The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 1

Έκανε όπως κάθε πρωί την καθημερινή της βόλτα στην παραλία... της άρεσε να βλέπει την θάλασσα... Ήταν οι τελευταίες μέρες του καλοκαιριού και ήθελε να τις απολαύσει πριν μπει ο Σεπτέμβρης και ξεκινούσε ξανά η δουλειά. Ξαφνικά εκεί που περπατούσε είδε μια ανθρώπινη παρουσία πεσμένη στην άμμο... Ήταν μακριά.. δεν είχε καταλάβει τι γινόταν όμως το ένστικτο της.. της έλεγε να πάει κοντά.. να τρέξει προς τα εκεί.. και αυτό έκανε.. Στην άμμο ήταν πεσμένος ένας άντρας ο οποίος όπως φάνηκε δεν ήταν παραπάνω από τριανταπέντε χρονων... Ήταν χτυπημένος... Προφανώς η καταιγίδα της προηγούμενης νύχτας τον έφερε σε αυτή την κατάσταση... Είχε ένα τραύμα στο κεφάλι... Φαινόταν από τα αίματα τα οποία πλέον είχαν ξεραθεί.. θα ήταν ώρα έτσι... Ανέπνεε και αυτό την έκανε να ανακουφιστεί.. Κάλεσε αμέσως το ασθενοφόρο και σε λίγο ήταν εκεί μετέφεραν τον άντρα στο νοσοκομείο. Πήραν και εκείνη μαζί... Σίγουρα θα χρειαζόταν να δώσει κατάθεση στην αστυνομία όπως και έγινε... Απάντησε σε όλες τους τις ερωτήσεις όμως δεν μπόρεσε να απαντήσει στις πιο προσωπικές γιατί δεν το ήξερε.. Αυτός ο άντρας ήταν άγνωστος για εκείνη.. Δεν μπορούσε να τους πει πως τον λένε από που ήταν ή αν είχε κάποιον συγγενή να ενημερώσουν. Πάνω του είχε βρεθεί ένα χαλασμένο κινητό το οποίο δεν μπόρεσε να τους φανεί χρήσιμο και μια φωτογραφία. Η Κατερίνα... η γυναίκα που τον βρήκε δεν αναγνώρισε ούτε την γυναίκα στην φωτογραφία.. Όμως παρατήρησε πως ήταν πολύ όμορφη γυναίκα... Τα μαλλιά της ήταν μαύρα αλλά τα μάτια της.... τα μάτια της ήταν στο χρωμα της θάλασσας.. ένα μπλε βαθύ χρωμα όπως της θάλασσας... Αν αυτή είναι γυναίκα του σκέφτηκε τότε θα πρέπει να είναι πολύ τυχερός.

Ήταν δυο μέρες στο νοσοκομείο δεν είχε ξυπνήσει ακόμα.. Οι γιατροί όμως ήταν αισιόδοξοι. Άνοιξε τα μάτια του την τρίτη μέρα και ήταν σαν χαμένος.
«Ξύπνησες επιτέλους» του είπε γλυκα μια νοσοκόμα που εκείνη την ώρα βρισκόταν εκεί για να ελέγξει αν όλα ήταν καλά.
Δεν της απάντησε αμέσως... Κοίταξε γύρω ξανά με αυτό το χαμένο βλέμμα.
«Που βρίσκομαι;»
«Στο νοσοκομείο... είχες ένα ατύχημα... περίμενε... σε λίγο θα έρθει ο γιατρός» είπε η γυναίκα με ένα χαμόγελο και βγήκε από το δωμάτιο..
Εκείνος έπιασε το κεφάλι. Σαν να ένιωσε έναν πόνο.. Ατύχημα.. Μάλλον εκεί θα είχε χτυπήσει... στο κεφάλι.. Ο γιατρός μπήκε στο δωμάτιο λίγα λεπτά αργότερα... Είδε το χαμένο βλέμμα του αλλά το θεώρησε λογικό. Τσέκαρε τα και δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα αύριο θα μπορούσε να βγει αν δεν παρουσιαζόταν κανένα πρόβλημα.
«Πως σε λένε;» Τον ρώτησε ο γιατρός.
Δεν ήξεραν τίποτα για αυτόν στο νοσοκομείο.. Κανεις από τους συγγενής του δεν τον είχε αναζητήσει.
«Δεν ξέρω» απάντησε εκείνος.
«Δεν ξέρεις;» Ρώτησε τώρα ο γιατρός.
Υπήρχε ένα κενό.. ένα μεγάλο κενό.. δεν θυμόταν το όνομα του... δεν θυμόταν ούτε το ατύχημα που του είπαν ότι είχε πάθει..
«Δεν.... δεν θυμάμαι»
«Έχεις οικογένεια;» Ήρθε η επόμενη ερώτηση.
Αλλά και πάλι δεν θυμόταν.. Αν είχε οικογένεια δεν θα την θυμόταν;
«Δεν νομίζω... θα το θυμόμουν» είπε.
