The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 24

Ενάμιση χρόνο πριν.

Σκεφτόταν για πολύ καιρό τα λόγια της Ασπασίας... Και έκανα ένα βήμα κάθε φορά... Και άρχισε να στέκεται στα πόδια της... Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βρει μια δουλειά όχι απαραίτητα επειδή είχε ανάγκη να δουλεύει τα οικονομικά τους ήταν πολύ καλά αλλά για να ξεφεύγει από την καθημερινότητα της να απασχολείται με κάτι και να ξεχνάει... Μετά ξεκίνησε να πήγαινε σε έναν ψυχολόγο..... Της το είχε πει ο Παύλος αλλά τότε δεν καταλάβαινε ποσό την βοηθούσε... Την βοηθούσε πολύ... Τελικά δεν είναι τόσο άσχημο να λες σε έναν άγνωστο αυτά που έχεις μέσα σου... Την βοηθούσε πολύ να μιλάει σε κάποιον... στην αρχή πήγαινε συχνά τρεις φορές την εβδομάδα όμως μετά αρκέστηκε στη μια... Ήταν αρκετή... Ο Παύλος δεν φάνηκε να έχει προσέξει ιδιαίτερα κάποια αλλαγή πάνω της γιατί τώρα τελευταία δεν ήταν ποτε στο σπίτι... και φυσικά ούτε την ενημέρωνε για το που θα είναι... Σήμερα είχε πάρει μια μεγάλη απόφαση... θα του μιλούσε... θα πήγαινε να τον βρει να του μιλήσει... Ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που περιποιήθηκε λίγο τον εαυτό της... Έπιασε τα μακριά μαύρα μαλλιά της κότσο βάφτηκε... περιποιήθηκε τον εαυτό της.. κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και ήταν σαν να βλέπει μια άγνωστη... αλλά της άρεσε. Είχε καιρο να δει τον εαυτό της έτσι... της είχε λείψει ο παλιός της εαυτός... Η παλιά Χριστίνα... Πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και ξεκίνησε για το νοσοκομείο που δούλευε ο Παύλος. Όταν έφτασε ρώτησε την κοπέλα στην γραμματεία αν είχε δουλειά.
«Τον προλαβαίνετε στο τσακ κυρία Βρεττού... Σε μισή ώρα μπαίνει για χειρουργείο» της είπε και εκείνη έφυγε χαμόγελο για το γραφείο του... Η πόρτα ήταν κλειστή... Δεν μπήκε στον κόπο να σκεφτεί αν έχει δουλειά και να χτυπήσει και απλά μπήκε... Και τότε την που η καρδιά της έγινε χίλια κομμάτια.. Ο Παύλος δεν ήταν μόνος του... Ήταν με αυτή... Την Αλεξία... εκείνη τον φιλούσε και ξεκουμπωνε τα κουμπιά από το πουκάμισο του.
Κάποτε είχα εγώ αυτή την τιμή. Τώρα από ότι φαίνεται την απέκτησε άλλη
Πως μετά από κάτι τέτοιο είχε και διάθεση για χιούμορ... Αλλά κάτι έπρεπε να κάνει και αυτή... για να μην κλάψει... για να συγκρατήσει τα δάκρυα της... Για να μην δώσει σε κανέναν την ικανοποίηση να την δουν να κλαίει... Να καταλάβουν ότι πόνεσε.
«Δεν σου έχουν μάθει να χτυπάς;» Της είπε με θράσος η Αλεξία.
Ήξερε ότι ήταν η γυναίκα του κι όμως είχε το θράσος να της πει τέτοιο πράγμα... Γιατί; Για να την κάνει να πονέσει; Για να της δείξει ότι τελικά της τον έκλεψε; Γιατί καιρό τώρα τον είχε από κοντά... από εκείνο το δείπνο... δεν κάθισε να ασχοληθεί και να μάθει... απλά συγκράτησε τα δάκρυα της για να απαντήσει.
«Ναι με συγχωρείται... συνεχίστε» είπε και έφυγε...
Τα μάτια της γυάλιζαν από τα δάκρυα που ήταν έτοιμα να πέσουν στα μάγουλα της... Δεν την ακολούθησε...
«Κυρία Βρεττού είστε καλά;» Ρώτησε η κοπέλα στην γραμματεία.
