The Heart Always Remembers

Κεφαλαιο 19

Τώρα.

Αν συνεχιστεί αυτό θα φύγω...
Οι λέξεις ηχούσαν στα αυτιά του..
Όχι δεν θα φύγεις... δεν θα σε αφήσω να φύγεις.
«Τι λες Χριστίνα;»
«Δεν μπορώ άλλο Παύλο δεν το καταλαβαίνεις; Μην με βασανίζεις... να ξέρεις ότι αν θες να με βασανίσεις με τον τρόπο που διάλεξες τα κατάφερες»
«Μα δεν θέλω να σε βασανισω Χριστίνα... ΣΕ ΘΕΛΩ... μόνο αυτό»
«Όχι Παύλο δεν ξέρεις τι θέλεις... δεν θυμάσαι πως ήμασταν ποσά πικρά λόγια είπαμε ο ένας στον άλλον»
«Τελείωσες; Να μιλήσω και εγώ τώρα;»
«Τι θες;»
«Θέλω να σου πω ότι θέλω να κάνω μια νέα αρχή μαζί σου... δεν με νοιάζει ποιος ήμουν και τι έκανα στο παρελθόν... με νοιάζει αυτός που είμαι τώρα... και ο Παύλος που είμαι τώρα σε θέλει»
«Ακριβώς αυτός που είσαι τώρα... όταν θυμηθείς θα το μετανιώσεις αυτό που λες... και τότε θα είναι δύσκολο και για τους δυο... γιατί δεν αφήνεις τα πράγματα ως έχουν;»
«Δεν θα το μετανιώσω... σου δίνω τον λόγο μου ότι δεν θα το μετανιώσω»
«Παύλο αν συνεχίσεις θα φύγω.... είσαι μια χαρά μόνος σου... μαγειρεύεις οδηγείς θα τα καταφέρεις και χωρις εμένα» είπε και έκανε να φύγει.
«Σταματα... μην φύγεις.... Δεν θα σε ξανά ακουμπήσω στο υπόσχομαι... αλλά μην φύγεις»
«Αααα ρε Παύλο» είπε και τράβηξε το χέρι της.
«Θα μείνεις;»
«Θα μείνω... αλλά στο λέω για να το ξέρεις... με την επόμενη κίνηση έφυγα και δεν θα το συζητήσουμε καν» είπε και κλείστηκε στο δωμάτιο της... Άκουσε το τηλέφωνο να χτυπάει λίγο μετά και βγήκε από το δωμάτιο για να το σηκώσει...
«Ναι» άκουσε τον Παύλο να λέει..
Το είχε σηκώσει ήδη εκείνος.
«Παύλο μου» ακούστηκε μια γυναικεία φωνή.
«Ποιος είναι;» Είπε εκείνος.
Δεν αναγνώρισε την φωνή της γυναίκας.
«Ρε βρομοπαιδο λίγους μήνες έχεις να μιλήσεις με την μανούλα και την ξέχασες κιόλας;» Του είπε η γυναίκα.
«Μαμα;» Είπε και η Χριστίνα πήρε τπ τηλέφωνο από τα χέρια του.
«Ασπασία μου» της είπε.
«Χριστίνα μου» της είπε.
Έκανε νόημα στον Παύλο ότι θα τα κανονίσει όλα εκείνη. Η Ασπασία είχε καιρό να επικοινωνήσει και δεν ήξερε για το ατύχημα του Παύλου.
«Χρόνια πολλά κορίτσι μου... Να τα εκατοστήσεις και να έχεις στην ζωή σόι μόνο χαρά» της είπε.
«Ασπασία μου... ποτε δεν μας ξεχνάς» άκουσε την Χριστίνα να λέει.
Και τότε ο Παύλος κατάλαβε ότι οι μέρες είχαν περάσει... ήταν 6 Οκτωβρίου... τα γενέθλια της Χριστίνας... με αυτά που είχαν γίνει το είχε ξεχάσει θυμήθηκε όμως που του είχε πει ότι η μητέρα του θα έπαιρνε αυτές τις μέρες ποτε δεν ξεχνάει τα γενέθλια της.. Έπρεπε να σκεφτεί κάτι γρήγορα για να περάσουν μαζί τα γενέθλια της και τότε του ήρθε μια ιδέα χρειαζόταν όμως λίγη βοήθεια.
«Μα τι έπαθε το χαμένο ο γιος μου; Σαν να μην με ξέρει έκανε» είπε.
«Ναι ξέρεις Ασπασία μου προσπάθησα να σε βρω και στο κινητό αλλά δεν τα κατάφερα... ο Παύλος είχε ένα ατύχημα»
«Τι ατύχημα; Θεέ μου... είναι καλά το παιδί μου;»
«Όπως άκουσες ναι... ζει και βασιλεύει. Το παιδί σου είναι πολύ καλά Ασπασία μου»
«Τι έπαθε ο Παύλος μου;»
«Είχαμε έναν από τους γνωστούς μας καυγάδες» είπε και έριξε μια μάτια στον Παύλο που την κοιτούσε να μιλάει στο τηλέφωνο. «Και έφυγε.... πήγε στην θάλασσα όπως πάντα και έπιασε καταιγίδα... βρέθηκε χτυπημένος το επόμενο πρωί... προσωρινή αμνησία»
