The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 17

Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της και τον είδε να κάθεται στον καναπέ με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του... Φαινόταν θυμωμένος αλλά δεν την ενδιέφερε.
«Που ήσουν;» Την ρώτησε και σηκώθηκε από τον καναπέ.
«Σου είπα... στην μαμα μου»
«Εγώ λέω να σταματήσεις να μου λες ψέματα και να μου πεις που ήσουν... μίλησα με την μάνα σου δεν πέρασες καν από εκεί»
«Ααα και τώρα τι; Μου κανεις έλεγχο;»
«Από την στιγμή που εσυ η ίδια μου είπες ότι είμαστε ακόμα παντρεμένοι έχω το δικαίωμα να θέλω να μάθω που ήταν όλη την νύχτα η γυναίκα μου»
«Λίγο αργά το θυμήθηκες ότι είμαι γυναίκα σου... και στην τελική λάθος μας που δεν έχουμε πάρει ακόμα διαζύγιο... και δεν χρειάζεται να σου δίνω αναφορά όπως δεν μου έδινες και εσυ τα τελευταία δυο χρόνια»
«Δεν με νοιάζει τι έκανα πριν το ατύχημα... με νοιάζει τι κάνω τώρα... και θέλω να μάθω που ήσουν»
«Κάπου»
«Έχεις άλλον;» Ρώτησε.
«Τι;»
«Σε ρωτάω αν έχεις άλλον»
«Παύλο αλήθεια; Με ρωτάς αν έχω γκόμενο; Δες το λογικά... είμαι εδώ μέσα ένα μήνα και βγαίνω έξω μόνο για την δουλειά μου και μαζί σου... αν είχα γκόμενο δεν θα έφευγα για να τον βλέπω;»
Την πίστεψε είχε δίκιο... Και εκείνος δεν ήξερε τον λόγο που την ρώτησε κάτι τέτοιο... Αλλά ζήλεψε... Θόλωσε στην σκέψη ότι κάποιος άλλος την αγγίζει.
«Πως είναι το πόδι σου;» Άλλαξε θέμα.
«Πονάει αλλά θα είμαι καλά» είπε.
«Θέλω να πάω κάπου» της είπε πριν προλάβει να φύγει.
«Που;»
«Στο νοσοκομείο που δούλευα στον Γιώργο»
«Έλα θα σε πάω» του είπε και πήρε τα κλειδιά της.
«Θα πάω μόνος μου» είπε και έβγαλε από την τσέπη τα κλειδιά από το άλλο αυτοκίνητο.
«Που τα βρήκες αυτά;» Ρώτησε.
«Στο δωμάτιο σου και ναι έχω ξανά πάρει το αυτοκίνητο κρυφά από εσένα»
«Παύλο είναι επικίνδυνο»
«Η οδήγηση είναι σαν το ποδήλατο Χριστίνα μου... ποτε δεν την ξεχνάς» είπε και άνοιξε την πόρτα.
«Δεν ξέρεις καν που είναι το νοσοκομείο»
«Θα το βρω.. ολόκληρη Αθήνα... θα ρωτήσω είπε και έφυγε.
Εκείνη έπιασε την κοιλιά της ελεύθερα τώρα πια.
«Μωρό μου... όλα καλά τώρα... όλα καλά»
Όταν είχε δει το αιμα στο παντελόνι της εχθές κόντεψε να τρελαθεί... σαν τρελή έφυγε από το σπίτι για να προλάβει το κακό... Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα αλλά της το είπε και ο Γιώργος που έμαθε εχθές για την εγκυμοσύνη της... θέλει προσοχή... όχι απότομες κινήσεις και όχι ταραχή... Για τις απότομες κινήσεις ήταν σίγουρη αλλά για την ταραχή όχι και τόσο... μετά από αυτό που έγινε είχε την εντύπωση ότι με τον Παύλο θα μάλωνε συνεχώς και έπρεπε να το αποφύγει αυτό.
Ο Παύλος βρήκε εύκολα το νοσοκομείο το οποίο ήταν στο κέντρο της πόλης... μπήκε μέσα και όλοι τον αναγνώρισαν όμως εκείνος δεν γνώριζε κανέναν.. Όλοι να του λένε γεια σας γιατρέ γεια σας γιατρέ αλλά απαντούσε ένα αδιάφορο γεια... Έψαχνε το γραφείο του Γιώργου και όταν το βρήκε χτύπησε την πόρτα και μπήκε.
«Παύλο... τι έκπληξη είναι αυτή» είπε και έδωσαν τα χέρια.
«Ήθελα να έρθω λίγο στον χώρο που δούλευα... ήθελα και να σε δω» του είπε και ο Γιώργος του έκανε νόημα να καθίσει.
«Καλά έκανες... η Χριστίνα σε έφερε;» Ρώτησε και κάθησε και αυτός.
