The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 5

Έξι χρόνια πριν

Ήταν καλοκαίρι.. Η Χριστίνα και ο Μαριος ο μεγάλος της αδερφός είχαν πάει σε ένα πάρτυ στην παραλία... Τους είχε αλέσει ένας γνωστός του Μαριου. Ήταν η πρώτη φορά που τον αντίκρισε... Δεν την πρόσεξε.. δεν της έδωσε σημασία... Εκείνη όμως τον είδε. Ήταν όμορφος.. πολύ όμορφος... Χαιρέτησε τον φίλο του αδερφού της και πλησίασε εκεί. Ούτε ο αδερφός της τον δεν  ήξερε παρόλο που είχαν κοινούς φίλους.
«Αλεξ.. τι γίνεται;» Είπε και έδωσαν τα χέρια..
«Καλά μωρε... ααα να σου γνωρίσω έναν φίλο Μαριος Κομνηνός... και η αδερφή του Χριστίνα... Από εδώ ο Παύλος Βρεττός» Έκανε τις συστάσεις.
«Χάρηκα πολύ» είπε και έδωσε τα χέρια με τον αδερφό της.
«Δεσποινίς.. γοητευμένος» είπε και φίλησε απλά το χέρι της.
Εκείνη χαμογέλασε ελαφρά και το βλέμμα του στράφηκε στα μάτια της. Μα τι μάτια.. Πρώτη φορά έβλεπε τέτοια μάτια... Βαθύ μπλε... το χρωμα της θάλασσας... της θάλασσας που την λάτρευε.Ήταν αρκετά σκοτεινά αλλά κατάφερε να τα παρατηρήσει από το λιγοστό φως που υπήρχε. Χάθηκε μέσα σε αυτά... Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή που τον φώναζε... Ζήτησε συγγνώμη και αποχώρησε προς την αρχική του παρέα... Όσο ήταν μαζί τους μέσα στο πλήθος έψαχνε αυτή την κοπέλα.. Την Χριστίνα... Με αυτά τα υπέροχα μπλε μάτια.. Ήξερε πως θα του εμένα αξέχαστα όμως κάτι του έλεγε πως θα την ξανά έβλεπε... κάτι του έλεγε ότι θα έβλεπε ξανά αυτά τα υπέροχα μπλε μάτια...
«Μάριε.. εγώ φεύγω βαρέθηκα» είπε κάποια στιγμή μετά από πολύ ώρα.
Από την ώρα που ήρθε εκεί κοντά τους τον έχανε μήπως τον ξανά δει αλλά τίποτα.. Είχε πολύ κόσμο και φυσικά εκείνος δεν θα γυρνούσε να κοιτάξει εκείνη ανάμεσα στις τόσες όμορφες κοπέλες που ήταν στην παρέα του. Ο αδερφός της προσφέρθηκε να την γυρίσει στο σπίτι όμως αρνήθηκε... δεν ήταν πολύ μακριά... θα έπαιρνε ένα ταξί... Και εκείνος την έψαξε.. Την είδε από μακριά...Έφευγε... το καθαξβρο γιατί την είδε να απομακρύνεται από την παρεα στην οποια βρισκόταν.
Έφυγε από την παρέα του χωρις να τον καταλάβει κανεις και την ακολούθησε.
«Φεύγεις από τώρα;»
Άκουσε την φωνή του πίσω της και γύρισε να τον κοιτάξει.
Δεν μίλησε... δεν είχε κάτι να πει. Δεν περίμενε αυτό που έγινε... Την είχε πιάσει απροετοίμαστη.
«Σε έψαχνα»
Μίλησε πάλι εκείνος.
Με έψαχνε; Γιατί;
«Εμένα;» Απόρησε.
«Ναι.. έλα πάμε κάπου πιο ήσυχα.. έχει πολύ φασαρία εδώ» της είπε και εκείνη ασυναίσθητα τον ακολούθησε... Ήθελε αλλά ήταν λες και τα πόδια της την οδηγούσαν από μόνα τους.
«Πες μου για εσένα» της είπε καθώς απομακρυνόταν από το πλήθος και η μουσική πλέον ακουγοταν ελάχιστα.
«Τι να σου πω;» Τον ρώτησε μην ξέροντας τι να πει.
Φοβόταν ακόμα να να μιλήσει... Φοβόταν μήπως έλεγε κάτι που δεν έπρεπε.
«Δεν ξέρω.. κάτι οτιδήποτε» της απάντησε εκείνος.
«Γιατί δεν μου λες εσυ;» Ήταν το μόνο που κατάφερε να του πει... Το μόνο που της ήρθε να του πει.
«Ρώτησα πρώτος» είπε και εκείνη γέλασε ελαφρά.
