The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 2

Πήγαν στο πρώτο αστυνομικό τίμημα που βρήκαν. Τους έδωσαν όλα τα απαραίτητα στοιχεία ώστε να κάνουν τις έρευνες τους και να επικοινωνήσουν με αλλά τμήματα περιοχών που πιθανόν να γνώριζαν κάτι για αυτόν τον άντρα. Η Χριστίνα όταν έδινε πληροφορίες στον αστυνόμο ένιωσε πολύ άβολα... Όταν την ρωτούσε ποσό καιρό λείπει και απάντησε το βλέμμα του αστυνόμου ήταν σαν να της έλεγε "λείπει ο άντρας σου τέσσερις μέρες και δεν το είχες καταλάβει;" Δεν έδωσε όμως σημασία και συνέχισε να απαντά στις ερωτήσεις.
«Θα τον βρούμε.. όλα θα είναι καλά» της είπε παρηγορητικά ο Γιώργος και την αγκάλιασε από τους ώμους. Τα μάτια της γυάλισαν ξανά από κάποια δάκρυα που ετοιμάζονταν να κάνουν την εμφάνιση τους αλλά πάλι δεν τα άφησε να κυλήσουν. Δεν θα άφηνε ποτε ξανά να κυλήσουν δάκρυα στο πρόσωπο της. Το είχε υποσχεθεί στον εαυτό της. Ο Γιώργος την γύρισε στο σπίτι της.. Η Χριστίνα είχε δώσει το τηλέφωνο της στην αστυνομία για να την ενημερώσουν αν έβρισκαν κάτι. Είπε στον Γιώργο ότι θα τον ενημέρωνε αν μάθαινε κάτι και εκείνος έφυγε. Πήγε κατευθείαν στο δωμάτιο του.. Κοίταξε το στρωμένο κρεβάτι. Κοίταξε το άδειο δωμάτιο. Έπεσε πάνω στα λευκά σεντόνια και έσφιξε ένα μαξιλάρι στην αγκαλιά της και τότε ήταν που άφησε τα δάκρυα της να κυλήσουν ελεύθερα.. Έκλαψε μετά από καιρό.. Για ώρες.. μέχρι που αποκοιμήθηκε. Ξημερώματα χτύπησε το κινητό της και πετάχτηκε αμέσως από το κρεβάτι και πήγε τρέχοντας να σηκώσει το κινητό της.
«Παρακαλώ»είπε βιαστικά.
«Κυρία Βρεττού τον βρήκαμε»

Μια ώρα μετά ήταν στο αστυνομικό τμήμα μαζί με τον Γιώργο και μάθαιναν παραπάνω πληροφορίες.. Νοσηλευόταν εδώ και πέντε μέρες σε ένα από τα νοσοκομεία της Αθήνας. Ο Γιώργος προσφέρθηκε να πάει μαζί της αλλά δεν ήθελε.. Θα πήγαινε μόνη της να τον βρει να του μιλήσει και αν ήταν κάτι σοβαρό αυτό που είχε πάθει θα ζητούσε να τον μεταφέρουν στο δικό τους νοσοκομείο. Οδηγούσε αρκετή ώρα... Το νοσοκομείο ήταν μακριά.. Όταν έφτασε ρωτούσε για τον Παύλο αλλά κανεις δεν ήξερε να της πει ποιος ήταν... Νοσηλευόταν στο νοσοκομείο τους και κανεις δεν ήξερε να της πει που βρισκόταν; Τελικά μίλησε με τον γιατρό ο οποίος αρχικά δεν κατάλαβε για ποιον μιλούσε η νεαρή κοπέλα. Όταν όμως άρχισε να τον περιγράφει και στο τέλος του έδειξε και μια φωτογραφία του ο άντρας κατάλαβε. Την οδήγησε στο δωμάτιο όπου τον είχαν και την άφησε μόνη μαζί του. Κοιμόταν.. Ήταν ακόμα πολύ νωρίς το πρωί. Κάθησε στην καρέκλα που υπήρχε δίπλα από το κρεβάτι. Φαινόταν ταλαιπωρημένος. Ο γιατρός της είπε ότι μια γυναίκα τον βρήκε αναίσθητο στην παραλία.. Την νύχτα που είχε φύγει είχε ξεπέσει καταιγίδα.. και έτσι βρέθηκε αναίσθητος στην παραλία με ένα χτύπημα στο κεφάλι αλλά όχι σοβαρό από ότι της είπαν. Τον είδε να κινείται και κατάλαβε ότι μόλις είχε ξυπνήσει... Άνοιξε τα μάτια του και την είδε.
«Παύλο;»
Τον φώναξε με το όνομα του αλλά εκείνος δεν έδωσε σημασία γιατί χάθηκε στα μάτια της... Τα πόδια του κόπηκαν η καρδιά του άρχισε να χτύπησα δυνατά.... Αυτά τα μάτια.. Δυο μπλε μάτια... δυο μάτια στο χρωμα της θάλασσας αυτό το βαθύ μπλε της θάλασσας... Δεν υπήρχαν λέξεις... οι λέξεις είχαν χαθεί... Δεν είπε τίποτα... Δεν μπορούσε να πει κάτι... Είχε χαθεί σε αυτά δυο μπλε μάτια.
