The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 21

Τώρα.

Περίμεναν από ώρα σε ώρα την Ασπασία να έρθει με το νέο της αμόρε και δεν άργησε να φτάσει.
«Παύλο... ήρθαν» του είπε και δεν απάντησε.
«Ψυχραιμία και αν πέσει πάνω σου αρχίσει να σε αγκαλιάζει να σε φιλάει κλπ μην κολλήσεις... κάνε κάνε»
«Εντάξει» ήταν το μόνο που κατάφερε να πει.
Η αλήθεια ήταν ότι από αυτά που του είχε πει η Χριστίνα ήταν πολύ περίεργος να γνωρίσει την μητέρα του αλλά από την άλλη δεν ήξερε και ποια θα ήταν η πρώτη εντύπωση του για εκείνη.
«Ασπασία... νέα έφυγες αλλά νεότερη γύρισες» της είπε η Χριστίνα και εκείνη την αγκάλιασε.
«Χριστινάκι μου... ξέρεις ότι πάντα σε συμπαθούσα... και αυτό είναι για εσένα.. ένα μικρό δώρο για τα γενέθλια σου»
«Δεν ήταν ανάγκη» της είπε.
«Φυσικά και ήταν... και παχυνες λίγο η μου φαίνεται;» Της είπε.
Η Χριστίνα κοίταξε την κοιλιά της.
Ήταν ήδη δυο μηνών έγκυος... δεν φαινόταν και τόσο αλλά τίποτα δεν ξεφεύγει από το μάτι της Ασπασίας. Γέλασε ασυνείδητα.
«Hello....Jack» είπε στον νεαρό επισκέπτη.
«Hello» είπε και εκείνος αλλά μετά δεν είπαν τίποτα άλλο.
«Παιδί μου... Παύλο μου» είπε και τον αγκάλιασε σφιχτά.
«Μαμα» είπε δειλά.
«Σκασμενο... είπαμε αμνησία αλλά όχι και μαμα... από τα δεκαοκτώ σου έχεις να με πεις έτσι»
«Ναι αλλά η Χριστίνα μου είπε ότι στο έλεγα για να σε πειραξω» είπε και γέλασε.
«Το Χριστινάκι μου... το κορίτσι μου... να την προσεχεις... αν πάθει κάτι η Χριστίνα θα είσαι υπεύθυνος» είπε.
Κατάλαβε από την αρχή ότι η Ασπασία αγαπούσε πολύ την Χριστίνα... άραγε ήξερε τι είχε γίνει στο παρελθόν η έλειπε και δεν έμαθε ποτε;
«Την προσέχω όσο με αφήνει» είπε και η Χριστίνα τον κοίταξε ερωτηματικά.
Η Ασπασία είπε κάτι χαμηλόφωνα στον Τζακ και εκείνος έφυγε από το σπίτι και λίγο μετά άκουσαν το αυτοκίνητο να φεύγει.
«Μα καλά βρε Ασπασία μου γιατί τον έδιωξες τον άνθρωπο;»
«Δεν τον έδιωξα.. τον έστειλα στο ξενοδοχείο να αφήσει τα πράγματα μας»
«Μα Ασπασία μου ποιο ξενοδοχείο.. εδώ θα μείνετε»
«Όχι δεν θα είμαστε βάρος.. άλλωστε είναι πολύ κοντά θα είμαστε μαζί όλη μέρα»
«Χριστίνα μπορώ να σου πω λίγο; Ιδιαιτέρως»
«Ασπασία μου μας συγχωρείς μισό λεπτό»
«Κάντε την δουλειά σας» είπε και πήγαν μέχρι την κουζίνα.
«Φρικαρες;» Τον ρώτησε.
«Λίγο... αυτή είναι η μάνα μου;»
«Ναι»
«Δεν το λέω με κακία... είναι υπέροχη... φαίνεται και σε αγαπάει πολύ.. αλλά ο τύπος είναι στην ηλικία μου»
«Σε προειδοποίησα για αυτό... αλλά πάμε τώρα μέσα δεν είναι σωστό... θα τα πούμε μετά» είπε και πήγαν ξανά στο σαλόνι.
