The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 8

Δεν έμεινε ούτε μια μέρα στο νοσοκομείο... λίγες ώρες μετά εκείνη και ο Παύλος ήταν στο σπίτι... Οδήγησε ο Παύλος φυσικά παρα τις αντιρρήσεις της Χριστίνας αλλά δεν φάνηκε να δυσκολεύεται με τις οδηγίες που του έδινε η Χριστίνα.
«Είσαι καλύτερα;» Την ρώτησε όταν μπήκαν στο σπίτι.
«Ναι... δεν ήταν κάτι σου είπα»
«Ο γιατρός τι σου είπε;»
«Πίεση.. ότι μου λένε όλοι»
«Πήγαινε να ξεκουραστείς... θα μαγειρέψω εγώ»
«Αλήθεια;» Του είπε και της ξέφυγε ένα γελάκι που από τον Παύλο δεν πέρασε απαρατήρητο.
«Δεν μαγείρευα ποτε;» Την ρώτησε προσπαθώντας να καταλάβει τον λόγο που είχε γελάσει.
«Μαγειρευες σου άρεσε... Όταν ήσουν εδώ μαγειρευες αλλά έχεις σταματήσει να το κανεις από τότε που χωρίσαμε»
«Μάλλον δεν θα είχα κάποιον να περιποιούμαι» είπε και πήγε στην κουζίνα.
«Παύλο» είπε ενώ τον ακολούθησε.
«Ναι»
«Σε λίγο θα έρθει από εδώ ο Γιώργος... είναι συνάδελφος σου στο νοσοκομείο και πολύ καλός σου φίλος... θα έρθει με την γυναίκα του την Ειρήνη να σε δουν»
«Εντάξει» είπε μόνο και άρχισε να ψάχνει τα υλικά για να δει τι θα μαγειρέψει.
Ο Γιώργος και η Ειρήνη έφτασαν νωρίτερα από ότι τους περίμεναν... Η Χριστίνα τους υποδέχτηκε θερμά και πήγαν μέχρι την κουζίνα όλοι μαζί για να τους ξανά γνωρίσει στον Παύλο.
«Παύλο ήρθαν θα παιδιά» του είπε και εκείνος όταν άκουσε την φωνή της παράτησε ότι έκανε και γύρισε...
Τα πρόσωπα τους δεν του θύμιζαν τίποτα απολύτως αλλά χαμογέλασε και τους καλοσωρισε.
«Καλώς ήρθατε... με συγχωρείται που δεν σας θυμάμαι...» είπε αλλά ο Γιώργος τον σταμάτησε.
«Μην το ξανά πεις αυτό φίλε... όλα καλά θα πάνε... είμαι και εγώ γιατρός και ξέρω.. δεν κρατάει πολύ όλο αυτό... σπάνια η αμνησία είναι μόνιμη» του είπε και έδωσαν τα χέρια..
«Εγώ με την Ειρήνη πάμε στο σαλόνι να σας αφήσουμε να τα πείτε κιόλας» είπε η Χριστίνα και πήγε στο σαλόνι με την Ειρήνη αφήνοντας τους άντρες μέσα μόνους.
«Έχω χρόνια να σε δω να μαγειρεύεις.. από τότε που....» είπε αλλά ξαφνικά σταμάτησε.
«Τότε που;»
«Τότε που χωρισες με την Χριστίνα» είπε αποφασιστικά.
«Γιατί χώρισα με την Χριστίνα;» Τον ρώτησε.
Δεν ήταν ότι δεν πίστευε την Χριστίνα.. ίσα ίσα έλεγε αλήθειες αλλά αν ήταν τόσο καλοί φίλοι όσο έλεγε η Χριστίνα κάτι θα του είχε πει.
«Δεν σου είπε εκείνη;»
«Μου είπε αλλά αφού είμαστε φίλοι υποθέτω ότι θα σου έλεγα κάποια πράγματα που η Χριστίνα μπορεί να μην ξέρει»
«Κοιτα δεν μπορώ να ξέρω όλους τους λόγους αλλά είχατε και εσείς τα θέματα σας όπως όλα τα ζευγάρια απλά δεν καταφέρατε να τα λύσετε»
«Την αγαπούσα;»
«Παύλο αυτό μόνο εσυ το ήξερες... μόνο εσυ το ξέρεις»
«Μου λέει ότι στον γάμο μας δεν υπήρξε ποτε αγάπη μόνο πάθος... αλλά δεν μπορώ να καταλάβω»
«Έτσι είπε; Για να το είπε κάτι παραπάνω θα ξέρει... αυτό που ξέρω εγώ όμως είναι ότι αυτή η κοπέλα σε έκανε άλλο άνθρωπο... σε έκανε καλύτερο... Και η Χριστίνα... τι να πω για την Χριστίνα... δίπλα σου έλαμπε από ευτυχία... αν αυτό δεν είναι αγάπη τότε τι είναι;»
Τα λόγια του Γιώργου άφησαν σκεπτικό τον Παύλο για λίγο.