«Δεν είναι τίποτα.. συμβαίνει όταν υπάρχουν χτυπήματα στο μέρος του κεφαλιού... σε λίγες μέρες θα είσαι εντάξει» είπε και έφυγε.
Εκείνος ξάπλωσε και έκλεισε τα μάτια του...
Πως με λένε;
Δεν μπορούσε να θυμηθεί. Όσες προσπάθειες και αν έκανε δεν μπόρεσε να θυμηθεί.

~~~~~

Έκανε τις καθημερινές της δουλειές όταν την διέκοψε ο ήχους του τηλεφώνου. Άφησε ότι έκανε εκείνη την στιγμή και πήγε να σηκώσει το τηλέφωνο.
«Παρακαλώ»
«Χριστίνα ο Γιώργος είμαι... Είναι εκεί ο Παύλος;»
«Ο Παύλος; Όχι... Ο Παύλος τέτοια ώρα είναι πάντα στην δουλειά»
«Ναι μάλλον δεν κατάλαβες δεν είναι εδώ Χριστίνα... δεν ήρθε»
Δεν είναι εδώ Χριστίνα... δεν ήρθε.
Οι λέξεις αυτές ηχούσαν ακόμα στο μυαλό της χωρις σταματημό.. η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά.
«Είσαι... είσαι σίγουρος;»
«Ναι... θα έπρεπε να είναι εδώ από νωρίς το πρωί όμως δεν ήρθε κανεις δεν τον είδε»
Έπρεπε να είναι εδώ από νωρίς... δεν ήρθε.... κανεις δεν τον είδε.
Πάλι οι λέξεις ηχούσαν στα αυτιά της χωρις σταματημό. Ένιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι ένιωσε τα πόδια της να μην πατάνε πια στο έδαφος.
«Ποτε τον είδες τελευταία φορά;»
«Πριν από 4 μέρες... ήταν εδώ το απόγευμα που γύρισα... μαλωσαμε και έφυγε»
«Δεν τηλεφώνησε;»
«Δεν το συνηθίζει»
Είχε συμβεί κάτι κακό... το αισθανόταν όμως δεν ήθελε να το πιστέψει.
«Σου είπε που θα πήγαινε;»
«Όχι... αλλά δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω... πάντα εκεί πηγαίνει όταν δεν είναι καλά.... στην θάλασσα»
Λάτρευε την θάλασσα... από μικρός την λάτρευε... Ένα κομμάτι του εαυτού του ανήκει στην θάλασσα.. Όταν ήταν στεναχωρημένος η θυμωμένος ακόμα και όταν είχε μια δύσκολη μέρα πήγαινε στην θάλασσα. Είχε την βάρκα του και εμενε ώρες ατελείωτες εκεί να κοιτάζει την θάλασσα και το μπλε της χρωμα. Όμως τώρα κάτι κακό είχε συμβεί.. Ο Παύλος ήταν πάντα συνεπής. Δεν αργούσε ποτε στην δουλειά του και ούτε έφευγε από εκεί αν όλα δεν ήταν υπό έλεγχο. Όμως σήμερα δεν πήγε. Δεν τον είδε κανεις. Αποκλείεται να ξεχάστηκε. Πήγαινε στην δουλειά του ακόμα και αν δεν ήταν καλά. Λατρεύει αυτό που κάνει αλλά και να μην το λάτρευε ήταν πάντα συνεπής. Και αυτό ήταν που έκανε την Χριστίνα να ανησυχεί ακόμα περισσότερο. Υπήρχαν κι άλλες φορές που έφυγε και δεν έλεγε που πάει ή έλειπε μέρες χωρις να ενημερώσει κανέναν αλλά πάντα.. πάντα ήταν στην ώρα του για την δουλειά του. Η καρδιά της από τον φόβο χτυπούσε με πολύ γρήγορους ρυθμούς τα μάτια της άρχισαν να γυαλίζουν από τα δάκρυα που ήταν έτοιμα να βγουν και δεν βγήκαν ποτε... Ένα ήταν όμως σίγουρο. Φοβόταν.. Φοβόταν πολύ.
«Θα τον βρούμε Χριστίνα.. όλα θα είναι καλά»
Όλα θα είναι καλά.
Ευχοταν να είναι όλα καλά. Όμως αν δεν ήταν; Τι θα γινόταν τότε;
«Πως θα τον βρούμε; Δεν ξέρουμε που πήγε; Που βρισκόταν;»
«Το είπες και μόνη σου.. στην θάλασσα αν έχει συμβεί κάτι τότε θα βρέθηκε στην θάλασσα»
Και αν δεν βρέθηκε; Αν του είχε συμβεί κάτι και δεν βρέθηκε;
Όχι όχι... δεν έπρεπε να σκέφτεται έτσι. Θα τον έβρισκαν. Θα ήταν καλά. Θα έκανε ότι χρειαστεί.. Θα τον έβρισκε.
«Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε.. νοσοκομεία;»
«Από την αστυνομία... καλύτερα ας πάμε πρώτα στην αστυνομία»