The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 13

Τώρα.

Το Σάββατο είχε κιόλας φτάσει και η Χριστίνα με τον Παύλο περίμεναν από στιγμή την μητέρα της και τον αδερφό της με την γυναίκα του. Την πόρτα που χτύπησε άνοιξε ο Παύλος γιατί η Χριστίνα ήταν στην κουζίνα και μαγείρευε.
«Παύλο μου» είπε η μητέρα της Χριστίνας και τον αγκάλιασε....
Αυτό του ήρθε ξαφνικό αλλά ανταπέδωσε την αγκαλιά.
«Γεια σου Παύλο» του είπε μια όμορφη γυναίκα που λογικά θα ήταν η γυναίκα του αδερφού της Χριστίνας.
Ο Μαριος του έδωσε απλά το χέρι του και μετά μπήκε στο σπίτι χωρις να μιλήσει. Μάλλον δεν θα τα πήγαιναν και τόσο καλά...
«Η Χριστίνα;» Ρώτησε η μητέρα της.
«Είναι μέσα πάω να την φωνάξω» είπε και πήγε στην κουζίνα.
«Χριστίνα... ήρθαν»
«Αααα ναι; Δεν τους άκουσα... μπορείς να τους πεις να έρθουν από εδώ γιατί δεν μπορώ να αφήσω το φαγητό»
«Θα το κοιτάω εγώ»
«Δεν είναι ανάγκη» είπε και εκείνος πήγε ξανά στο σαλόνι και τους φώναξε όλους στην κουζίνα...
Αφού η Χριστίνα τους χαιρέτησε επέστρεψε ξανά στην δουλειά της. Ο Παύλος όμως δεν είχε κάτι να πει μαζί τους και εκείνοι δεν φάνηκαν πρόθυμοι να μιλήσουν.
«Μαριε γιατί δεν δεν φέρετε και τον Βασίλη μαζί σας;» Άρχισε την κουβέντα η Χριστίνα.
«Χριστίνα μου εδώ είναι ο Βασίλης... αλλά όπως πάντα πάει πρώτα στον κήπο» απάντησε η Άννα η γυναίκα του Μαριου.
«Δεν ήρθε μέσα να με δει πρώτα;»
«Ξέρεις τον Βασίλη... θα έρθει.. και να τος» είπε και μπήκε μέσα από την μπαλκονόπορτα της κουζίνας.
«Θείε Παύλο» είπε με μια χαρά το παιδί και έτρεξε στην αγκαλιά του ..
Ο Παύλος τον πήρε στην αγκαλιά του και του έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο... Ήταν σαν κάποιος να του έλεγε τι πρέπει να κάνει. Εκεί όλα σκοτείνιασαν ξανά... Είδε τον Βασίλη να τρέχει στην αγκαλιά του.
«Θείε Παύλο» του φώναξε και έπεσε στην αγκαλιά του.
Εκείνος τον σήκωσε στην αγκαλιά του και του έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο.
«Θείε ποτε θα πάμε στην θάλασσα να ψαρέψουμε;» Τον ρώτησε ο μικρός.
«Δεν έχει καλό καιρό αυτές τις μέρες μικρέ δεν μπορούμε να πάμε» απάντησε εκείνος.
«Όμως όταν φτιάξει ο καιρός θα πάμε όλοι μαζί στην θάλασσα... έτσι δεν είναι αγάπη μου;» Ακούστηκε πίσω του η γλυκιά φωνή της Χριστίνας.
«Έτσι είναι» είπε και της χαμογέλασε πλατιά...
Οι εικόνες χάθηκαν..
«Θείε είσαι καλά;» Ήταν το μόνο που άκουσε.
«Παύλο; Παύλο μ ακούς;»
Αυτή ήταν η φωνή της Χριστίνας.
«Θείε» είπε μελαγχολικά ο μικρός.
Επανήλθε και τους κοίταξε... Ανησυχούσαν όλοι αλλά η Χριστίνα περισσότερο... Το είδε... Το κατάλαβε από τον τρόπο που τον κοιτούσε.
«Είμαι καλά» είπε τελικά.
«Παύλο είσαι σίγουρος;» Τον ρώτησε η Χριστίνα.
«Ναι Χριστίνα... είμαι καλά»
«Θείε... πάμε έξω να παίξουμε μπάλα;» Ρώτησε ο μικρός Βασίλης.
Κάτι του έλεγε μέσα του να απαντήσει ναι.
«Πήγαινε και έρχομαι» του είπε και ο μικρός πήγε τρέχοντας στον κήπο»
«Το κάνατε συχνά» του είπε η Χριστίνα χωρις εκείνος να την ρωτήσει.
«Πριν γεννηθεί ο Αντρέας μας όταν ερχόταν εδώ ο Βασίλης βγαίναμε στον κήπο και παίζατε... αλλά και μετά με τον Αντρέα... όσο μπορούσε και εκείνος»
«Μου άρεσε το ποδόσφαιρο;»
«Από ότι μου είχες πει έπαιζες μικρός... άντε πήγαινε θα σε περιμένει» του είπε η Χριστίνα χαμογελώντας και βγήκε στον κήπο.
