The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 11

Το επόμενο πρωί δεν πήγε στην δουλειά της... Πήρε τηλέφωνο και είπε ότι είναι άρρωστη και έμεινε στο σπίτι... δεν κοιμήθηκε καλά το βράδυ... Ήταν ξύπνια από νωρίς αλλά δεν βρήκε το θάρρος να βγει από το δωμάτιο της να τον δει να του μιλήσει... να του πει για το παιδί τους... να θυμηθεί ξανά... Όχι δεν μπορούσε να το αντέξει..
Φυσικά ούτε και ο Παύλος κοιμήθηκε εκείνη την νύχτα... Κάθε μέρα μάθαινε και κάτι καινούριο για το παρελθόν του αλλά αυτό... αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να καταλάβει... Εντάξει δεν θυμόταν τίποτα αλλά το παιδί του; Πως ήταν δυνατόν ένας πατέρας να ξεχάσει το παιδί του; Πως γινόταν να έβλεπε φωτογραφία του παιδιού του και να μην του ξυπνούσε καμία ανάμνηση και κανένα συναίσθημα; Πως; Ήταν και εκείνος ξύπνιος από νωρίς αλλά δεν βρήκε το θάρρος να μπει στο δωμάτιο το οποίο ήταν κλεισμένη από χθες η Χριστίνα και να της μιλήσει... Να την ρωτήσει... να μάθει... Να μάθει τι απέγινε αυτό το παιδί... Ήταν ώρα έξω από την πόρτα της με το χέρι σηκωμένο έτοιμος να χτυπήσει αλλά ποτε δεν χτυπούσε μέχρι που τον πρόλαβε εκείνη και άνοιξε την πόρτα της... Ήταν ξενυχτισμένη και τα μάτια της κόκκινα... Πρέπει να έκλαψε πολύ εχθές.. Που να φανταστεί; Που να φανταστεί ότι πίσω ότι την ψυχρή της στάση κρυβόταν τόση θλίψη; Που να φανταστεί ότι πίσω από τα μπλε μάτια της που γυάλιζαν από τα δάκρυα κρυβόταν τόσος πόνος.
«Καλημέρα» κατάφερε να πει.
«Καλημέρα» είπε και εκείνος και κοιτάχτηκαν για λίγο.
«Χριστίνα ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για το ξέσπασμα μου χθες και αν είσαι.... αν είσαι έτοιμη θα ήθελα να....»
«Θα σου πω... αλλά μην με πιέζεις Παύλο σε παρακαλώ... είναι τόσα πολλά που όταν θα θυμάμαι πέφτουν βαριά... Πονάνε... γιατί κάποιες πληγές μένουν ανοιχτές και πολλές φορές δεν κλείνουν κιόλας» του είπε και πήγε μέχρι το σαλόνι ενώ εκείνος την ακολούθησε...
«Θέλω να μάθω για τον γιο μου... τον γιο μας»
«Ήταν ήσυχο μωρό» είπε και άνοιξε ένα συρτάρι που σε ένα από τα έπιπλα του σαλονιού και έβγαλε έξω ένα άλμπουμ με φωτογραφίες.
«Τι είναι αυτό;» Ρώτησε.
«Άλμπουμ... σου άρεσε να μας βγάζεις φωτογραφίες... πάντα έλεγες ότι οι φωτογραφίες....» σταμάτησε...
«Οι φωτογραφίες κρύβουν μέσα τους αναμνήσεις που δεν χάνονται ποτε» της είπε χωρις να καταλάβει τι έλεγε.
Οι λέξεις ήταν σαν να βγήκαν αυθόρμητα από το στόμα του και ξαφνικά θυμήθηκε μια περίοδο της ζωής του που τον έβλεπε να το λέει... και μετά κενό... Επανήλθε.
«Το θυμήθηκες» του είπε.
«Ήταν ξαφνικό... σαν... σαν να βγήκαν οι λέξεις αυθόρμητα» είπε και εκείνη χαμογέλασε.
Έτσι να χαμογελάς.. δεν σου πάει να είσαι θλιμμένη... Δεν αρμόζει σε αυτά τα όμορφα μάτια να κλαίνε.
«Να κοιτα... εδώ είναι νεογέννητος»
Είπε και του έδωσε μια από τις φωτογραφίες.
«Σε εσένα έμοιαζε» του είπε καθώς τον έβλεπε που τον κοιτούσε επίμονα.
«Χριστίνα από τι πέθανε;»
«Γεννήθηκε άρρωστος... τότε δεν το ξέραμε κανεις δεν μας το είπε... το ανακαλύψαμε... τρία χρόνια μετά... είχε κληρονομικό πρόβλημα με την καρδιά του... πρέπει να το πήρε από τον πατέρα σου... Από την καρδιά του πέθανε και εκείνος από ότι μου είχες πει... το μωρό μας το κληρονόμησε η παιδική του καρδούλα δεν άντεξε πάνω από τρία χρόνια» είπε και άρχισαν να τρέχουν λίγα δάκρυα από τα μάτια της.