«Αμάν αυτό το παιδί μανια που είχε με την θάλασσα από μικρό ... τώρα δηλαδή δεν θυμάται τίποτα;»
«Έχει κάποιες εικόνες σπασμένες αλλά όχι κάτι σοβαρό... εσένα δεν σε θυμάται»
«Χριστέ μου... με ξέχασε το παιδί μου... Τζακσον... Τζακσον ετοίμασε Βαλίτσες πάμε στην Ελλάδα» είπε και έκλεισε το τηλέφωνο και η Χριστίνα γέλασε.
«Τζακσον» είπε γελώντας.
Προφανώς θα είναι το καινούριο αμόρε της Ασπασίας.
«Γιατί γελάς;» Την ρώτησε ο Παύλος.
«Προφανώς η μάνα σου έρχεται εδώ με το καινούριο της αμόρε»
«Με έναν Τζέρεμι δεν είπες ότι είναι»
«Ναι το Τζέρεμι έγινε Τζακσον» είπε και γέλασε.
«Το κάνει συχνά αυτό;»
«Πολύ... αλλά πρέπει να σε προετοιμάσω λίγο για την Ασπασία» είπε σαν μην είχαν κάνει καμία συζήτηση πιο πριν.
«Αρχικά δεν θα την πεις μαμα... έχεις πάψει να την λες έτσι και δεν της αρέσει... και στο.... στο παιδί είχε πει να την φωνάζει Ασπασία και όχι γιαγιά... έλεγε ότι είναι πολύ νέα για να την αποκαλούν γιαγιά... μην κανεις κανένα σχόλιο για τον σύντροφο της ακόμα και αν είναι στην ηλικία σου πάντα σε πείραζε αλλά μπροστά της έκανες τον χαλαρό για να μην την πληγωσεις... την αγαπάς παρα πολύ και πάντα φροντίζεις να της το λες και πάντα μα πάντα την αγκάλιαζες και της έλεγες ένα μανουλίτσα μου έτσι για να γελάς επειδή ήξερες ότι δεν ήθελε την λες μαμα... και εκείνη σε χτυπούσε απαλά στον μπράτσο και σε έλεγε σκασμένο»
Ο Παύλος γέλασε.
«Πρέπει να είναι πολύ καλή τυπισσα η μάνα μου»
«Είναι αφασία η μάνα σου»
«Και τώρα τι έρχεται;»
«Ναι... αλλά μην ανησυχείς»
«Δεν ανησυχώ θέλω να γνωρίσω επιτέλους την μάνα μου»
«Την Ασπασία» τον διόρθωσε.
«Σωστά την Ασπασία» είπε και γέλασαν....
Λίγο μετά αφού συζήτησαν λίγο είπε ότι θα πήγαινε από το νοσοκομείο να δει τον Γιώργο και εκείνη δεν έφερε αντίρρηση..
Μόνο εκείνος μπορούσε να τον βοηθήσει... πήγε στο νοσοκομείο και για καλή του τύχη δεν είχε δουλειά... Τον ρώτησε τι άρεσε στην Χριστίνα τι έκαναν όταν ήταν μαζί... Είπε ότι δεν της άρεσε ποτε η πολυτέλεια και τα εστιατόρια που πήγαιναν κάποιες φορές... βγήκε από το νοσοκομείο σκεπτόμενος.
Τριαντάφυλλα... κόκκινα τριαντάφυλλα.
«Τα είχες φυτέψει επειδή μου άρεσαν» του είπε είχε πει.
Κάτι τέτοιο.
Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο... Ούτε δείπνο ούτε εστιατόριο τίποτα... Χρειαζόταν απλά ένα κόκκινο τριαντάφυλλο... Ένα ήταν αρκετό. Γύρισε αργά στο σπίτι.. πήγε στον κήπο και έκοψε το πιο όμορφο τριαντάφυλλο από όλα.
«Χριστίνα;» Φώναξε όταν μπήκε στο σπίτι.
«Στην κουζίνα» είπε εκείνη.
Κάτι μαγείρευε... Μύριζε όλο το σπίτι.
«Άργησες» του είπε όταν τον είδε.
«Είχα δουλειές» είπε και εμφάνισε το τριαντάφυλλο. «Αυτό είναι για εσένα» της είπε και εκείνη το πήρε στα χέρια της.
«Τι είναι αυτό;»
«Ένα λουλούδι... για την όμορφη κυρία του σπιτιού που σήμερα έγινε εικοσιοκτώ και να πω την αλήθεια πριν το τηλέφωνο της μάνας μου το είχα ξεχάσει... Χρόνια πολλά Χριστίνα»
«Σ ευχαριστώ» είπε και του έριξε ένα χαμόγελο από αυτά που φώτιζαν όλο το πρόσωπο της... τα αληθινά...
Από αυτά τα χαμόγελα που φώτιζαν τα μάτια της και τον έκαναν να νιώθει αυτό το σφίξιμο στην καρδιά του.... αυτά τα χαμόγελα....