The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 26

Τώρα.

Κοιμόταν ήσυχος στο κρεβάτι του όταν ξαφνικά άρχισαν να έρχονται στο μυαλό του σκόρπιες εικόνες... Που ερχόταν και έφευγαν...
Η Χριστίνα στο νοσοκομείο...Γεννούσε.
Η Χριστίνα καθισμένη σε αυτό το κρεβάτι που τώρα κοιμόταν και έχει αγκαλιά τον γιο τους..
Εκείνος να παίζει με τον γιο του ποδόσφαιρο στον κήπο.
Ο γιος του να παίζει με τον σκύλο στον κήπο...
Η Χριστίνα να χαμογελάει... Όλες οι αναμνήσεις του να έρχονται ξανά στην επιφάνεια... Όλο του το παρελθόν...
Ο γιος του στο κρεβάτι του νοσοκομείου να λέει «μπαμπάκα» και να πεθάνει.
«ΑΝΤΡΕΑΑΑΑ» φώναξε και πετάχτηκε από το κρεβάτι...
Πήγε τρέχοντας στην κουζίνα και έβαλε να πιει λίγο νερό... η Χριστίνα άκου άκουσε τις φωνές του και σηκώθηκε από τον φόβο της. Άκουσε πολύ καθαρά.. Φώναξε Αντρέα.
«Παύλο» είπε όταν τον είδε χλωμό στην κουζίνα.
«Παύλο είσαι καλά;» Είπε αλλά εκείνος δεν απάντησε αμέσως.
«Παύλο μου... μίλησε μου σε παρακαλώ» είπε και έβαλε το πρόσωπο του στις χούφτες τις.
«Θυμήθηκα... τα πάντα» της είπε ανασαίνοντας βαριά.
«Παύλο μιλάς σοβαρά;»
«Δεν σε απάτησα ποτε μου Χριστίνα.. ποτε»
«Παύλο»
«Όχι τώρα θα με ακούσεις... γιατί τότε δεν με άκουσες... δεν ήθελες να ακούσεις... Όταν με είδες στο γραφείο μου με την Αλεξία... εκείνη... εκείνη είχε μπει εκείνη μου την είχε πέσει... εγώ δεν έκανα τίποτα.. απλά κοκαλωσα όταν σε είδα εκεί... να μας βλέπεις... ξέρεις πως έφυγε η Αλεξία από την Αθήνα; Πήγα στον διευθυντή του νοσοκομείου και είπα τι έκανε... όταν έφυγες έφυγε και εκείνη... Ήθελα να σου εξηγήσω όταν γύρισα στο σπίτι αλλά ήσουν... ήσουν τόσο σκληρή μαζί μου... τόσο αδιάφορη... Μόνο μπράβο δεν μου είπες που νόμιζες ότι πήγα με άλλη... Και δεν σε αδικώ... και εγώ αν έβλεπα κάτι τέτοιο αυτό θα πίστευα... μα Χριστίνα... δεν σε απάτησα ποτε μου»
«Έπρεπε να μου το πεις... εκείνη την στιγμή... γιατί δεν το είπες; Ξέρεις με τι πόνο στην ψυχή μου είπε ότι είπα εκείνη την μέρα... ξέρεις με τι δυσκολία συγκράτησα τα δάκρυα μου για να μην λυγισω... που ήρθα να μιλήσουμε να δώσουμε μια ευκαιρία στον γάμο μας και σε έπιασα με αυτή;»
«Ποτε μου δεν μου πέρασε από το μυαλό να σε απατησω... Σε λάτρευα Χριστίνα... και στο είχα πει... δεν θα το μετανιώσω που σου είπα να κάνουμε αυτή την νέα αρχή... γιατί εγώ το ένιωθα... το ένιωθα ότι μόνο μαζί σου είχα ζήσει τον μεγάλο και αληθινό έρωτα... από την πρώτη στιγμή το ήξερα... εκείνη μέρα στο νοσοκομείο... όταν είδα τα μάτια σου... Αυτά τα μπλε μάτια... στο χρωμα τις θάλασσας με στιγμάτισαν από την πρώτη στιγμή... και ήξερα.. ήξερα ότι ήσουν εσυ... ότι ήσουν εσυ αυτή που είχε αγαπήσει η καρδιά μου... ήσουν εσυ αυτή στην οποία είχα δώσει την καρδιά μου... Και η καρδιά μου ακόμα σου ανήκει Χριστίνα... πάντα σου ανήκε... Απλά εσυ δεν το είχες καταλάβει... Και το μωρό μας... Το αγγελούδι μας.. που μου έλεγες ότι δεν αγάπησα... μόνο η καρδιά μου ξέρει ποσό κρατήθηκα και δεν λύγισα»
«Θυμήθηκες και το μωρό μας» του είπε μέσα από τα δάκρυα της.
