Two worlds apart ~ Dutch

#26

Pov Mace
Drie maanden.

Drie maanden geleden is Menora ontvoert.

Drie keer per dag word ze in elkaar geslagen.

Mijn hele lichaam is blauw, en die van Menora dus ook.

Ik maak me zorgen om de baby.

Ik zit op de bank en staar levenloos voor me uit. 'Mace?' Vraagt Sam. Ik kijk op. 'En?' Vraag ik. Ze schud haar hoofd. Ik kijk weer naar beneden. De bank naast me deukt in en Sam slaat een arm om me heen. Ze is hier komen wonen, in verband met de ontvoering.

'Ik-' ik haal mijn neus op. "Ik kan het niet meer Sam.' Een snik verlaat mijn mond. Ze opent haar armen en ik geef haar een knuffel. 'Sssh.' Fluistert ze.

'Ik probeer mezelf sterk te houden, het volk te leiden. Ik kan het niet meer Sam. Ik kan het niet zonder haar.' Snik ik.

'Ik weet het.' Zucht ze.

'En- en- de baby! Ze moet nu al een aardige buik hebben. Ik heb waarschijnlijk het eerste schopje gemist! En- wie is er voor haar om ananasijs te halen?'

'We vinden haar wel. Het komt goed.' Mompelt Sam. 'Het doet pijn, Sam. Drie keer per dag. Elke dag weer. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal is het uitputtend. Ik voel dat ze zwakker word met elke klap! Ik weet niet hoe lang ze dit nog volhoud!' Snik ik.

'We vinden haar wel, Mace. Dat moet.'

Pov Menora
Ik weet niet hoe lang ik hier al zit. Drie keer per dag komen dezelfde twee, roodharige mannen binnen, elke keer met andere wapens.

Mijn buik word steeds boller. Ze mogen er niet achter komen, maar er is bijna geen tijd meer.

De oversized trui heeft het deze afgelopen tijd verborgen, maar het word met de dag moeilijker, en beter zichtbaar.

Ik maak me zorgen. Ik heb de baby nog geen één keer voelen schoppen, of bewegen.

Ik moet hier weg, en zo snel mogelijk.

Ik zie in mijn ooghoek een stuk afgebroken hout, waarschijnlijk van de vorige klappen. Ik pak het stevig vast. Dit kan goed van pas komen.

Ik verstop het stuk hout in de mouw van mijn trui en sta voorzichtig op. Ik moet weten wie mij ontvoert heeft.

Mijn benen zijn zo dun als tandenstokers, en even ben ik bang dat ze zullen breken onder mijn gewicht. Ik wil het opgeven. Maar de band tussen mij en Mace, en het feit dat er een leventje in mijn buik zit, pusht me om verder te gaan.

Zodra ik opsta wankel ik even, maar mijn benen houden het toch.

Ik loop naar de stalen deur en sla er hard op met mijn vuisten.

'Hey!' Roep ik, zo hard als mijn schorre stem het toelaat.

Geen reactie.

'Ik wil praten met mijn ontvoerder!' Roep ik dan. De deur vliegt open, wat mij tegen de houten muur gooit. Ik hoest even door de harde klap, maar herstel me dan toch.

De gedaante gaat zitten op dezelfde stalen stoel als de eerste dag dat ik hier was. Ik ga twijfelachtig op de andere stoel zitten.

'Eindelijk van gedachten veranderd?' Vraagt hij grijnzend.

Ik probeer zijn gezicht te zien, maar dat is tevergeefs.

'Nou?' Word er naar mij gesnauwd.

'Over wat?' Vraag ik, puur om tijd te rekken. Ik kijk naar zijn armen, maar ook die zijn bedekt door de hoodie.

'Je weet dondersgoed waar ik het over heb!' Schreeuwt de onbekende boos.

'Sorry, maar ik denk dat het uit mijn hoofd geramd is door Jip en Janneke daar.' Snuif ik, wijzend op de twee gedaantes die achter ons de kamer in liepen.

De ontvoerder zucht gefrustreerd, maar begint toch alles weer uit te leggen.

Ik negeer elk woord dat uit zijn mond komt, terwijl ik ondertussen zoek naar aanwijzingen van zijn indentiteit.

Na vijf minuten zoeken lijk ik niks te kunnen vinden.

'Nou?' Word er geroepen.

'Ik heb nog even wat bedenktijd nodig.' Zeg ik, aangezien ik geen concreet antwoord wil geven.

Een hand schiet de lucht in en raakt mij hard op mijn wang. Ik scheld zachtjes en veeg het straaltje bloed weg.

'Was dat nou echt nodig?' Zucht ik, vermoeid van het tegenstribbelen.

Ik kijk naar de hand, die mij zojuist geslagen heeft. Een ring zit om de duim. Ik herken het, maar ik kan niet bedenken waarvan. Diegene ziet mijn blik en legt snel zijn/haar handen over elkaar, zachtjes vloekend.

De deur klapt hard in het slot zodra de drie personen de deuren uit stormen.

Ik ga op de grond zitten in een hoekje van de kamer, en probeer te bedenken waar ik die ring van ken.
——————————
Hai hai,
3 maanden alweer... O.O
Wie verdenken jullie?

Laat een reactie achter als je wil!
X