Bravo

Rozdział 24

Wstałyśmy i wyłączyłyśmy telewizor. Patrycja od razu poszła po swój...  Dość duży worek na cukierki. Przez dłuższą chwilę się w niego wpatrywałam, co zauważyła.

-No co? Im większy worek, tym więcej cuksów zbiorę.

-No tak... - powiedziałam sama do siebie i pokręciłam głową. 

Poszłam jeszcze szybko na górę sprawdzić jeszcze raz drugi kostium i zabrać telefon. 

Szybko weszłam na grupę i napisałam do dziewczyn.

Karina : Jeszcze raz mi powiedzcie, gdzie i o której się spotykamy, bo znowu zapomnę xD

Diler : Przy bramie do stajni o godzinie... nie wiem której 😄

Diler : Domi, pomóż 

Ziomek : No tak około 23.30

Ziomek : Weź też pod uwagę to, że Luna musi zmyć cały makijaż Valaka 

Karina : Dobra, ja już idę bo czekają na mnie, do zobaczenia ✋

Diler : Pa :)

Ziomek : 👋

Telefon Schowałam do kieszeni spodni pod habitem. Wyszłam z pokoju i zamknęłam go na klucz, który także znalazł się w kieszeni. Zbiegłam po schodach i zatrzymałam się na samym dole, przy posłaniu Zane'a. Nie wyglądał zbyt dobrze.

Przykucnęłam obok niego i pogłaskałam po łebku. Podniósł na mnie swoje smutne oczy i przysuną się. Znowu się położył.

-Mamo... - zawołałam ją, po czym kobieta wyjrzała z kuchni. Gdy zobaczyła mnie z psem podeszła do nas i usiadła obok.

-Co z nim? - Zapytała i pogłaskała pupila po grzbiecie.

-Nie wiem. Zachowuje się inaczej niż zwykle. Przecież wiesz, zawsze jest pełen energii.

-Hmmm... Idźcie już, nie martw się, zabiorę go do weterynarza - powiedziała uśmiechając się do mnie ciepło. Odwzajemniłam ten gest.

Dałam psiakowi jeszcze całusa w główkę i wstałam. Poszłam po swój worek i podeszłam do drzwi puszczając przyjaciółkę przodem. Odwróciłam się jeszcze. Malamut rzucił mi spojrzenie mówiące "wszystko okej". Znowu się uśmiechnęłam i wyszłam.

-Nie martw się, to na pewno nic poważnego - pocieszała mnie Patrycja.

-Mam nadzieję - powiedziałam do siebie i poszłam na przód chodnikiem. Dziewczyna szła obok mnie.

-To gdzie mieliśmy się spotkać z tą bandą oszołomów - zapytała.

Zaśmiałam się krótko.

-Powinni być przed szkołą. Tam ustalimy, które domy i w jakiej kolejności będziemy "obrabiać z cukierków".

Mijałyśmy kilka osób z naszej szkoły, w tym dziewczyny, z którymi mamy tańczyć. Po prostu przybiłyśmy sobie piątki i poszłyśmy dalej. 

Szłyśmy aż w końcu spotkałyśmy mojego brata z jego kumplami. Czarnowłosy przebrany był za wampira, a jego dwóch przyjaciół za Zombie.

-O, cześć siostra - powiedział gdy mnie rozpoznał.

-Siostra? - Zapytał jeden z chłopaków.

-Nie rozpoznałem jej. Świetny kostium! - Pochwalił mnie drugi.

-Dzięki, ale to jej zasługa - powiedziałam wskazując na moją towarzyszkę.

Pochwalili ją i zapytali czy nie nauczyłaby ich robić różnego rodzaju charakteryzacji. Chyba wolę nie wiedzieć jak oni to wykorzystają. Znając ich to na pewno dobrze się nie kończy.