Two worlds apart ~ Dutch

#8

Ik begin nog luider te snikken na Isaac's reactie en draai mezelf weg van hem. 'Hey bijtje, sorry. Het was niet mijn bedoeling om zo te reageren. Het is gewoon zo...' 'debiel, onmogelijk, verschrikkelijk? Ja I know. En dan heb ik je het ergste nog niet eens verteld' zeg ik. 'Wat is dat dan?' Vraagt hij. 'Het is niet zomaar Mace, het is Mace Ferno. Dé Mace Ferno.' Breng ik door mijn snikken heen uit. 'Ow bijtje... kom hier' zegt hij met zijn armen open. 'Heb je afleiding nodig?' Vraagt hij lief. Ik knik. 'Zin om te shoppen?' Vraagt hij opgewekt. Een glimlach verschijnt op Isaac's gezicht. 'En ons vervolgens helemaal volproppen met fastfood?' Vervolgd hij zijn vraag. 'Sounds like one heck of a plan' is mijn antwoord. 'Yay!' Kirt hij blij.

Ongeveer een halfuurtje later komen we aan in de stad. We lopen een paar winkeltjes binnen en aangezien het buiten warm is koop ik 3 jurkjes, 2 rokjes en 5 tops. Ook koop ik 1 kort broekje. Isaac koopt ook nog wat leuke kleding en dan lopen we een winkeltje binnen met sieraden. In een etalage hangt een zilveren kettinkje in de vorm van een klein bijtje. 'Die ga ik voor je kopen bijtje' zegt Isaac. 'Hij is wel duur hè...' mompel ik, kijkend naar het prijskaartje. 'Ik heb je nog geen verjaardagscadeau gegeven dus dit mag wel een keer' zegt hij met een knipoog. Hij koopt het kettinkje en doet hem om mijn nek. Ik geef Isaac een dikke knuffel en bedank hem zo ongeveer honderd keer. Dit was het beste cadeau wat ik ooit had gekregen.

Ineens klap ik in elkaar. Ik hap naar adem en grijp in paniek Isaac vast. Hij raakt in paniek en wil zijn telefoon pakken om het alarmnummer te bellen. 'Nee... mate' breng ik uit. Hij neemt mij mee naar een rustigere plaats. Trillend en snakkend naar adem pak in mijn telefoon uit mijn tas. Ik zie dat ik 21 gemiste oproepen, 18 voicemails en 46 berichten heb. Isaac kijkt over mijn schouder mee. 'Damn. Wat heeft die gast fout gedaan?' Mompelt hij. 'Niet... nu' breng ik uit.

Ik druk op het contant van Mace en bel.

Geen antwoord.

Ik bel opnieuw. Geen antwoord.

Ik bel opnieuw. Geen antwoord.

Ik kijk Isaac aan. 'We moeten naar hem toe.'

'En hoe wil je dat doen?' Vraagt Isaac me. 'Mace? MAAACCCEE! MACE VERDOMME ANTWOORD ME' roep ik via de mindlink. Geen antwoord.

'We hebben het recht op een diplomatiek bezoek!' Antwoord ik. Isaac zucht. 'En eenmaal daar, wat dan?' Vraagt hij. 'Ik weet het niet Isaac! Jij hebt toch ook een mate?! Nou beeld het even in dan!' Schreeuw ik naar hem. Hij kijkt naar beneden. 'Sorry Isa-' ik klap weer dubbel en snak naar adem. Als het weer even wat rustiger is zegt Isaac: 'kom, We gaan.'

Na het plegen van een paar belletjes hebben we toestemming om het territorium te betreden. We lopen richting het packhuis. We krijgen dodende blikken van alle kanten en ik loop iets dichter bij Isaac. Een steek van pijn schiet door mijn lichaam. Ik adem hevig. Isaac kijkt me machteloos aan en na ongeveer een minuut word de pijn weer wat draaglijker. Ik merk dat de pijn het meeste op mijn handen en ribben aanwezig is. 'Mace?' Probeer ik hem te mindlinken. Geen antwoord. Alleen stilte. Leegte.

'We moeten opschieten Isaac' zeg ik. Hij knikt en we versnellen.

Eenmaal aangekomen bij het packhuis ruik ik Mace's geur en voel mijn wolf gek worden. Isaac klopt aan en het duurt niet lang voordat de deur open word gedaan. 'We willen even met u praten, Alpha Lukas.' Zegt Isaac. Hij laat ons met een nors gezicht binnen, wetend dat hij niks mag doen. We gaan zitten in de woonkamer. 'Zou ik naar het toilet mogen?' Vraag ik aan de Alpha. Hij knikt. 'Trap naar boven, eerste deur rechts.' Zegt hij (nog steeds) nors. Ik knik en loop weg, hopend dat Isaac hem lang genoeg bezig kan houden.

Ik storm de trap op en negeer meteen de eerste deur rechts. Ik steek mijn neus in de lucht en ruik meteen de zoete geur van mijn prachtige mate. 'Mijn mate' denk ik. Ik loop de kamer binnen waar de geur vandaan komt en kijk rond. Badkamer, badkamer! Hoor ik Mena zeggen. Ik ren meteen naar de deur die ik met een ruk opengooi. Misschien iets té hard aangezien de deur uit de scharnieren vliegt.

Ik zie Mace zitten. Rode ogen van het huilen, maar de randjes zijn donker-, nee diepblauw. Ik zie een kapotgeslagen spiegel en uit zijn hand steken glasscherven.  'Mace...' fluister ik.
———————————
Sorry voor de cliffhanger (not sorry xD)
Ik zit nu in België (ben op bezoek bij wat vrienden) maar ben vooruit aan het schrijven en tegen de tijd dat jullie dit zien ben ik allang thuis :)

Vote & comment <3