«Σου είχα πει ποτε αν την είχα απατήσει;»
«Εσυ να απαντήσεις την Χριστίνα;» Είπε σχεδόν γελώντας. «Φίλε από τότε που έκανες δεσμό με την Χριστίνα δεν κοιταξες ποτε σου καμία... και αν κοιταξες ήταν απλά στιγμιαία... Δεν ξέρω τι μπορεί να έκανες και αν την απάτησες ποτε... σου λέω ότι έβλεπα εγώ»
Πάλι έμεινε σκεπτικός..
Πως ήταν δυνατόν; Αν είναι έτσι όπως τα λέει.. αν την λάτρευα την Χριστίνα γιατί να την απατησω; Γιατί να χωρίσουμε άμα τελικά υπήρχε αγάπη μεταξύ μας; Γιατί γίναμε έτσι άμα αγαπιόμασταν;

Στο σαλόνι οι δυο γυναίκες κάθονταν και συζητούσαν.. Είχαν καιρό να τα πουν.. Όταν γνώρισε τον Παύλο δούλευε ήδη στο νοσοκομείο όποτε είχε γνωρίσει εξαρχής τον Γιώργο αλλά και την Ειρήνη που ήταν μαζί τότε και τα είχαν βρει πολύ καλά οι δυο τους και έγιναν αχώριστες και πολύ καλές φίλες.
«Τι έχεις; Σκεπτική είσαι» της είπε η Ειρήνη καθώς την παρατηρούσε.
Ήταν λίγο αφηρημένη και μιλούσε ελάχιστα... Αυτό ανησυχούσε λίγο την Ειρήνη... Νταξει τον τελευταίο καιρό ήταν πάντα λίγο αφηρημένη αλλά ποτε ότι αυτά είχαν περάσει και ότι πλέον ήταν καλά.
«Ναι είμαι.. ξέρεις σήμερα με τον Παύλο ήμασταν στο νοσοκομείο... δεν ένιωθα καλά»
«Τι έχεις; Είναι όλα καλά;» Ρώτησε ανήσυχη.
«Τίποτα δεν είναι καλά Ειρήνη. Τίποτα» της απάντησε.
«Ει... ξέρεις ότι μπορείς να μου λες τα πάντα... πες μου τι έχει γίνει»
«Ορκισου ότι θα μείνει μεταξύ μας και δεν θα το πεις ούτε στον Γιώργο»
«Θα με σκάσεις λέγε»
«Είμαι έγκυος Ειρήνη»
Τα έχασε... Αυτό δεν το περίμενε με τίποτα... Πως ήταν δυνατόν; Ήταν χωρισμένοι... δεν κοιμόντουσαν πια μαζί.. Με το ζόρι μιλούσαν.... εκτός κι αν... εκτός και αν το παιδί δεν ήταν του Παύλου αλλά κάποιου άλλου.
«Τι λες τώρα; Πως; Θέλω να πω με τον Παύλο δεν...»
Της εξήγησε τι είχε γίνει και πως είχε προκύψει όλο αυτό... Το παιδί ήταν του Παύλου.. Εκτός του ότι η Χριστίνα από τότε που ήταν με τον Παύλο δεν πήγε ποτε και με κανέναν δεν χωρούσε αμφιβολία για τον πατέρα του παιδιού... Η Χριστίνα ήταν απελπισμένη... Στον Παύλο δεν μπορούσε να το πει δεν ήθελε να το πει... Εκείνος δεν θυμάται καλά καλά τι έχουν περάσει τόσα χρόνια... Τώρα έτσι... με την αμνησία η ιδέα ενός παιδιού θα του ήταν ευχάριστη αλλά μετά... αν θυμόταν... Όλα θα ήταν όπως πριν... Και το παιδί δεν έφταιγε σε τίποτα να βιώνει την άθλια ζωή των γονιών του.
«Τι θα κανεις; Δεν νομίζεις ότι πρέπει να μάθει;»
«Ποτε... Δεν θα το μάθει.. Τουλάχιστον όχι ακόμα... Όσο δεν φαίνεται μπορώ να το κρατήσω μυστικό»
«Και μετά τι ρε Χριστίνα; Τι θα πεις;»
«Μετά θα δω τι θα κάνω... προς το παρόν το ξέρεις μόνο εσυ και κανεις άλλος κατάλαβες; Μόνο εσυ... κανένας άλλος» είπε.
Ο Παύλος δεν έπρεπε να μάθει σε καμία περίπτωση.
«Δηλαδή το έχεις πάρει απόφαση... θα το κρατήσεις»
«Δεν ήμουν ποτε σε δίλλημα Ειρήνη... Δεν μου πέρασε καν από το μυαλό η ιδέα να το ρίξω... Έχασα ήδη ένα παιδί Ειρήνη... Δεν θα χάσω και δεύτερο»