The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 15

Τώρα.

Ήταν Κυριακή... Το χθεσινό τραπέζι δεν πήγε όπως το είχε υπολογίσει η Χριστίνα... Σήμερα θα περνούσε όλη την μέρα έξω με τον Παύλο... Το καταλάβαινε και αυτόν... όλη μέρα μέσα στο σπίτι κλεισμένος.. τι να κάνει;
«Χριστίνα; Η μαμα σου με... με συμπαθεί;»
«Γιατί ρωτάς;» Του είπε γελώντας.
«Γιατί για τον αδερφό σου ήμουν απόλυτα σίγουρος δεν με συμπαθεί.. ενώ η μαμα σου... ήταν μια ζέστη μια κρύο δεν μπορούσα να καταλάβω»
«Η μαμα μου σ αγαπούσε πολύ... μπορεί κάποιες φορές να σε κατηγόρησε για κάποια πράγματα αλλά σ αγαπάει Παύλο... πάντα πίστευε ότι θα είμαι ευτυχισμένη μαζί σου»
«Έκανε λάθος όμως»
«Όσο για τον αδερφό μου» άλλαξε θέμα «μην τον βλέπεις έτσι... όταν πέθανε ο πατέρας μου ο Μάριος πήρε την θέση του.. πήρε τον ρόλο του πατέρα... και για αυτό είναι πολύ υπερπροστατευτικος με την μικρή του αδερφή» του απάντησε.
«Δεν με συμπάθησε ποτε;»
«Είχατε κοινούς φίλους κάνετε παρέα αλλά ποτε δεν τον έβλεπες και πολύ... ξέρεις όταν παντρευτήκαμε ο Μαριος είχε ήδη παντρευτεί την Άννα και είχε εγκατασταθεί στην Θεσσαλονίκη μόνιμα»
«Να σε ρωτήσω και κάτι άλλο... δεν στο έχω ρωτήσει ποτε»
«Τι είναι;» Είπε και τον κοίταξε στιγμιαία.
«Εμένα ο πατέρας μου έχει πεθάνει αλλά η μάνα μου; Ζει;»
«Η Ασπασία ζει και βασιλεύει και κάνει την καλύτερη ζωή από όλους μας» είπε και γέλασε.
«Δεν σε καταλαβαίνω»
«Η μαμα σου Παύλο... την οποία έχεις σταματήσει να λες μαμα από τα δεκαοκτώ σου έχει ταξιδέψει σχεδόν σε όλα τα μέρη του κόσμου και τώρα υποθέτω ότι βρίσκεται κάπου στην Αυστραλία μαζί με τον Τζέρεμι ο τον οποίο περνάει είκοσι χρόνια»
Την κοίταξε... Αυτό δεν το περίμενε.
«Και εγώ αυτό το δέχομαι;»
«Δεν έχεις άλλη επιλογή» ότι είπε και γέλασε ξανά.
Αν είναι να μιλάμε πιο συχνά για την μάνα μου.. αφού σε κάνει και γελάς.
«Και ποσό χρονων είναι εκείνη;»
«Η Ασπασία είναι μια πανέμορφη γυναίκα τα πενήντα τρία της χρόνια δεν φαίνονται καθόλου είναι ψηλή ξανθιά.. και πάντα περιποιημένη» μίλησε με έναν θαυμασμό σχεδόν προς το πρόσωπο της.
«Νέα είναι»
«Σε έκανε μικρή»
«Έχω καλές σχέσεις μαζί της;»
«Όταν την βλέπεις ναι... και εκείνη σε λατρεύει»
«Έρχεται καθόλου να με δει;»
«Όταν θέλει.. θέλω να πω της λείπεις αλλά προτιμά να παίρνει που και που κανένα τηλέφωνο να μαθαίνει νέα αλλά εμείς στο κινητό της δεν την βρίσκουμε ποτε»
«Άρα δεν ξέρει για το ατύχημα»
«Όχι... η αλήθεια είναι ότι η τελευταία φορά που πήρε ήταν μέσα στον Ιούλιο»
«Μα τώρα κοντεύει Οκτώβριος»
«Αααα ναι; Θα πάρει μέσα στις μέρες... πάντα παίρνει για χρόνια πολλά» είπε.
«Χρόνια πολλά;»
«Παράλειψη μου... έξι Οκτωβρίου είναι τα γενέθλια μου... η Ασπασία ποτε δεν τα ξεχνά όσο αφηρημένη και αν φαίνεται... δεν ξεχνα... ούτε τα δικα σου»
«Ποσό χρονων είσαι Χριστίνα;»
«Μπαίνω στα εικοσιοκτώ»
«Μικρότερη φαίνεσαι»
«Ευχαριστώ για το κοπλιμέντο.. θα το δεχτώ» γελώντας.
Χαμογέλα πάλι... φωτίζεται το πρόσωπο σου.
«Θέλω και εγώ να σε ρωτήσω κάτι»
Του είπε λίγο μετά.
«Αν μπορώ να απαντήσω»
«Μπορείς... σχετικά με χθες... όταν ο μικρός ήρθε στην αγκαλιά σου σου για καμία λεπτά έμεινες ακίνητος... δεν άκουγες δεν μιλούσες»
«Τρόμαξες;»
«Ναι.. λίγο»
«Το έχω πάθει ξανά... βασικά το πεθαίνω κάθε φορά που έρχεται στο μυαλό μου μια εικόνα από το παρελθόν»
«Δηλαδή θυμήθηκες κάτι;»
«Όχι κάτι σημαντικό... ήμουν απλά εγώ με τον Βασίλη αγκαλιά... ήθελε να πάμε για ψάρεμα... είχε κακοκαιρία όμως... και εσυ μου είπες....»
«Όταν φτιάξει ο καιρός θα πάμε όλοι μαζί στην θάλασσα... έτσι δεν είναι αγάπη μου;» Είπαν και οι δυο με μια φωνή και για λίγο κοιτάχτηκαν.
Μετά η Χριστίνα έστρεψε ξανά το βλέμμα της στον δρόμο.
«Ήταν όταν είχαμε γυρίσει από το ταξίδι του μέλιτος... ήταν ακόμα άνοιξη και ο καιρός χαλούσε που και που» του διευκρίνισε. Σταμάτησε το αυτοκίνητο. Κατέβηκαν περπάτησαν έφαγαν παγωτό... αν και σε δυο μέρες έμπαινε ο Οκτώβρης ο καιρός ήταν ζεστός και το παγωτό ήταν ότι έπρεπε.... Κάθισαν να φάνε το μεσημέρι έξω και μετά πολλά επέστεψαν στο σπίτι αργά το βράδυ με σκοπό να πέσουν και οι δυο νωρίς για ύπνο από την κούραση.

