Two worlds apart ~ Dutch

#28

Pov Menora
Ik voel me wazig. Heeft Mace gedronken? Het voelt wel zo.

Ik zit voor me uit te staren, terwijl die ring door mijn hoofd blijft spoken. Ik weet zeker dat ik hem ergens van herken.

De deur vliegt open en de tweeling komt weer binnenlopen. Ik zucht verslagen, wetend dat ik te zwak ben om hier iets aan te doen, en ga mijn buik beschermend op de grond liggen.

Het geluid van mijn benen, ribben en schouders die hardhandig worden geslagen vult mijn oren, maar niet mijn gedachtes. Die zijn nog steeds gevuld door die ring. Het is mijn enige aanwijzing.

Ik kreun zacht als een van de tweeling, laten we ze maar Jip en Janneke blijven noemen, me harder slaat dan normaal. Jip lacht maar Janneke sist: 'gast! Ze mag niet dood hè. Halfdood is prima, maar er moet nog wat over blijven!'

Jip rolt met zijn ogen. 'Ja ja. Ik ben wel een beetje klaar met die baas. Hoe lang moeten we hier nog mee door gaan? In het begin was het leuk, maar nu schreeuwt ze niet eens meer.' Zucht hij. Ik probeer de opborrelende woede te verbergen.

'Meneer "ik heb een ring van school", dus ik ben de baas.' Mompelt Jip tegen Janneke terwijl ze naar buiten lopen.

Dat is het.

Ik weet wie mij ontvoerd heeft.

Pov Mace
Ik word wakker met een verschrikkelijke hoofdpijn, en pijnlijke ribben.

Ik kom voorzichtig omhoog. De verergerende hoofdpijn overvalt me en ik leg mijn hoofd in mijn handen.

Ik zie op het nachtkastje een glas water en een paracetamol liggen. Ik slik de paracetamol en drink de rest van het water gulzig op.

Ik kleed me om en loop sloom te trap af.

'Jij ziet er goed uit!' Roept Isaac sarcastisch. Ik grijp naar mijn hoofd als zijn luide stem erdoorheen galmt. 'Sssshh....' hij grinnikt.

'Maar even serieus Mace.' Zegt hij zodra ik op een barkruk zit. 'Waarom dronk je?' Ik zucht. 'Ik denk dat het gewoon teveel werd. Mijn wolf kwam met het idee om wat te drinken en dat ik volgens mij een beetje uit de hand gelopen.' Mompel ik, lichtelijk beschaamd. De bel rinkelt. Ik loop naar de deur en trek hem met een zwaai open.

In de deuropening staat Thomas. Zover ik heb gehoord is hij een vriend van Menora, en hij helpt ons de laatste dagen veel. Met zowel kleine dingen, zoals opruimen en eten koken, maar ook grotere dingen, zoals het regelen van de pack.

Ik geef hem een hand en laat hem binnen. 'Jij ziet er goed uit.' Mompelt hij sarcastisch met een klein glimlachje.

Ik reageer niet en strompel naar de bank, waar ik mezelf op laat vallen. De pijn pulst door mijn hoofd.

Na ongeveer drie uur aan praten over de pack besluit Thomas om weer naar huis te gaan. Ik zwaai kort en loop daarna naar de keuken, waar ik een glas jus d'orange pak.

Isaac loopt binnen, en gaat op de bank links van me zitten. Ik staar even en neem een grote slok. Ik zet het glas neer op de tafel en zak achterover in het kussen van de bank.

Ik laat mijn gedachtes het overnemen, waarvan een groot gedeelte van Menora is. Ik kan niet precies haar gedachtes horen, maar wel voelen welke emoties erbij horen. Ik voel me al best een lange tijd verward, alsof Menora iets probeert te herinneren, maar het niet precies lukt. Mijn ogen vallen langzaam dicht.

Ineens lijkt iets te... klikken. Ik schiet overeind. Menora weet iets. Isaac schiet vrijwel meteen overeind en pakt mijn schouder vast. 'Wat is er Mace?' Ik knipper wild met mijn ogen. Ik knijp ze tot spleetjes en probeer zo hard mogelijk te denken en het antwoord wat door Menora's hoofd galmt te horen.

Maar het blijft vaag. Hoe hard ik ook probeer, het blijft vaag. Het is alsof iemand het voor mijn gezicht houd, maar het mij niet laat zien. Isaac begint steeds harder en wilder aan mijn schouder te trekken en te duwen.

Ik wil niet opgeven, ik kan niet opgeven, ik moet het weten! 'Wat?' Vraagt Isaac. Blijkbaar zei ik dat laatste hardop. 'Menora... weet iets, herinnert iets. Ik- ik- ik kan er niet op komen. Ze voelt hoop, Isaac. Voor het eerst in bijna vier hele maanden voelt ze hoop. Ik- ugh!' Ik schreeuw in frustratie.

'Menora is een slimme meid. Ze vind haar weg daaruit wel, of ze vind een manier om ons iets vertellen.' Zegt Isaac.

Mijn arm begint vreselijk pijn te doen. Ik schreeuw zachtjes en probeer de pijn te verdringen.

Ik rol snel mijn mouw op en zie al snel strepen verschijnen. Letters, om precies te zijn. Het duurt niet lang voordat ik zie wat er staat. Recht voor mijn ogen staat één woord. Één naam. Een die ik dondersgoed ken.

THOMAS.
———————————-
Pam. Pam. Paaaaam.
Sorry voor t lange niet uploaden, ik kwam er echt niet uit en had nogal een writers block. Ik hoop dat t de komende tijd was soepeler zal gaan

Laat een reactie achter als je wil!
X