«Όχι μόνος μου»
«Αυτό είναι πολύ καλό»
Ο Παύλος έγνεψε καταφατικά.
«Να σου προσφέρω κάτι;»
«Όχι είμαι εντάξει» απάντησε.
«Δεν φαίνεσαι εντάξει»
«Είναι που η Χριστίνα....»
«Η Χριστίνα τι;»
«Έλειπε εχθές πολλές ώρες.. όλη την νύχτα... πριν από μια ώρα γύρισε»
«Ανησυχείς;»
Δεν απάντησε.
«Να σε ρωτήσω κάτι;»
«Ότι θες»
«Σου είχα πει ποτε αν... αν ζήλευα την Χριστίνα;»
Ο φίλος του έβαλε τα γέλια.
«Εσυ... να ζηλεύεις την Χριστίνα; Να σαι καλά με έκανες και γέλασα»
«Είναι αστείο αυτό που ρωτάω;»
«Ναι... η Χριστίνα... η Χριστίνα δεν σου έδωσε ποτε αφορμές για να την ζηλεύεις... ήταν πάντα Κυρία με κάπα κεφαλαίο»
«Και γιατί το κάνω τώρα ρε φίλε; Γιατί την ζηλεύω;»
«Ζηλεύεις τώρα την Χριστίνα... γιατί; Επειδή έλειπε όλη την νύχτα; Και εσυ όταν μαλωνατε την έβγαζες εδώ εκείνη έπρεπε να ζηλεύει;»
«Δεν με καταλαβαίνεις... σήμερα όταν γυρίσει την ρώτησα αν έχει γκόμενο; Παρακαλούσα από μέσα μου να πει όχι γιατί τρελαινομουν στην σκέψη ότι θα την άγγιζε κάποιος άλλος πέρα από εμένα»
«Φίλε αυτό δεν είναι απλά ζήλεια... είναι φόβος»
«Φόβος για τι ρε Γιώργο;»
«Ότι θα την χάσεις»
«Μα την είχα χάσει ήδη πριν το ατύχημα... δεν κοιμόμαστε καν μαζί... τι άλλο μένει να χάσω;»
«Την αγάπη της Χριστίνας Παύλο... Ξέρεις ότι σ αγαπάει πάντα το ήξερες... όμως τώρα το υποθέτεις... δεν το θυμάσαι... μπορεί να το νιώθεις αλλά δεν θυμάσαι να σου είπε σ αγαπώ... αυτό φοβάσαι... ότι χάνεται η αγάπη της.. και μαζί με την αγάπη αυτή χάνεις και εσυ εκείνη»
«Μια λέξη θέλω από εσένα μόνο μια αυτό αλλάζει τα πάντα... την αγαπούσα; Της είχα πει ποτε σ αγαπάω;»
«Το αν την αγαπούσες Παύλο το ξέρει μόνο η καρδιά σου... αλλά όχι... δεν της είπες ποτε σ αγαπάω... αλλά να θυμάσαι... δεν μετράνε τόσο οι λέξεις αλλά οι πράξεις... οι πράξεις είναι πιο δυνατές από τις λέξεις να το θυμάσαι αυτό»
Μετά από την κουβέντα τους έφυγε σαν τρελός από το νοσοκομείο οδηγώντας προς το σπίτι... Όταν έφτασε πήγε μέχρι το δωμάτιο της για να την βρει...
«Παύλο... γυ....γύρισες;»
Τα μαλλιά της ήταν βρεγμένα και εκείνη στέκονταν μπροστά του μόνο με μια πετσέτα τυλιγμένη γύρω της.
«Συγγνώμη δεν... δεν φαντάστηκα ότι....»
«Όλα καλά... έγινε κάτι;»
Πολλά γίνονται αυτή την στιγμή.
«Όχι τίποτα» απάντησε όμως.
Την πλησίασε και κατάφερε να την φιλήσει όσο κι αν εκείνη έκανε πίσω για να μην συμβεί αυτό... Πήγε να τραβήξει την πετσέτα από πάνω της αλλά και πάλι.. τον σταμάτησε.
«Παύλο..... φύγε» είπε και έκανε πίσω.
Συγκράτησε τον θυμό του και βγήκε από το δωμάτιο...
Η Χριστίνα άφησε κάποια δάκρυα να κυλήσουν από τα μάτια της όμως όταν συνήλθε σηκώθηκε ντύθηκε και βγήκε από το δωμάτιο με προορισμό το σαλόνι.
«Παύλο πρέπει να μιλήσουμε»
«Και εγώ θέλω να πω κάτι»
«Ωραία λέγε»
«Όχι ξεκινα εσυ... εσυ ήσουν αυτή που είπες πρώτη να μιλήσουμε»
«Ωραία λοιπόν... αν συνεχιστεί αυτό....
Θα φύγω από το σπίτι»