Τα μάτια της... τα μάτια της φώτιζαν όταν χαμογελούσε. Ευχοταν να την βλέπει συνέχεια να χαμογελάει. Όμως λίγο μετά το χαμόγελο έφυγε από τα χείλη της.
«Είμαι φοιτήτρια... Και πρόσφατος τελειόφοιτη» του είπε τελικά.
«Και τι σπούδασες
« παιδοψυχολόγος» απάντησε λακωνικά.
«Πολύ καλό.. φαντάζομαι ότι για να διάλεξες κάτι τέτοιο θα είσαι καλή με τα παιδιά»
Έκανε μια υπόθεση χωρις να την ξέρει αλλά μόνο από αυτό που έβλεπε σε εκείνη.
«Δεν ξέρω...  υποθέτω πως είμαι... πρέπει να ειμαι... βασικά διάλεξα αυτό το επάγγελμα γιατί όταν ήμουν μικρή έχασα τον πατέρα μου και χρειάστηκα μεγάλη βοήθεια από ψυχολόγο για να το ξεπεράσω... είναι κάτι σαν ανάγκη να το κάνω να βοηθάω παιδιά όπως χρειάστηκα και εγώ βοήθεια γιατί μπορώ να νιώσω αυτά που νιώθουν ως ένα βαθμό»
«Νομίζω ότι θα γίνεις πολύ καλή σε αυτό»
Του χαμογέλασε ξανά. Να το πάλι αυτό το χαμόγελο...
«Σειρά σου τώρα»
«Είμαι τελειόφοιτος ιατρικής... στον κλάδο της χειρουργικής»
«Δεν θα σε έκανα γιατρό» του είπε και εκείνος γέλασε.
«Και τι θα με έκανες;» Θέλησε να μάθει.
«Δεν ξέρω αλλά φαντάζομαι κάτι που να έχει σχέση με την θάλασσα.. όσες φορές σε είδα κοιτούσες την θάλασσα σαν να ήθελες να χαθείς μέσα σε αυτή»
«Λατρεύω την θάλασσα από παιδί μεγάλωσα με την θάλασσα.. είναι κομμάτι μου πλέον...και τα μάτια σου μου την θυμίζουν... έχουν αυτό το βαθύ μπλε χρωμα της... θα μπορούσα να τα κοιτάζω για ώρες»
Ένιωσε να κοκκινίζει και προσπάθησε να το κρύψει για να μην καταλάβει κάτι. Δεν ήξερε αν τα κατάφερε αλλά δεν έκανε κάποια αναφορά σε αυτό και ανακουφίστηκε πάρα πολύ γιατί θα δυσκολευόταν πολύ να απαντήσει...
Δεν ήταν ιδιαίτερα κοινωνική για αυτό και ήταν πολλές φορές ντροπαλή και λιγομίλητη με άτομα που γνώριζε και έβλεπε για πρώτη φορά.
Περπάτησαν για αρκετή ώρα στην παραλία... Και την περισσότερη ώρα χωρις να μιλάνε.. Είχε περάσει όμως η ώρα και είχε πει στον αδερφό της ότι θα γυρνούσε στο σπίτι πριν από δυο ώρες... Την άφησε να φύγει όμως πριν φύγει άλλαξαν τηλέφωνα με σκοπό να ξανά συναντηθούν... Δεν άργησε πολύ η δεύτερη συνάντηση τους.. αλλά ούτε και η επόμενη... Έβγαιναν για μια εβδομάδα μέχρι που έγιναν ζευγάρι... Το πάθος και η χημεία ανάμεσα τους ήταν απερίγραπτη... Δεν μπορούσε κανεις να το περιγράψει με λέξεις αλλά ούτε και να το εξηγήσει... Ήταν όμως σίγουρη ότι ήταν τρέλα ερωτευμένη μαζί του... Όμως δεν ήταν τόσο σίγουρη για εκείνον... Όσο καιρό ήταν μαζί δεν της είχε πει ποτε ότι την αγαπάει σε αντίθεση με εκείνη που κάθε στιγμή φρόντιζε να του το επιβεβαιώνει με κάθε τρόπο... Ήξερε από την αρχή ότι δεν θα κρατούσε για πολύ αυτό που είχαν... Το ήξερε... πως ήταν δυνατόν ένας άντρας σαν αυτόν όμορφος πετυχημένος και οι κοπέλες πίσω του να κάνουν ουρά... δεν θα μπορούσε ποτε να έχει μόνο μια δίπλα του... Σίγουρα θα άλλαζε συντρόφους πολύ συχνά και ήξερε ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν και η δίκη της σειρά.. Κάποια στιγμή θα άλλαζε και εκείνη για να πάει σε κάποια άλλη... Όμως παρόλο που ήξερε ήθελε να το ζήσει για όσο κρατήσει και μετά.... μετά ια έβρισκε έναν τρόπο να τον ξεπεράσει και να συνεχίσει την ζωή της.