maar ging naar hem op zoek. Ik vond hem tussen de glasscherven met overal kneuzingen en blauwe plekken...' snik ik. 'Ow schatje. Het spijt me. Maar je had toch geen contact meer met die... jongen.' Zegt ze. 'Je hebt zelf ook een mate en weet hoe moeilijk het is om weg te blijven.' Zeg ik. Mijn stem is nu amper hoorbaar maar mijn moeder verstaat me wel. 'We hadden het bijgepraat maar we hadden een kleine... situatie vanmorgen en toen was ik weggelopen naar huis.' Zucht ik. 'Wat was er gebeurt?' Vroeg mijn moeder. 'Ik... eh...nou-' 'je hoef het niet te vertellen hoor. Alles op zijn tijd.' Ik knik dankbaar. 'Dankjewel mama' zeg ik met een kleine glimlach. 'Altijd schat.' Zegt ze.

We staan op en ze geeft me een knuffel waardoor een pijnscheut door mijn ribbenkast schiet. 'Wat is er?' Vraagt mijn moeder bezorgd. Ik ga zitten op het bed en doe mijn shirt omhoog. 'Oh ja. En dit nog.' Zeg ik droog. Haar ogen worden groot en ze gaat naast me zitten. 'Je bent zo ongeveer tien minuten thuis en de wandeling vanuit hun packhuis is minimaal een halfuur. Je zou al genezen moeten zijn...' zegt ze. 'Weet ik. Ik ga, als je het niet erg vind, zo naar Mace om te kijken hoe het kan.' 'Is goed schat. Ben voorzichtig.' Zegt ze met een glimlach. 'Thanks mam.' Zeg ik en ze loopt de deur uit.

Ik kijk naar mijn knokkels waar allemaal witte lijntjes overheen lopen. Zat er geen glas in Mace's hand? Ik zucht. Nog meer mysteries, fijn. 'Mena?' Vraag ik twijfelachtig. 'Jah?' Hoor ik. 'Hoe kan dit?' Vraag ik en ik doe mijn shirt omhoog. Ik voel Mena meekijken en zie in de spiegel mijn ogen van kleur verschieten. 'Waar the hell komt dat vandaan?' Vraagt ze. 'Heb je NIKS meegemaakt van de afgelopen 24 uur?' Vraag ik. 'Uhm nee. Lag te slapen.' Is haar antwoord. Ik rol met mijn ogen.

Het is bijna acht uur en ik loop rustig naar de omgevallen boomstam. Ik zie Mace al zitten. Hij kijkt op als hij doorheeft dat ik er ben en ik ga naast hem zitten. Hij plaatst zijn hand op mijn wang en heeft mij een lange zoen, waar ik in meega. 'En waar was dat voor?' Vraag ik. 'Niet dat ik het erg vind.' Mompel ik er snel achteraan. 'Voor het redden van mijn leven. Ik wil niet weten wat ik allemaal had gedaan als jij er niet was geweest...' zegt hij. 'Maar volgens mij heb ik nog een hoop uit te leggen.' Zegt hij en ik knik.

'Ik kwam vanmiddag thuis, en mijn vader kwam meteen op me af. Hij duwde me tegen de muur. Hij was erachter gekomen dat ik in de afgelopen weken meerdere gevangenen heb vrijgelaten en was nogal boos. Hij heeft me meerdere keren geslagen. Ik ben toen naar boven gevlucht. Ik was zo boos op mijn vader en verdrietig omdat ik jou miste. Ook was ik boos op mezelf voor naar jou schreeuwen. Ik ben toen de badkamer ingelopen en heb uit woede mijn spiegel kapotgeslagen. Ik had net een stuk glas gepakt om het... af te maken toen jij binnenkwam...' zegt hij.

'Mace... dat je fouten maakt betekend niet dat ik voor altijd boos op je ben' zeg ik. Hij kijkt op en een klein glimlachje verschijnt op zijn gezicht. Mijn oog valt op zijn hand waar de glasscherven nog uitsteken. 'Mace! Die had je er allang uit moeten halen pannenkoek! Kom hier.' Zeg ik, en ik pak zijn hand vast. Ik leg hem neer op mijn schoot en grijp uit mijn tas een pincet. Terwijl ik dat doe voel ik hem zijn hand een stukje naar boven bewegen wat tintelingen veroorzaakt over mijn hele lichaam. 'Mace, niet nu.' Mompel ik en ik pak zijn hand weer vast. Ik hoor Mena kort janken wat ik negeer en begin met een pincet de stukjes glas uit zijn hand te halen.