Ασυναίσθητα την αγκάλιασε και εκείνη δεν έκανε καμία κίνηση να απομακρυνθεί... Την είχε ανάγκη και εκείνη αυτή την αγκαλιά... το ένιωθε.
«Χριστίνα να σε ρωτήσω κάτι;» Είπε όταν λίγο μετά την άφησε από την αγκαλιά του.
«Ναι» είπε και αφού σκούπισε τα δάκρυα της μάζεψε και τις φωτογραφίες που είχε βγάλει έξω.
«Ήμουν... ήμουν καλός πατέρας;»
«Τι ερώτηση ήταν αυτή; Φυσικά και ήσουν καλός πατέρας»
«Ξέρεις δεν νομίζω ότι ήμουν και ο καλύτερος... βλέπω φωτογραφίες του παιδιού μου και δεν νιώθω τίποτα... ούτε να κλάψω δεν μπορώ»
«Παύλο το ότι δεν θυμάσαι δεν έχει καμία σχέση με το παιδί μας... το λατρευες το μωρό μας... και ο Αντρέας μας σου είχε αδυναμία... πολλές φορές ζήλευα που ήταν πιο πολύ κοντά σε εσένα... τον λατρευες και σε λάτρευε... μην ξανά πεις ποτε τέτοιο πράγμα... μπορεί εμείς οι δυο να μην τα πήγαμε καλά με τον γάμο μας αλλά απέναντι στο παιδί ήσουν άψογος... Ήσουν ο πατέρας που κάθε παιδί θα ήθελε να έχει»
«Χωρίσαμε γιατί χάσαμε το παιδί;»
«Δεν ξέρω Παύλο... αλλά σίγουρα θα έπαιξε και αυτό έναν ρόλο... ήταν τόσα πολλά τα αλλα που δεν ξέρω τι να πω»
«Μα δεν καταλαβαίνω... αν... αν μας συνέβη κάτι τέτοιο θα έπρεπε να μας ενώσει... Ο πόνος.. η θλίψη... θα έπρεπε να το περάσουμε μαζί... και όχι ο καθένας μόνος του...»
«Μόνο οι άνθρωποι που αγαπιούνται Παύλο περνάνε τα πάντα μαζί... εμάς μας κρατούσε αυτό το παιδί... όταν το χάσαμε δεν υπήρχε τίποτα να κρατήσει αυτή την σχέση πια»
Για λίγο δεν μίλησαν... ο Παύλος σκεφτόταν τα λόγια της Χριστίνας όμως δεν είχαν απόλυτη βάση... Είτε με αγάπη είτε χωρις χάσανε το παιδί της... εκείνη την στιγμή χρειαζόταν ο ένας τον άλλον...
«Χριστίνα;» Είπε όταν την είδε να σηκώνεται για να βολέψει το άλμπουμ.
Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε χωρις ν μιλήσει.
«Έχουμε... θέλω να πω υπάρχει καμία φωτογραφία... ξέρεις.. από.... από τον γάμο μας»
Γύρισε ξανά στον καναπέ χωρις να βάλει το άλμπουμ στην θέση του... Γύρισε τις σελίδες και μετά έβγαλε έξω κάποιες φωτογραφίες και του τις έδωσε. Το θέαμα ήταν απίστευτο.. Η Χριστίνα μέσα σε αυτό το υπέροχο λευκό φόρεμα ήταν σαν άγγελος που είχε κατέβει στην γη... Ήταν τόσο όμορφη...
«Αυτός ποιος είναι;» Ρώτησε αφού πήρε τα μάτια του από πάνω της..
«Αυτός είναι ο Μαριος... ο μεγάλος μου αδερφός... Είναι παντρεμένος... ζει στην Θεσσαλονίκη μαζί με την γυναίκα του και τον γιο του... και μιας και το έφερε η κουβέντα ο Μαριος και η Μαρία έρχονται αυτό το Σαββατοκύριακο και είπα και στην μαμα μου να έρθουν να φάμε εδώ... να τους γνωρίσεις όλους ξανά»
«Ναι κανένα πρόβλημα» είπε και ξανά κοίταξε τις φωτογραφίες που είχε στα χέρια του.. Αναγνώρισε τον Γιώργο και την Ειρήνη σε μια από τις φωτογραφίες και για άλλους που δεν ήξερε ρωτούσε την Χριστίνα... όμως.... Όσοι και αν υπήρχαν σε κάθε φωτογραφία που κοιτούσε τα μάτια του πήγαιναν κατευθείαν στο πρόσωπο της Χριστίνας... Και στα μάτια της που έλαμπαν από ευτυχία....