«Ναι... δεν τον βρήκα» είπε βιαστικά και έφυγε για να μην καταλάβει κανεις ότι ήταν έτοιμη να κλάψει... μπήκε στο αυτοκίνητο της και έβαλε αμέσως μπροστά... Ούτε που κατάλαβε για ποτε έφτασε στο σπίτι... Δεν κατέβηκε από το αυτοκίνητο... Έσβησε την μηχανή έπεσε πάνω στο τιμόνι και άρχισε να κλαίει... Έκλαιγε χωρις σταματημό... Φανταζόταν... Υποψιαζόταν ότι μπορεί να το έκανε... αλλά στο γραφείο του; Στην δουλειά του; Μάλλον μόνο εκείνη δεν ήξερε... όλοι ήξεραν για την γκομενα του... για να μην τον νοιάζει αν θα τον δουν... Για να μην σκεφτεί καν να κλειδώσει την πόρτα του γραφείου του όλοι θα ήξεραν... Μόνο εκείνη δεν ήξερε... Και πήγε με την Αλεξία... αυτή που πάντα έλεγε ότι είναι απλά ένα τσουλακι και δεν θα γυρνούσε ποτε να την κοιτάξει... Μάλλον ήταν η εύκολη λύση...
Δεν θα τον αφήσω... Δεν θα τον ασκήσω να με ξανά πληγώσει.. Όχι ποτε ξανά...
Σκούπισε τα μάτια της και βγήκε από το αυτοκίνητο... Εκείνος γύρισε αργά το βράδυ στο σπίτι... Ήταν ακόμα ξύπνια αλλά ευχοταν να έκανε έστω ότι κοιμάται... δεν ήθελε να τον δει... Ούτε και ήθελε εκείνος να την δει... Δεν ήθελε να καταλάβει ότι έκλαιγε. Όταν τον είδε σηκώθηκε από τον καναπέ και έκανε να πάει στο δωμάτιο της.
«Χριστίνα» είπε και έπιασε τον καρπό του αριστερού χεριού της.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και απάντησε όσο πιο αδιάφορα μπορούσε.
«Πέρασες καλά;» Τον ρώτησε.
«Τι;»
«Σε ρωτάω αν πέρασες καλά... ααα και να σου πω και συγγνώμη έπρεπε να χτυπήσω δεν φαντάστηκα ότι...»
«Τι λες;»
«Ζητάω συγγνώμη που παραβίασα τον προσωπικό σου χώρο»
Πως μπορούσε να ήταν τόσο αδιάφορη να μην την νοιάζει; Τόσο ψυχρή; Τόσο νεκρός ήταν ο γάμος μας; Τόσο διαλυμένος ήταν ώστε να μην την νοιάζει; Με έπιασε με άλλη και μόνο μπράβο δεν μου είπε.. Αυτή δεν είναι η Χριστίνα μου... δεν είναι η γυναίκα μου.
«Χριστίνα τι έχεις πάθει;»
«Χωρισμένοι δεν είμαστε; Όχι επίσημα... αλλά χωρισμένοι... Δεν έχω δικαίωμα να σου λέω τι να κανεις και τι όχι... είσαι ελεύθερος... Και ούτε θα χρειάζεται να μου δίνεις αναφορά για αυτά που κανεις... καληνύχτα» του είπε και αφού τράβηξε το Χέρι της πήγε στο δωμάτιο για να μην την προδώσουν τα δάκρυα της. Κλείστηκε στο δωμάτιο της και έκλαψε... Βουβά για να μην την ακούσει ο Παύλος...
Τώρα Ασπασία ποιος βλέπει τον πόνο στην δίκη μου καρδιά;
Έτσι πέρασαν οι επόμενοι μήνες... Ήταν δυο άγνωστοι κάτω από την ίδια στέγη... Εκείνη έλειπε πρωί για την δουλειά όταν γυρνούσε ο Παύλος ήταν στην δίκη του το βράδυ αν ερχόταν σπίτι εκείνη κοιμόταν... Δεν τον έβλεπε συχνά ούτε και εκείνος την έβλεπε... της έκανε καλό αυτό.. Δεν θα ήταν υποχρεωμένη να τον βλέπει και η καρδιά της να πονά ακόμα περισσότερο... Και ο Παύλος; Ούτε και εκείνος φαινόταν να ενδιαφέρεται να της μιλήσει... να της εξηγήσει... Αλλά και εκείνη δεν περίμενε εξηγήσεις... τι να ακούσει; Δικαιολογίες; Δεν ήθελε.. Και η αλήθεια θα πονούσε περισσότερο από κάποιες φθηνές δικαιολογίες άρα προτίμησε να μην ασχοληθεί και να μην ακούσει τίποτα... Και έτσι πέρασε άλλος ένας χρόνος... Με αδιαφορία και ψυχρότητα... Και δυο ανθρώπους να ζουν σαν ξένοι μέσα στο ίδιο σπίτι.