«Απορώ γιατί μένεις ακόμα μαζί του» είπε ο Μαριος όταν έφυγε ο Παύλος.
«Μάριε» είπε η Άννα.
«Τι Μάριε ρεε Άννα; Λες και δεν ξέρεις»
«Μάριε... ο Παύλος τώρα χρειάζεται βοήθεια από όλους... ότι και αν έγινε ατο παρελθόν....»
«Ακούς τι λες Άννα; Γιατί να την βοηθήσει; Εκείνος την βοήθησε όταν το είχε ανάγκη;»
«Αγόρι μου έχει δίκιο η Άννα» είπε η Ιωάννα η μητέρα του.
Κανεις δεν είχε φανταστεί ότι ο Παύλος άκουγε όλη αυτή την συζήτηση... καθώς έπαιζαν ο μικρός χτύπησε λίγο στο πόδι και μπήκε στο σπίτι για να πάρει λίγο οξυζενέ από το μπάνιο να το καθαρίσει και έπεσε πάνω στην κουβέντα τους και χωρις να το θέλει άκουσε...
«Μάριε εσυ έχεις την οικογένεια σου... άσε εμένα να ασχοληθώ όπως θέλω με την δίκη μου» του είπε η Χριστίνα.
«Αυτός είναι η οικογένεια σου; Αυτός που όταν τον χρειαζόσουν περισσότερο από ποτε σε παρατούσε και γυρνούσε με τις γκόμενες; αυτός είναι η οικογένεια σου;»
«Μάριε Σταματα... είναι ακόμα άντρας μου και τον σέβομαι»
«Αυτός δεν σε σεβάστηκε εσυ γιατί;»
Δεν απάντησε.
«Δεν σε πιστεύω ρε Χριστίνα.. δεν πιστεύω ότι μετά από όσα σου έχει κάνει εσυ τον αγαπάς ακόμα»
«Έκανα και εγώ λάθη Μάριε... μην τα ρίχνεις όλα στον Παύλο»
«Τον υπερασπίζεσαι κιόλας;... Ξεχνάς;»
«Οχι Μάριε... δεν ξεχνάω και δεν θα ξεχάσω ποτε... αλλά και εσυ μην ξεχνάς ότι και εγώ έφταιξα... και εγώ βοήθησα στο να καταλήξουμε έτσι με τον Παύλο»
«Πονούσες Χριστίνα... για αυτό έκανες ότι έκανες...»
«Εκείνος; Εκείνος δεν πονούσε; Μάριε δεν είχα χάσει μόνο εγώ το παιδί μου το είχε χάσει και αυτός... πονούσαμε και οι δυο... κάναμε λάθη και οι δυο»
Ο Παύλος δεν άντεχε να ακούει αλλά και μπήκε στην κουζίνα.
«Παύλο;» Είπε εκείνη.
«Συγγνώμη που διακόπτω ο μικρός χτύπησε λίγο όπως παίζαμε... που είναι το οξυζενέ;»
«Στο μπάνιο;» Του απάντησε εκείνη.
«Χτύπησε πολύ;» Ρώτησε η Άννα.
«Όχι δεν είναι κάτι... και γρατσουνια είναι απλά να το καθαρίσουμε για να μην μολυνθεί... αν θες έλα να δεις» της είπε.
«Όχι Παύλο εντάξει... σε εμπιστεύομαι.. γιατρός είσαι» του είπε με χαμόγελο.
Αυτό το είχε ξεχάσει... ήταν γιατρός... για αυτό και ήξερε τι να κάνει όταν ο μικρός χτύπησε.
Πήγε στο μπάνιο πήρε αυτό που ήθελε και μετά ξανά βγήκε στον κήπο.
«Άργησες θείε» του είπε ο μικρός.
«Δεν θυμόμουν που τα έβαζε η θεία σου και δεν τα βρήκα εύκολα» είπε και άρχισε να καθαρίζει το πόδι του.
«Αουτς»έκανε ο Βασίλης.
«Υπομονή... τελειώνω»
Αφού καθάρισε το πόδι του συνέχισαν ατάραχοι το παιχνίδι τους...
Η Χριστίνα στάθηκε μπροστά στην μπαλκονόπορτα της κουζίνας και έπιασε την κοιλιά της χωρις κανεις να το καταλάβει... Σκέφτηκε τότε που ο Παύλος έπαιζε εκεί έξω μαζί με τον γιο τους... Ο Παύλος σαν να κατάλαβε ότι η Χριστίνα τον κοιτούσε γύρισε και την κοίταξε... Τα μάτια του εστίασαν στα δικα της μπλε μάτια που τον κοιτούσαν επίμονα... σαν να ήθελαν κάτι να του πουν... αλλά το μόνο που άκουσε ήταν την Χριστίνα λίγα δευτερόλεπτα μετά που τους φώναζε μέσα για να φάνε....