The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 12

Τέσσερα χρόνια πριν.

Ο μικρός ήταν πια ενός και το ζευγάρι έπλεε σε πελάγη ευτυχίας... Ήταν καλοκαίρι και είχε αποφασίσει με την Χριστίνα να έχει δυο εβδομάδες άδεια και να πάμε διακοπές οι τρεις τους... οι πρώτες τους διακοπές με το παιδί σαν οικογένεια... δεν θα μπορούσε με τίποτα να το χάσει αυτό... Ο μικρός οσο μεγάλωνε έδειχνε μια ιδιαίτερη αδυναμία στον μπαμπά του αλλά και εκείνος δεν πήγαινε πίσω... τον λάτρευε τον γιο του και τον κακό μάθαινε κιόλας γιατί δεν του χαλούσε ποτε χατίρι... αλλά και η Χριστίνα τι να έλεγε; Ήταν τόσο ευτυχισμένη που δεν την ένοιαζε αν και πολλές φορές ένιωθε να ζηλεύει που ο μικρός είχε μεγαλύτερη αδυναμία στον μπαμπά του παρα σε εκείνη αλλά δεν την ένοιαζε και πολύ... Εκείνη τον αγαπούσε όπως και το παιδί αγαπούσε και τους δυο γονείς του.... επίσης μια ιδιαίτερη αδυναμία και προτίμηση έδειξε στην γιαγιά Ασπασία... Αν και από μωρό είχε κοντά του μόνο την γιαγιά Ιωάννα την μαμα της Χριστίνας όταν γνώρισε την Ασπασία την λάτρεψε... Δεν την είχε ξανά δει... Η Ασπασία όταν έκλεισε ο μικρός χρόνο είχε μάθει για την γέννηση του γιατί ως γνωστόν την Ασπασία δεν την έβρισκες ποτε στο τηλέφωνο.. Ο μικρός Αντρέας τότε είχε αρχίσει να λέει κάποιες σκόρπιες και μισές λέξεις αλλά το γιαγιά το είχε μονίμως στο στόμα του όσο ήταν κοντά τους η Ασπασία η οποία είχε έρθει στην Ελλάδα με το νέο της δεσμο τον Χρήστο που τον περνούσε τουλάχιστον είκοσι χρόνια αλλά ο Παύλος προτίμησε να μην μιλήσει για αυτό και να την αφήσει να χαρεί αυτές τις λίγες μέρες που είχε έρθει με τον εγγονό της... Έδειχνε φανερά συγκινημένη που είχαν αποφασίσει να δώσουν στο παιδί το όνομα του άντρα που είχε χάσει τόσο άδικα... Τώρα πια η Ασπασία είχε φύγει για να συνεχίσει τα ταξίδια της και ο Παύλος με την Χριστίνα ήταν έτοιμοι να πάρουν τον γιο τους και να κάνουν τις διακοπές τους... Η Παρος ήταν ένας πολύ ωραίος προορισμός για να κάνουν τις διακοπές τους και η Χριστίνα ξετρελάθηκε από την πρώτη κιόλας στιγμή που έφτασαν στο νησί... Τις πιο πολλές ώρες τις περνούσαν στην παραλία γιατί ο μικρός Αντρέας δεν έβγαινε με τίποτα από την θάλασσα... Σαν τον πατέρα του... Ο Αντρέας λάτρευε την θάλασσα όπως ακριβώς την λάτρευε και Παύλος. Όμως οι ευτυχία δεν κράτησε για πολύ. Ένα πρωί 6 μέρες μετά που ήταν στην παραλία και έφτιαχναν κάστρα στην άμμο ο μικρός ξαφνικά δεν μπορούσε να αναπνεύσει καλά... Η Χριστίνα φοβήθηκε... φώναξε τον Παύλο και έφυγαν αμέσως για το νοσοκομείο... και τα νέα δεν ήταν ευχάριστα για τον Παύλο και την Χριστίνα.
«Τι..; Τι θέλετε να πείτε γιατρέ ότι το παιδί έχει... έχει πρόβλημα με την καρδιά του;» Ρώτησε η Χριστίνα μην μπορώντας να πιστέψει αυτά που μόλις είχε ακούσει.
«Απορώ πως δεν το ξέρετε ήδη... αυτό που έχει ο γιος σας είναι κληρονομικό.. γεννήθηκε με πρόβλημα στην καρδιά του... όταν γεννήσατε οι γιατροί θα έπρεπε να σας το είχαν πει» της είπε εκείνος.