«Παύλο δεν.... δεν με θυμάσαι; Είμαι η γυναίκα σου» του είπε η Χριστίνα όταν είδε το χαμένο βλέμμα του.
Γυναίκα μου;
Δεν την θυμόταν... Όμως αυτά τα μάτια....Πήρε το βλέμμα του από τα μάτια της και την περιεργάστηκε... Ήταν όμορφη... Πολύ όμορφη.. Θα έπρεπε να ήταν πολύ περήφανος άντρας που είχε μια τέτοια γυναίκα δίπλα του... Μπλε μάτια.. μαύρα μαλλιά... κανονικό ύψος... και πρόσωπο γλυκό... Όταν έβλεπες το γαλήνιο πρόσωπο της ηρεμούσες εκείνος όμως χάθηκε στα μάτια της.
«Παύλο μίλησε μου» του είπε τρομαγμένη.
«Παύλο με λένε;» Ήταν το μόνο που την ρώτησε.
«Δεν θυμάσαι;»
«Όχι... δεν θυμάμαι τίποτα... είπαν ότι είναι φυσιολογικό μετά το χτύπημα αλλά εμένα δεν νου φαίνεται έτσι»
«Όλα θα πάνε καλά... οι γιατροί ξέρουν» είπε και έπιασε το χέρι του τρυφερά.
Αυτό δεν του ξύπνησε κανένα συναίσθημα αλλά δεν τράβηξε το χέρι του. Αν ήταν παντρεμένος δεν θα έπρεπε να ξυπνάνε κάποια συναισθήματα με το άγγιγμα της γυναίκας του; Εκείνος όμως δεν ένιωσε τίποτα.
«Ξέρεις τι μου συνέβη;» Την ρώτησε.
«Είχες ένα ατύχημα... και εγώ δεν ξέρω πολλά... αλλά όλα είναι εντάξει τώρα... ο γιατρός είπε ότι αύριο μπορείς να φύγεις» του είπε και τότε στο δωμάτιο μπήκε μια γυναίκα.
Ο Παύλος την κοίταξε εξεταστικά.. Ήταν μια ψηλή ξανθιά γυναίκα και όχι ιδιαίτερα όμορφη... Συγκριτικά με την γυναίκα που είχε δίπλα του αυτή όχι δεν του φαινόταν όμορφη.. Η Χριστίνα της έριξε ένα περίεργο βλέμμα που δεν πέρασε απαρατήρητο.
«Με συγχωρείτε» είπε και κοίταξε το χέρι εκείνης της γυναίκας που κρατούσε τρυφερά το χέρι του άντρα. Της θύμιζε κάτι αυτή η γυναίκα... Ήταν η γυναίκα της φωτογραφία που βρέθηκε πάνω σε εκείνον.. Τώρα πια ήταν σίγουρη ότι αν δεν ήταν παντρεμένοι σίγουρα ήταν μαζί... Απο κοντά είναι ακόμα πιο όμορφη από ότι στην φωτογραφία.
«Ποια είσαι;» Ρώτησε εκείνος.
«Καμία που να ξέρεις... ήμουν αυτή που σε βρήκα στην παραλία και ήθελα να βεβαιωθώ ότι είσαι καλά... αλλά από ότι βλέπω είσαι καλά όποτε να πηγαίνω» είπε και γύρισε να φύγει αλλά ο άντρας την σταμάτησε... της είπε να περιμένει και εκείνη γύρισε ξανά μα τον κοιτάξει.
«Εσυ μπορείς να μου πεις για το ατύχημα μου.. εσυ με βρήκες»
«Δεν ξέρω πολλά... απλά σε βρήκα... πιθανότατα θα ήσουν με κάποια βάρκα στην θάλασσα και από την καταιγίδα»
Η Χριστίνα δεν σταμάτησε να κοιτάζει την γυναίκα... τράβηξε το χέρι της σηκώθηκε και πήρε την τσάντα της.
«Που πας;» Την ρώτησε όταν την είδε να φεύγει.
«Στο σπίτι... να σου φέρω καθαρά ρούχα και ότι άλλο χρειαστείς για να βγεις αύριο» του είπε και έφυγε.
Η Κατερίνα έμεινε για λίγο μαζί του και μετά έφυγε για να τον αφήσει να ξεκουραστεί όμως δεν ένιωθε κουρασμένος.... Ξάπλωσε και έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια του...
Μα τι μάτια ήταν αυτά;
Είχε την εικόνα των ματιών της στο μυαλό του. Μα τι μάτια ήταν αυτά σκέφτηκε ξανά.. Δεν πίστευε ότι υπάρχουν στον κόσμο τέτοια μάτια... Βαθύ μπλε... σαν της θάλασσας.