The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 23

Τώρα.

Για μια εβδομάδα είχαν κοντά τους την Ασπασία αλλά μετά έφυγε για να συνεχίσει τα ταξίδια της...
«Θα μου λείψει... την συνήθισα» είχε πει ο Παύλος στην στην Χριστίνα την ημέρα που την άφησαν στο αεροδρόμιο.
«Σε όλους μας λείπει πάντα.. τρελή αλλά λογική... ποτε δεν σε χαλάει η κουβέντα μαζί της.
Τώρα είχε περάσει άλλη μια εβδομάδα από τότε που έφυγε η Ασπασία...
«Χριστίνα;» Ρώτησε ο Παύλος ενώ εκείνη έκανε δουλειές.
«Ναι» είπε ευδιάθετα.
«Γιατί τώρα τελευταία δεν πήγαινες καθόλου στην δουλειά;»
«Έμ...» δεν ήξερε τι να απαντήσει...
Αλλά δεν χρειάστηκε να απαντήσει κιόλας.
«Παύλο;» Του είπε.
Εκείνος την άκουσε αλλά δεν μίλησε... δεν μπόρεσε... Στο κεφάλι του γύριζαν εικόνες...
Ήταν μέσα στο γραφείο του μελετώντας τις εξετάσεις κάποιου ασθενή όταν η Αλεξία μπήκε στο γραφείο του.
«Έτοιμος για το χειρουργείο;» Τον ρώτησε και έκλεισε την πόρτα πίσω της
«Έτσι λέω» είπε ξεφυσώντας.
«Μα τι έχεις; Τώρα τελευταία δεν είσαι και πολύ καλά;»
«Σοβαρά τώρα ρε Αλεξία; Πως θέλεις να είμαι καλά όταν ο γάμος μου και η ζωή μου πάνε κατά διαόλου;»
«Για τον γάμο σου... δεν μπορώ να κάνω κάτι.... αλλά για την ζωή σου... μπορώ να σου την φτιάξω αν με αφήσεις» του είπε και αφού τον πλησίασε άρχισε να ξεκουμπωνει το πουκάμισο του και να τον φιλάει...
«Παύλο... Παύλο» φώναξε η Χριστίνα.
«ΠΑΥΛΟ» φώναξε ξανά και τότε συνήλθε.
«Η Αλεξία» ήταν το πρώτο πράγμα που είπε.
Η Χριστίνα απομακρύνθηκε από κοντά του φανερά θυμωμένη.
«Μπα; Θυμήθηκες την Αλεξία;» Του είπε.
Αν δεν ήξερα πως είναι ο γάμος θα νόμιζα ότι ζηλεύεις.
«Ποια ήταν αυτή;»
«Η βοηθός σου στο νοσοκομείο»
Αυτή ήταν ένα τσουλακι. Ακόμα και αν το έκανες δεν σήμαινε τίποτα για εσένα
Θυμήθηκε τα λόγια της μητέρας του.
«Δεν την συμπαθείς»
«Κάποιο λόγο θα έχω» του σκληρά.
«Αυτή ήταν έτσι; Με αυτή σε... σε απατούσα;»
«Δεν ξέρω... δεν με ενδιέφερε να μάθω»
«Έμαθες»
«Καλά ναι έμαθα αλλά δεν...δεν με ένοιαζε... ήμασταν έτσι και αλλιώς χάλια όταν έγινε... χωρισμένοι... είχες το δικαίωμα να κανεις ότι θέλεις... όπως το έχεις και τώρα... αλλά τι σημασία έχει... έτσι και αλλιώς πάει ένας χρόνος από τότε που η Αλεξία έφυγε»
«Έφυγε;»
«Ναι... παραιτήθηκε και έφυγε από την Αθήνα»
«Αυτό στο είπα εγώ;»
«Όχι... ο Γιώργος»
«Δεν καταλαβαίνω»
«Αρχίζεις να θυμάσαι ... μπορεί η Αλεξία να σου είπε γιατί έφυγε και ν τξ θυμηθείς αργότερα... τώρα που την θυμήθηκες... σίγουρα θα θυμηθείς και όλες τις ωραίες στιγμές που περάσατε μαζί πάνω στο γραφείο σου»
«Ζηλεύεις;»
«Χα... την Αλεξία; Μην με κανεις να γελάσω... Παύλο περίμενα να με απατησεις αλλά όχι με την Αλεξία» είπε και σχεδόν γέλασε.
«Που ξέρεις εσυ τι έκανα στο γραφείο μου;»
«Δεν έχει σημασία»
«Μας έπιασες;»
«Είπα δεν έχει σημασία»
«Τι σου έκανα;» Είπε αλλά πιο πολύ αναφερόταν στον εαυτό του.