Το επόμενο πρωί ο Παύλος άργησε να ξυπνήσει... Η Χριστίνα που ήταν συνηθισμένη στο πρωινό ξύπνημα ήταν από νωρίς στο πόδι.. δεν θα πήγαινε στην δουλειά σήμερα... ζήτησε άδεια για να ξεκουραστεί και να ασχοληθεί λίγο με το σπίτι. Κατέβασε ποτήρια ασημικά και ότι άλλο είχαν σε ντουλάπια και δεν χρησιμοποιούσαν συχνά για να θα καθαρίσει... Ξαφνικά ένα ποτήρι γλίστρησε από τα χέρια της και έσπασε...
Ο Παύλος στον ήχο αυτόν ξύπνησε απότομα... άκουσε την Χριστίνα να λέει ένα γαμωτο και αποφάσισε να σηκωθεί για να δει τι είχε συμβεί. Εκείνη την στιγμή που έφτασε στο σαλόνι για να δει τι είχε συμβεί η Χριστίνα πήγαινε να κατέβει από την καρέκλα που είχε ανεβεί από την οποία γλίστρησε και το δεξί της πόδι πάτησε πάνω στα σπασμένα γυαλιά... Έβγαλε μια δυνατή κραυγή πόνου και ο Παύλος έτρεξε αμέσως κοντά της.
«Παύλο» είπε όταν τον είδε να την κρατάει.
«Έλα... έλα να καθίσεις» της είπε και την πήρε στα χέρια του και την έβαλε να καθίσει στον καναπέ... η παρούσα της έσταζε από τα αίματα...
«Πρέπει να βγάλω το γυαλί» όταν είδε το πόδι της... « δεν είναι πολύ βαθύ υποθέτω ότι δεν θέλει ράμματα» συνέχισε.
«Γιατρέ μήπως να κανεις κάτι» είπε και γύρισε το κεφάλι της για να μην βλέπει τα αίματα. Πήγε τρέχοντας μέχρι την κουζίνα και έφερε μια πετσέτα... Έβγαλε το γυαλί με μια απότομη κίνηση... την άκουσε μα φωνάζει από το πόνο... έβαλε την πετσέτα γύρω από το πόδι της και έτρεξε στο μπάνιο για να βρει τις γάζες.. ασυνείδητα ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει... Όταν γύρισε στο σαλόνι είδε την άσπρη πετσέτα να έχει γίνει κόκκινη από το αιμα και λίγες σταγόνες αίματος να έχουν πέσει στο πάτωμα...
Έβγαλε τις γάζες από το τσαντάκι και περιποιήθηκε το πόδι της σαν σωστός γιατρός... σαν να μην έπαψε ποτε μα ασκεί αυτό το επάγγελμα...
«Έτοιμη... βέβαια δεν θα το πατάς για λίγες μέρες μέχρι να κλείσει η πληγή αλλά θα είσαι εντάξει» του είπε και  τα μάτια της πήγαν κατευθείαν στην ματωμένη πετσέτα που βρισκόταν στο πάτωμα.
«Τα αίματα... πρέπει να μαζέψουμε τα αίματα» είπε και ένιωσε μια ζαλάδα.
«Θα το κάνω εγώ.... φοβάσαι το αιμα;»
«Ναι»
Απάντησε και εκείνος σηκώθηκε για να φέρει κάτι να τα καθαρίσει όμως σταμάτησε...
«Παύλο» ήταν το τελευταίο πράγμα που άκουσε πριν να εμφανιστεί αυτή η εικόνα στο μυαλό του....