The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 4

Την επόμενη μέρα που σηκώθηκε η Χριστίνα δεν ήταν στο σπίτι.. Θυμόταν που του είχε πει ότι δούλευε άρα πιθανότατα να ήταν στην δουλειά της αυτή την ώρα όπως και το επιβεβαίωσε βέβαια από το σημείωμα που βρήκε στο κομοδίνο του.
Έφυγα για δουλειά.. Σε παρακαλώ μην βγεις από το σπίτι.. Θα επιστρέψω το απόγευμα.. Στην κουζίνα έχει έτοιμο καφέ και κάτι να φας αν θες.
Είχε όλο τον χρόνο να εξερευνήσει το σπίτι και όλους τους χώρους του. Η κουζίνα ήταν πεντακάθαρη και όλα ήταν τακτοποιημένα που όταν ήπιε τον καφέ του δεν μπόρεσε να αφήσει το ποτήρι άπλυτο και έτσι το έπλυνε και το έβαλε στην θέση του. Το σπίτι είχε και μια αρκετά μεγάλη βεράντα και έναν κήπο ακόμα πιο μικρό στον οποίο ήταν και το σπιτάκι του σκύλου. Άλλος ένας χώρος που δεν είχε δει ήταν το δωμάτιο στο οποίο κοιμόταν η γυναίκα του. Ήταν απλο δωμάτιο... λίγα έπιπλα και φυσικά ήταν πιο μικρό από το δικό του. Δεν είχε κάτι να δει εκεί και έτσι έφυγε αμέσως. Ένας άλλος χώρος ήταν ένα μικρό δωμάτιο στο οποίο υπήρχε ένα γραφείο;
Έχω γραφείο;
Σίγουρα θα ήταν δικό του το γραφείο γιατί πάνω σε αυτό αλλά και στα συρτάρια βρέθηκαν πολλά ιατρικά χαρτιά. Κάποτε θα ήξερε και τι ήταν αυτά τα χαρτιά... τώρα ήταν απλώς χαρτιά. Δεν είχε και πολλά να κάνει... Πήρε ένα βιβλίο από το γραφείο του και πήγε στο σαλόνι να διαβάσει... Παρατήρησε ότι στο σπίτι δεν υπήρχε πουθενά μια φωτογραφία... Δίκη του της γυναίκας του.. η έστω μια φωτογραφία από τον γάμο τους... Τίποτα... έπρεπε να θυμηθεί να ρωτήσει πολλά όταν επέστρεφε η γυναίκα του από την δουλειά.. Η γυναίκα του... Τώρα συνειδητοποίησε ότι δεν ήξερε ούτε το όνομα της.. Συνηθισε να την αποκαλεί γυναίκα του και έτσι δεν ρώτησε ποτε το όνομα της. Έπρεπε να θυμηθεί να ρωτήσει και αυτό.

Γύρω στις έξι το απόγευμα η Χριστίνα είχε επιστρέψει στο σπίτι. Τον βρήκε ξαπλωμένο στον καναπέ να διαβάζει ένα βιβλίο.. Δεν την είχε ακούσει να μπαίνει και έτσι βρήκε την ευκαιρία να τον παρατηρήσει.. Το πρόσωπο του... το σώμα του... τα μαλλιά του. Θυμήθηκε ότι τους άρεσε να κάθονται σε αυτόν τον καναπέ και εκείνος να είναι ξαπλωμένος με το κεφάλι ακουμπισμένο στα πόδια της και να του χαϊδεύει τα μαλλιά σαν να ήταν μικρό παιδί... και μετά... Μετά γυρνούσε και την κοιτούσε στα μάτια και εκείνη τον φιλούσε...
Μα τι έχεις πάθει; Αυτά ήταν πριν από χρόνια..
Της άρεσε να τραβάει τα μαλλιά του και να πλησιάζει για να τον φιλήσει... και εκείνος γελούσε..
Ξεκολλα... Ξεκολλα..
Σταμάτησε να σκέφτεται όταν την κατάλαβε ότι είχε έρθει.
«Πως ήταν η μέρα σου;» Τον ρώτησε πριν προλάβει να πει κάτι εκείνος.
«Βαρετή θα την έλεγα» απάντησε αφήνοντας το βιβλίο πάνω στο τραπέζι.
«Τι έκανες ολη μέρα;» Τον ρώτησε.
Παρατήρησε ότι είχε πάλι αυτό το αδιάφορο ύφος... Σαν να του έδειχνε ότι δεν την νοιάζει απλά τον ρωτάει για να μην δείχνει αδιάφορη.
«Έριξα μια μάτια στο σπίτι... και διάβασα βιβλία» της απάντησε όσο πιο αδιάφορα μπορούσε.
Εκείνη δεν του απάντησε αυτή την φορά και έβγαλε τα παπούτσια της.
«Έχω κάποιες ερωτήσεις.. τώρα που είμαστε μόνοι μαζί νομίζω ότι μπορούμε να τα πούμε»
«Βεβαίως... πάω να βάλω κάτι να φάμε και έρχομαι» του είπε με ένα χαμόγελο το οποίο ήταν ψεύτικο...
