Two worlds apart ~ Dutch

#6

Een vrij ongemakkelijke stilte vult de kamer. Ik schraap mijn keel. 'Ik had het je eerder moeten vertellen Mam... het spijt me' zeg ik. Ik kijk naar beneden. 'ik snap het schat, ik wil niet eens weten hoe moeilijk dat moet zijn geweest.' Zegt mijn moeder. Ze pak mijn kin vast en duwt mijn hoofd omhoog. 'ik zal er altijd voor je zijn, dat weet je hé?' ik knik. 'Nou, wie is de knappe jongeman hier voor me?' Vraagt ze opgewekt. 'Ik ben Mace, 17 jaar, en dus de mate van uw dochter' antwoord Mace. 'Hmm. die naam komt me bekend voor... Mace' ik zie Mace nerveus slikken. 'Wacht eens even. Mace Ferno. eruit.' zegt mijn moeder opeens. Mace slaat zijn ogen naar beneden. 'ERUIT!' buldert mijn moeder. 'Mam', wat is er?' 'Mace Ferno, zoon van Katja en Lucas Ferno.'

Nu valt het kwartje. hij is de volgende Alpha van de Ferno's. Teleurstelling en verraad vullen mijn gedachtes. 'sorry babe, ik... ik wou het je vertellen!' ik adem scherp in. 'Eruit. En noem me geen babe!' snauw ik. ik zie tranen in zijn ogen verschijnen. 'nogmaals, het spijt me ba- uh Menora' zegt hij voordat hij het bos inloopt. Ik zie hem verdwijnen achter de vele bomen. Tranen beginnen nu ook mijn ogen te vullen en ik laat me vallen op de houten stoel. Mijn moeder hurkt voor me en begint te praten, maar ik versta er geen woord van. ik kan alleen denken aan de middagen die we samen hebben gespendeerd en het gelach dat wij hebben gedeeld. Ik sta op en mompel iets in de richtig van 'ik ga even naar buiten' en loop zo de deur uit, het bos in, maar in tegenovergestelde richting dan waar Mace heen ging.

Het duurt niet lang voordat ik me verander in Mena. We rennen en rennen, met eigenlijk geen idee waarheen. We praten over Mace. Ik mis hem nu al, jankt Mena. 'ik ook Meens, maar het kan niet' antwoord ik verdrietig. Ga...ga je... ga je hem afwijzen als mate? vraagt ze twijfelachtig. 'ik denk niet dat ik dat kan Mena...' antwoord ik.

Vermoeidheid vult mijn lichaam. Ik heb vandaag veel doorstaan, en ik ben uitgeput. Ik ga liggen onder een boom en val al snel in slaap.

Als ik wakker word staat de zon al laag. ik wil op mijn telefoon kijken hoe laat het is maar realiseer dat Mace die is vergeten toen hij me naar mijn moeder droeg. Ik twijfel even maar kom dan tot de conclusie dat het al laat is, en Mace waarschijnlijk toch gewoon thuis in bed ligt. Ik sta op en wandel, als mezelf, richting de omgevallen boom.

Eenmaal daar aangekomen zie ik mijn telefoon in het gras liggen, maar ook valt me nog iets anders op. Mace ligt tegen een boom aan te slapen. Zou hij de hele nacht op mij gewacht hebben? Ik moet langs hem lopen om bij mijn telefoon te komen. Laten we maar hopen dat hij niet wakker word.

Ik loop voet voor voet richting mijn telefoon, en dus ook langs Mace. Ik pak triomfantelijk mijn telefoon op, maar ben daardoor minder voorzichtig. Ik verlies mijn balans en val met een luide klap op de grond. Mace schrikt wakker. We kijken elkaar kort aan. ik zie dat hij zijn mond open wil doen om iets te zeggen, dus ik sta zo snel mogelijk op en loop weg. Maar nog voordat ik de kans krijg om precies dat tweede te doen, lijkt het alsof hij zijn stem terug heeft gevonden. 'Menora? please loop niet weg... denk aan wat ik zei bij onze ontmoeting. Ik ben niet zoals die andere Ferno's en al zou ik dat wel zijn, jij hebt mij in amper twee dagen iets nieuws geleerd.' Ik blijf staan met mijn rug naar hem toe, toch nieuwsgierig wat hij te zeggen heeft. 'Hoe je lief moet hebben. ik heb nog nooit me zo beschermend gevoelt over iemand, nog nooit zo gelukkig geweest als dan wanneer jij op mijn borst vredig ligt te slapen. De seconde dat jij ergens komt licht je alles op. Hoe rot of verschrikkelijk mijn dag ook is, zodra ik jou zie kan ik niks anders doen dan lachen.' Een traan rolt over mijn wang. 'Vanaf het begin dat ik erachter kwam dat jij een Ferno was, wist ik dat dit moeilijk ging worden, maar de toekomstige Alpha? Dat is niet moeilijk, dat is simpelweg onmogelijk.' zeg ik schor. Halverwege de zin breekt mijn stem en meerdere tranen lopen over mijn wangen. 'Ik zou er alles, maar dan ook alles aan doen om met jou samen te kunnen zijn, zelfs-' ik onderbreek hem. 'Ik zou mijn volk nooit kunnen verlaten. Lily die elke keer als ik langs haar bloemenwinkeltje loop mij vriendelijk een roos geeft, Thomas, waarmee ik een keer per maand standaard een koffie ga drinken... Sofie, die-' ik word onderbroken door Mace. 'Je liet me niet uitpraten. Zelfs als dat betekend dat ik voor jou mijn territorium moet verlaten. Je begrijpt het niet, ik zou absoluut alles voor je doen.' hij legt de nadruk op het woord alles. 'je... je zou dat echt doen? Voor mij?' vraag ik. 'Ja, ik voel met sowieso niet thuis tussen de moordende Ferno's die bij ons rondlopen' hij neemt een korte adempauze en gaat daarna verder. 'En al zou ik me precies thuis voelen, iedereen persoonlijk kennen, dan zou ik het nóg doen. Voor jou Menora.' hij zucht. 'ik hou van je Menora, met mijn hele hart. ik wil je nooit kwijtraken.' ik hoor dat hij is opgestaan en achter me staat. Ik draai me rustig om en zeg heel zachtjes: 'ik ook van jou.'

----------------------------

ok, ten eerste, dit was echt een MEGA lang hoofdstuk, met bijna 1000 woorden O.O

Ten tweede, heb ik dit goed geschreven zo? ik weet zelf echt niet zeker of ik er 100% tevreden mee ben.

Laat vooral feedback achter!