«Ναι Χριστίνα μου... τον Αντρέα μας.. το μωρό μας... τον αγαπούσα Χριστίνα. Τον αγαπούσα πολύ... Πόνεσα όταν τον χάσαμε.. πόνεσα παρα πολύ.. αλλά ήμουν δυνατός έδειχνα δυνατός για εσένα... για να έχεις κάποιον να στηρίζεσαι όταν θα είσαι έτοιμη να πέσεις... και πίστεψε με έκανα το σωστό αλλά δεν το έβλεπες»
«Παύλο ήμουν πολύ σκληρή τότε δεν καταλάβαινα... πονούσα και δεν έβλεπα τίποτα πέρα από τον πόνο μου και όταν ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη... να σου πω ποσό λυπάμαι που σε παραμελούσα που σε κατηγορούσα για όσα μου έχουν συμβεί εσυ ήσουν με εκείνη»
«Δεν άγγιξα ποτε μου άλλη γυναίκα μετά από εσένα... Ποτε... εσυ είσαι η γυναίκα μου Χριστίνα... Εσυ είσαι η ζωή μου... η οικογένεια μου... Όταν σε είδα σε εκείνο το μπάνιο μέσα στα αίματα έχασα τον κόσμο... Αν έχανα και εσένα δεν θα υπήρχε λόγος πια να ζω... εσυ ήσουν ο λόγος της ύπαρξης μου... από τότε που σε γνώρισα ζούσα μόνο για εσένα... εκείνη την νύχτα άφησα όλο μου τον πόνο να βγει έξω... επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει γιατί εσυ δεν χρειαζόσουν πια στήριγμα... ήσουν χλωμή... παγωμένη.. και εγώ πονούσα» κλαίγοντας.
«Σε παρακαλώ Σταματα... Σταματα» είπε κλαίγοντας ασταμάτητα.
«Όχι μωρό μου... δεν πειράζει... γιατί μετά από αυτό κατάλαβα ποσό σημαντική ήσουν για εμένα... κατάλαβα πως αν σε έχανα θα χανομουν και εγώ μαζί σου... κατάλαβα ότι η ζωή μου θα ήταν άδεια χωρις εσένα»
Έσκυψε το κεφάλι της και συνέχισε να κλαίει...
«Σ αγαπάω Χριστίνα»
«Και περίμενες να περάσουν εξιμιση χρόνια για να μου το πεις;»
«Μα αγάπη μου... αυτό δεν μπόρεσες ποτε να καταλάβεις.... η αληθινή αγάπη δεν φαίνεται στα λόγια... αλλά στις πράξεις... έπρεπε να είχες καταλάβει ότι μετά από όσα έκανα για εσένα ήταν αδύνατον να μην σε αγαπάω.»
«Ήθελα να το ακούω... ειχα ανάγκη να το ακούω»
«Το από εδώ και πέρα θα στο λέω συνέχεια... κάθε στιγμή... λεπτό.. σ αγαπάω Χριστίνα... σ αγαπάω»
«Σταματα... μην μιλάς άλλο... πάμε στο κρεβάτι μας.. τώρα» του είπε και τον φίλησε.
Τον αγαπούσε... μόνο η καρδιά της ήξερε ποσό τον αγαπούσε αυτόν τον άνθρωπο... από την πρώτη στιγμή... από το πρώτο βλέμμα που της έριξε κατάλαβε ότι αυτός ήταν... Ο έρωτας και η αγάπη της ζωής της.
«Ποσό καιρό έχουμε να κοιμηθούμε αγκαλιά» του είπε ενώ εκείνος την είχε στην αγκαλιά του και την φιλούσε.
«Τρεις μήνες περίπου»
«Δεν εννοώ αυτό... εννοώ έτσι... αγαπημένοι...»
«Χρόνια» απάντησε.
«Υποσχεσου μου τώρα εδώ... στην αγάπη μας... στο παιδί μας... ότι δεν ξανά αφήσουμε ποτε κανέναν και το τίποτα να μας κάνει ξανά έτσι»
«Υπόσχομαι στην αγάπη μας... και στον Αντρέα μας»
«Όχι μωρό μου... όχι στον Αντρέα μας...» είπε και οδήγησε το χέρι του προς την κοιλιά της. « Στην κόρη μας»
«Χριστίνα.. πως;»
«Δεν θυμάσαι; Δυόμιση μήνες πριν»
«Και το ήξερες όλον αυτόν τον καιρό;»
«Βασικά ναι... από εκείνη την μέρα που δεν ένιωθα καλά στην παραλία»
«Μωρό μου... αγάπη μου» είπε και την φίλησε.
«Τίποτα δεν θα ξανά μπει ανάμεσα μας.. τίποτα... στο υπόσχομαι»

~~~~~

Και κράτησε σην υπόσχεση του... Δεν μπήκε ποτε ξανά τίποτα εμπόδιο στην αγάπη τους.... Και όλα αυτά έγιναν απλά για δυο μπλε μάτια... Δυο μπλε μάτια από τα χιλιάδες που υπάρχουν στον κόσμο... Κι όμως αυτά τα μπλε μάτια ήταν που έκαναν όλη την ζημιά... Γιατί μπορεί το μυαλό του να ξέχασε...
Μα η καρδιά ΠΑΝΤΑ ΘΥΜΑΤΑΙ!

________________________

Τέλος αγαπημένοι μου αναγνώστες..

Πως σας φάνηκε η ιστορία μου;

Θέλω να σας πω λίγα λόγια για αυτή και τον τρόπο που την εμπνεύστηκα...
Αρχικά είναι η πρώτη ιστορία που βασίζεται σε γεγονότα αληθινά τα οποία τα έχω ζήσει...
Η ιστορία είναι αφιερωμένη στον παππού και την γιαγιά μου... Που παρα την αρρώστια του(Αλτσχάιμερ) εκείνος δεν έπαψε ποτε να την αγαπά... Και δεν ξέχασε ποτε τα μάτια της ακόμα και όταν δεν θυμόταν τίποτα.

Σας ευχαριστώ για αυτή την υπέροχη ιστορία που ζήσατε και μου δωσατε την έμπνευση να κάνω κάτι ξεχωριστό και αληθινό..

Ελπίζω να άρεσε και σε εσάς..

Θα τα πούμε σε επόμενη ιστορία.