Αυτό το χαμόγελο δεν ήταν το ίδιο με εκείνο που είχε όταν ο σκύλος έπεσε πάνω του... Αυτό το χαμόγελο δεν φώτισε τα μάτια της... Τα μάτια της... Αχ αυτά τα μάτια της.
Μα τι μάτια είναι αυτά που έχεις; Τόσο όμορφα... Κι όμως κρύβουν μέσα τους μελαγχολία.. Γιατί;
Ετοίμασε κάτι πρόχειρο και κάθισαν στην κουζίνα να φάνε.
«Λοιπόν τι ήθελες να με ρωτήσεις;» Είπε καθώς έτρωγε.
«Αρχικά δεν ξέρω το όνομα σου»
«Χριστίνα» του απάντησε όχι τόσο αδιάφορα αλλά όχι και θερμά.
Χριστίνα.. Ήταν ωραίο όνομα..
«Είπες ότι είμαστε παντρεμένοι έξι χρόνια σωστά;»
«Περίπου... βασικά έξι χρόνια γνωριζόμαστε... πορευτήκαμε εφτά μήνες μετά την γνωριμία μας» του απάντησε και μετά έριξε τα μάτια της στο φαγητό της.
«Τόσο πολύ αγαπιομασταν που δεν μπορούσαμε να περιμένουμε;»
«Αγαπιόμασταν; Όχι στον γάμο μας Παύλο δεν υπήρξε ποτε αγάπη.. Μόνο πάθος που το "βαφτίσαμε" αγάπη»
«Δεν σε πιστεύω... δεν νομίζω ότι θα παντρευόμουν ποτε αν δεν αγαπούσα»
«Πίστεψε με... μόνο το πάθος μας ..μας
κρατούσε μαζί... αλλά όταν έσβησε και αυτό καταλάβαμε το λάθος μας»
«Δυσκολεύομαι να το πιστέψω»
«Είναι η αλήθεια»
«Και γιατί χωρίσαμε... τι έγινε και ήρθαμε σε αυτή την κατάσταση;»
«Κάναμε λάθη... και οι δυο... που όσο και να θέλαμε δεν μπορέσαμε να διορθώσουμε»
«Σε απατούσα;» Την ρώτησε χωρις να σκεφτεί καλά καλά την ερώτηση.
Απλά ήθελε να το ρωτήσει.
«Παύλο κάναμε λάθη.. δεν έχει νόημα να τα συζητάμε τώρα»
«Όχι θέλω να ξέρω... εσυ θυμάσαι όμως εγώ όχι.. θέλω να μου πεις... Σε απατούσα;»
«Δεν θέλησα ποτε να μάθω»
«Έμαθες όμως»
«Καλύτερα να αλλάξουμε θέμα ο γάμος εδώ και δυο χρόνια είναι νεκρός δεν έχουμε κανένα σημείο επαφής» είπε και σηκώθηκε για να μαζέψει τα πιάτα από το τραπέζι.
Την απατούσα; Μα πως μπόρεσα να το κάνω αυτό; Πως; Πως γίνεται να έχω μια τέτοια γυναίκα δίπλα μου και να της κάνω τέτοιο πράγμα;
Μάλλον για αυτό τα μάτια της έβγαζαν μια θλίψη.. Και είναι τόσο ωραία μάτια.. Δεν αξίζει να βλέπεις αυτά τα μάτια να μελαγχολούν.
«Γιατί το σπίτι δεν έχει ούτε μια φωτογραφία;»
Δεν του απάντησε και άρχισε να πλένει τα πιάτα.
«Χριστίνα» είπα λίγο φωναχτά.
Ήταν η πρώτη φορά που την αποκάλεσε με το όνομα της.
«Τις μάζεψα... κάποτε είχαμε πολλές... αλλά τις μάζεψα... δεν είχε νόημα να υπάρχουν» του είπε και τον κοίταξε για λίγο αλλά μετά έστρεψε ξανά το βλέμμα της στα πιάτα.
Αφού τελείωσε σκούπισε τα χέρια της και έκανε να πάει στο δωμάτιο όμως εκείνος έπιασε τον καρπό της και την σταμάτησε.
«Άσε με» είπε σχεδόν θυμωμένη και τράβηξε το χέρι της μακριά.
Τα μάτια της τώρα ήταν σκοτεινά.. έκρυβαν θυμό...
Τι της έχω κάνει; Γιατί με μισεί; Και γιατί παίρνει και την μισή ευθύνη πάνω της;
Δεν του είπε ούτε καληνύχτα και πήγε στο δωμάτιο της... Ποσό καλή ψυχή είχε; Εκείνος την απατούσε και όμως είπε ότι και οι δυο έκαναν λάθη... Δεν του φάνηκε περιέργος ο λόγος που την είχε αγαπήσει..Γιατί την είχε αγαπήσει ήταν σίγουρος... Ένιωθε.. Ένιωθε ότι είχε αγαπήσει βαθιά.. Αληθινά... Και ήταν σίγουρος ότι ήταν με αυτή την γυναίκα... Το μυαλό του δεν το θυμόταν... Το θυμόταν όμως η καρδιά του.