Ο Μπάτσος! [Park Jimin FF]

Κεφάλαιο 8ο

"Και τώρα τι κάνουμε;" τον ρώτησα ψιθυριστά αλλά αρκετά αγχομένα και αυτός φάνηκε αρκετά αγχωμένος

Είδαμε το χερούλι τις πόρτες να κατεβαίνει και εκείνη την στιγμή ο Suga με έπιασε απο την μέση με αποτέλεσμα η πλάτη του να βλέπει την πόρτα.

Με φίλησε και περίμενα το φιλί να είναι ψυχρό γιατί ουσιαστικά το έκανε απο ανάγκη για να σωθούμε αλλά είχε πάθος.

Ναι καλά ακούσατε είχε πάθος το φιλί μας. Με το που μπήκε μέσα ο τυπάς ο Suga σήκωσε το χέρι του και έκανε νόημα στον τύπο να φύγει και αυτός τον υπάκουσε. Με το που έκλεισε την πόρτα περίμενα να σταματήσει το φιλί μας αλλά μάλλον έκανα λάθος. Ήταν καλό.

Μα καλά ποιον κοροϊδεύω ήταν ΤΕΛΕΙΟ!!!!! Με το ενα του χέρι έπιανε την μέση μου και με το άλλο έσπρωξε ότι είχε πανω στο γραφείο. Με ξαπλώσαι πανω του και συνέχισε να με φιλά. Μετά από κάνα 3λεπτό με άφησε, σηκώθηκε απο πανω μου και σηκώθηκα και εγώ.

"Δεν μπορούσα να αντισταθώ και..."

"Δεν πειράζει"

"Σου άρεσε;;" και τότε ήταν που κοκκίνισα

"Να το πάρω ως ναι;;" είπε

"Ναι" του απάντησα και μου χαμογέλασε

"Πάμε γιατί θα μας βρουν"

Κατεβήκαμε κάτω και πήγα στο μπαρ.

"Μία τεκίλα " είπα στον μπάρμαν και είδα να με πλησιάζει ο Long ri yi.

"που χάθηκες;;" με ρώτησε και ο μπάρμαν μου έφερε την τεκίλα.

"Ευχαριστώ..... είχα πάει λίγο τουαλέτα και μετά με πήρε ένας φίλος" απάντησα

"και τώρα με συγχωρείς αλλά πρέπει να φύγω" συνέχισα. Αφού πηρα το δερματινο μου άρχισα να περπατάω γρηγορα προς την έξοδο.

Βγήκα έξω και κοίτούσα δεξιά και αριστερά για το αμάξι του Suga. Μόλις το εντόπισα πηγα εκεί και γρήγορα μπήκα μέσα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου είχε πατήσει ειδη το γκάζι και είχαμε εξαφανίστεί.

Long Ri Yi Pov (νταν ντανν)

Αυτή η κοπέλα ήταν πάρα πολύ εντυπωσιακή. Ήταν αρκετά όμορφη και σέξυ. Μου άρεσε πολύ μπορώ να πω. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι εφυγε πολύ γρήγορα και ξαφνικά. Δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο.

Κάποιος δικός μου με φώναξε και μου είπε ότι μπήκε κάποιος στο γραφείο μου. Έτρεξα γρήγορα πάνω και είδα ότι τα κλειδιά ήταν πάνω στην πόρτα από την μέσα πλευρά και ότι έλειπαν κάποια χαρτιά που ηταν αρκετά σημαντικα. Η μικρή!! Αχ αυτο το πλασματάκι εκτός απο ομορφο είναι και έξυπνο. Αλλά Όχι τόσο έξυπνο όπως Εγώ😈.

Aretì pov 🔞⚠️όποιος θέλει διαβάζει ⚠️🔞

Κοιμόμουν στο κρεβατάκι μου μέχρι που άκουσα την πορτα του δωματίου μου να ανοίγει. Όχι πάλι δεν θέλω πάλι !!!! Μπήκε μέσα ο πατριός μου. Μεθυσμένος. Ναι δεν είχα πατέρα είχα πατριό.

Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 3. δεν θυμάμαι πολλά απο αυτόν πάντως το μονο σίγουρο είναι ότι με αγαπούσε.

Μαζευτήκα στο κρεβάτι και σκεπάστηκα καλύτερα.

Φοβόμουν.

"Μικρή μου ξύπνα..." είπε και άρχισα να φοβάμαι ακομα περισσότερο. Δεν μίλησα έκανα πως κοιμάμαι.

Ήμουν 11 όταν άρχισαν όλα αυτά. Η μαμά μου ήταν έγκυος οπότε δεν μπορούσε να.....στο κρεβάτι τέλος πάντων καταλαβαίνετε.

"Ο μπαμπάκας έχει ορέξεις καλό μου κορίτσι θα τον βοηθησης να γίνει καλά" ρώτησε και με ξεσκέπασε γύρισα τον κοίταξα και μου είπε

"Μπράβο το καλό κορίτσι μου" είπε και τότε ξάπλωσε μαζί μου στο κρεβάτι.

"Μπαμπά γιατί δεν πας στην μαμά να σε κάνει καλά" ρώτησα και μου χαμογελάσε

""Γιατί η μαμά σου δεν μπορεί και επίσης εσυ με βοηθάς καλύτερα" είπε και δεν μίλησα. Δυστυχώς είχα κάνει το λάθος να τον ονομάζω πατέρα μου.

"Φέρε μου το χεράκι σου" είπε και έκανα ακριβώς αυτο που ζήτησε.

Το έβαλε πάνω από το παντελόνι του. Ναι επαναλάβετε εκεί κάτω. Μετα ξεκουμπωσαι την ζώνη του και μου εβαλε το χερι μου μεσα απο το βρακι του.

"Θέλω να βάλεις αρκετή δύναμη εντάξει μικρο μου" είπε και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.

Αφού τελειώσαμε με αυτό έβγαλε το παντελόνι του.

"Μπαμπά δεν θέλω" είπα

"Ναι αλλά πρέπει για να γίνω καλά. Δεν θες να γίνει καλά ο μπαμπάλςς σου;;" ρώτησε

"Ναι μπαμπά, αλλά πονάω, ποναω πολύ" είπα

"Είναι ωραίος πόνος όμως μικρό μου"
και τότε....ξύπνησα

Ο ίδιος εφιάλτης κάθε φορά. Που είναι εφιάλτης της παλιάς πραγματικότητας. Και είναι ο μόνος λόγος που χάρηκα όταν πέθανε αυτός. Για την υπόλοιπη οικογένεια μου στεναχωρήθηκα, στεναχωρήθηκα παρα πολυ.

⚠️🔞 Τέλος απο αυτή τη σκηνή. Απλά το λέω για αυτούς που χάνουν το διάβασαν🔞⚠️

Σκούπησα τα δάκρυα και σηκώθηκα απο το κρεβάτι. Κοίταξα το ρολόι και η ώρα είναι 9. Είναι Σάββατο οπότε δεν έχουμε σχολείο.

Κατέβηκα στην κουζίνα και η κ.Ελένη δεν ήταν εκεί. Κοίταξα εξω μήπως είναι στην αυλή με τα υπόλοιπα κοριτσάκια και τις προσέχει αλλά δεν την είδα ούτε εκεί. Για μισο!!! Αυτο το αμάξι το έχω ξανα δει. Είναι του Jimin!!!!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γεια σας!!!

Τι κάνετε;;;

Πως σας φάνηκε αυτο το κεφάλαιο;; τι λετε να θελει ο Jimin στο ορφανοτροφείο ξανά;;

Αυτά για την ώρα.

Γεια σας!!!