Πως μπορεσα να το κάνω αυτό;
«Δεν έφτιαγες εσυ... έκανα και εγώ λάθη... η μάλλον για να μιλάμε ειλικρινά εγώ ξεκίνησα τα λάθη»
«Ναι εγώ τα συνέχισα»
«Ρε Παύλο τι συζητάμε τώρα; Έχει περάσει ένας χρόνος... ένας χρόνος που είμασταν σαν ξένοι... με έβλεπες και άλλαζες δωμάτιο και εγώ το ίδιο»
«Ναι αλλά τώρα δεν είμαστε ξένοι Χριστίνα»
«Ααα»είπε και ασυνείδητα έπιασε την κοιλιά της.
«Είσαι καλά;» Είπε τρομαγμένος ο Παύλος.
«Ναι... ναι... ήταν το στομάχι μου... δεν έχω φάει τίποτα αυτό είναι μόνο» είπε .
Ο πόνος πέρασε αμέσως.
«Σαν να έχει δίκιο η Ασπασία... έχεις πάρει μερικά κιλά τελευταία» της είπε.
«Ρεεε άντε από εδώ... πάμε να φάμε τίποτα» του είπε και γέλασαν.
Μα πως το έκανε αυτό; Εκεί που μάλωναν συνέβαινε κάτι και όλα έσβηναν.. Και μετά γελούσε... Ξεχνούσε για λίγο... Όμως ποτε δεν μπόρεσε να ξεχάσει την υπόσχεση που έδωσε στον εαυτό της.
Δεν θα αφήσω τον Παύλο να με ξανά πληγώσει... Ποτε ξανά.
Εκείνος μαγείρεψε... Ήταν σαν να ξανά ζούσε τις πρώτες μέρες του γάμου τους που εκείνη την έγκυος στον Αντρέα και ο Παύλος την περιποιούνταν...
Που να ξερες... Που να ξερες ότι αυτή την στιγμή την έχουμε ξανά ζήσει... Εσυ να μου μαγειρεύεις και εγώ να σε πειράζω... Να γελάμε....
Τις είχαν λείψει αυτές οι μέρες... Οι καλές μέρες στον γάμο τους... Μα μετά τον θάνατο του Αντρέα υπήρξαν μόνο άσχημες... Άσχημες αναμνήσεις άσχημες στιγμές... στιγμές που έπρεπε να ξεχάσει... αλλά μπορούσε; Μπορούσε να ξεχάσει; Μάλλον όχι γιατί αν μπορούσε τώρα θα είχε ξεχάσει... όμως δεν έχει ξεχάσει.... δεν είχε ξεχάσει τίποτα... Ούτε τα λάθη ούτε τα λόγια που είπαν ο ένας στον άλλον... τίποτα... ήθελε να ξεχάσει... όμως ήταν δύσκολο...  εκεί που καθόταν και παρατηρούσε τον Παύλο να μαγειρεύει ήρθαν στο μυαλό της τα λόγια της Ασπασίας.
Δεν μπορείς να ξέρεις τον πόνο που κρύβει στην καρδιά του ο κάθε άνθρωπος Χριστίνα... Ο πόνος δεν φαίνεται στο κλάμα όπως και χαρά δεν φαίνεται στο γέλιο... όλα είναι στην καρδιά του ανθρώπου... δες εμένα... ο γιος μου με λέει τρελή και παλαβή και αναίσθητη... ναι έτσι φαίνομαι.... αλλά κανεις δεν μπορεί να δει τον πόνο που κρύβω στην καρδιά μου... κανεις... μην κρίνεις τον Παύλο τόσο αυστηρά Χριστίνα μου... Κι εκείνος πόνεσε μπορεί να μην το έδειξε αλλά πόνεσε... το ξέρω το παιδί μου... Το παιδί του το λάτρευε... εσυ το έλεγες... πως μπορεί να μην πόνεσε με τον θάνατο του;
Προσπάθησα Ασπασία.... Προσπάθησα Προσπάθησα να του μιλήσω.... να του εξηγήσω... Να κάνουμε μια νέα αρχή στην ζωή μας και τον γάμο μας... Προσπάθησα να τον καταλάβω... να δω τι κρύβει στην καρδιά του... Εσυ μου το είπες... Στην καρδιά κρύβονται όλα... αλλά αυτό που έπαθε η δίκη μου καρδιά ποιος μπορεί να το ξέρει; Ποιος μπορεί να καταλάβει τι έπαθε εμένα η δίκη μου καρδιά όταν τον έπιασα με την Αλεξία... Δεν λέω.. έκανα και εγώ λάθη πολλά λάθη... Αλλά ίσως και να το άξιζα αυτό... Αχ ρε Ασπασία... μακάρι να ήσουν εδώ... εσυ πάντα ξέρεις να μου πεις τι πρέπει να κάνω... Μόνη μου θα κάνω σκατα... και δεν βρίσκω ποτε το θάρρος να μιλήσω να πω αυτά που έχω μέσα μου... Αν ήσουν εδώ να μου πεις τι να κάνω... Και τον αγαπάω ρε γαμωτο... Αλλά δεν έχω το θάρρος να το παραδεχτώ... Εδώ καλά καλά δεν το έχω παραδεχτεί στον εαυτό μου....