Όχι... κανεις δεν τους είχε πει τίποτα.. Αυτό έκανε τον Παύλο έξαλλο... Η Χριστίνα είχε γεννήσει στο νοσοκομείο που δούλευε ο Παύλος και εκεί οι γιατροί ήταν άψογοι στην δουλειά τους πως τους είχε διαφύγει κάτι τόσο σοβαρό; Μετέφεραν τον μικρό επείγοντος στην Αθήνα.. Ούτε διακοπές δεν πρόλαβαν να κάνουν με αυτό που τους έτυχε... Τι κακό τους είχε βρει... Η Χριστίνα ήταν απαρηγόρητη... όχι ότι ο Παύλος πήγαινε πίσω αλλά τι να έκανε; Έπρεπε να φανεί δυνατός για να σταθεί στο πλευρό της Χριστίνας... όσο και αν πονούσε προσπάθησε να μην το δείχνει... αν λύγιζε και εκείνος τότε δεν θα μπορούσε να συνεφέρει την Χριστίνα που ξενυχτούσε πάνω από το κρεβάτι του παιδιού τους και έκλαιγε... είχε μέρες να κοιμηθεί... Μια εβδομάδα έμεινε ο Αντρέας στο νοσοκομείο και η Χριστίνα έφευγε από κοντά του μόνο για μια ώρα για να πάει μέχρι το σπίτι να κάνει ένα μπάνιο να αλλάξει και μετά να ξανά γυρίσει στο νοσοκομείο. Ένα μηχάνημα βοήθησε κατά πολύ την λειτουργία της καρδιάς του αλλά δεν θα κρατούσε και πολύ... Οι γιατροί ήταν ξεκάθαροι... ότι και να έκαναν το παιδί θα πέθαινε... Δεν ήξεραν ποσό καιρό είχε ακόμα αλλά θα πέθαινε... όμως η Χριστίνα αρνούνταν να δεχτεί ότι θα έχανε το παιδί της δεν ήθελε να το δεχτεί... όμως αυτή ήταν η πικρή αλήθεια... και σε αυτή την ζωή δεν έρχονται όλα όπως τα θελουμε.
«Χριστίνα μου όλα καλά θα πάνε ηρέμησε» είπε και την αγκάλιασε...
Ήξερε ότι τίποτα δεν πήγαινε καλά αλλά τι να της έλεγε;
«Τίποτα δεν παει καλά Παύλο... Το παιδί μας δεν είναι καλά... και εγώ δεν θέλω να δεχτώ ότι θα χάσω το παιδί μου» είπε και έκλαψε στην αγκαλιά του ενώ εκείνος την αγκάλιασε σφιχτά.
«Κοίταξε με... ο γιος μας θα είναι μια χαρά.»
«Όχι Παύλο μου... το ξέρεις και εσυ ότι δεν θα είναι... θα πεθάνει.. το ξέρω.. το βλέπω.. το παιδί μας πονάει...υποφέρει και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τον βοηθήσω.... δεν μπορώ να πάρω τον πόνο του δεν μπορώ να κάνω τίποτα» είπε έβαλε τα κλάματα.
«Σώπα... σώπα Χριστίνα μου.. μην κλαις... μην κλαις και τον ξυπνήσεις... άστο να κοιμηθεί το κακόμοιρο τόσες μέρες μέσα στους γιατρούς... ταλαιπωρήθηκε... έλα να ξαπλώσουμε.. να ηρεμήσεις και εσυ...» της είπε και ξάπλωσαν αγκαλιά... εκείνη την νύχτα είχε ανάγκη την αγκαλιά του... τα φιλιά του...
«Σ αγαπάω Παύλο» του είπε και εκείνος την φίλησε τρυφερά στο μέτωπο.
Έκαναν έρωτα μετά πολύ καιρό... ήθελε να τον νιώσει κοντά της... να νιώσει ότι την αγαπούσε και ας μην της το είπε ποτε ξεκάθαρα... Ήθελε την αγκαλιά του για να πάρει δύναμη για αυτά που επρόκειτο να ακολουθήσουν στην συνέχεια... Έπρεπε να είναι δυνατή... όχι για τον εαυτό της μα για το παιδί της... μικρό ήταν δεν είχε καταλάβει τι γινόταν... και ούτε έπρεπε να καταλάβει... αν ήταν να πεθάνει τουλάχιστον ας ζούσε... ας ζούσε όσο καιρό έχει ακόμα... σαν παιδί... να παίζει χωρις να φοβάται.. να χτυπήσει να πέσει να γελάσει... Δεν το δεχόταν ότι πέθαινε.. όχι... Όμως αυτή ήταν η αλήθεια... και έπρεπε να μάθει να ζει με αυτή.