«Χριστινάκι μου θα σε πείραζε να τα πω και εγώ λίγο μόνη με τον γιο μου;»
«Μα τι λες τώρα Ασπασία... φυσικά.. μπορείτε να πάτε στο γραφείο δεν θα σας ενοχλήσει κανεις... εγώ θα πάω να ετοιμάσω κάτι να φάμε... θα μείνεις για φαγητό έτσι;»
«Εννοείται... εκτός από όλα τα αλλά είσαι και υπέροχη μαγείρισσα... ποτε δεν μπορώ να αντισταθώ» είπε και εκείνη με τον γιο της έφυγαν για το γραφείο του.
«Λοιπόν; Πως ήταν η πρώτη εντύπωση για την μαμα τώρα που δεν θυμάσαι;» Τον ρώτησε και έκλεισε την πόρτα του γραφείου.
«Την αλήθεια; Είσαι παράξενη»
«Μου το έλεγες και μικρός αυτός» είπε και γέλασε.
«Βρε μα..... Ασπασία... ο σύντροφος σου.. δεν είναι κάπως...κάπως» δεν ήξερε πως να το πει.
«Μικρός για εμένα;»
«Εεε ναι»
«Δεν βαριέσαι... εγώ τον έρωτα τον έζησα μια φορά στην ζωή μου... με τον πατέρα σου... όλοι οι άλλοι είναι απλώς αδιάφοροι» του απάντησε με απόλυτη ειλικρίνεια «όταν ερωτευτείς θα καταλάβεις... αν και νομίζω ότι το έχεις κάνει ήδη» είπε και αναφερόταν στην Χριστίνα.
«Εκείνη λέει... λέει ότι δεν υπήρχε αγάπη μεταξύ μας... μόνο πάθος.. έλξη»
«Ανοησίες... η Χριστίνα τα λέει αυτά επειδή έχει πονέσει... ξέρεις Παύλο δεν υπάρχει τίποτα πιο οδυνηρό από το να χάσει μια μάνα το παιδί της»
«Και να την απαταει και ο άντρας της»
«Βλακείες... αυτή η γραμματέας σου ήταν ένα τσουλακι»
«Η γραμματέας μου;»
«Βοηθός σου δεν ξέρω και εγώ τι ήταν... πάντως ένα είναι σίγουρο ήταν τσουλακι»
«Δηλαδή την απάτησα;»
«Δεν ξέρω γιε μου.. ότι μου έχει πει η Χριστίνα ξέρω... αλλά και αν το έκανες δεν σήμαινε τίποτα για εσένα... την καρδιά μας την δίνουμε μόνο μια φορά... όχι δεύτερη όχι τριτη»
«Προσπαθώ να της δείξω ότι την αγαπάω αλλά δεν με αφήνει»
«Πονάει Παύλο.. έχει ακόμα ανοιχτές πληγές... αλλά Παύλο αυτό που σου συνέβη ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στην ζωή σου»
«Μα τι λες τώρα ρε Ασπασία; Ξέρεις ποσό δύσκολο είναι να βλέπω την Χριστίνα έτσι και να μην θυμάμαι... να μην θυμάμαι τι έχω κάνει... τι έχει γίνει»
«Δεν καταλαβαίνεις... μακάρι να συνέβαινε και σε εμένα αυτό και να έσβηνε η μνήμη μου»
«Πίστεψε με δεν θες»
«Δεν το βλέπεις γιε μου... δεν θυμάσαι.. είναι σαν να γεννήθηκες ξανά από την αρχή σαν να γεννήθηκες τώρα... χωρις να έχεις παρελθόν αλλά μόνο μέλλον... γνωρίζεις την γυναίκα σου από την αρχή... την αγαπάς από την αρχή... μαθαίνεις σιγά σιγά το παρελθόν σου και βλέπεις τα λάθη σου... κρίνεις τα λάθη σου... βλέπεις τι έκανες λάθος τότε και προσπαθείς να μην το κανεις και τώρα. Μακάρι να συνέβαινε σε όλους αυτό.. Παύλο αυτό που περνάς είναι μεν κακό αλλά έχει και κάτι καλό... μαθαίνεις από την αρχή... και αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να το έχουν όλοι... αποδεξου το και δες τα θετικά.... και το κυριότερο... προσπάθησε να μην πληγωσεις ξανά με τα λάθη σου την Χριστίνα... ναι έκανε και εκείνη λάθη αλλά η Χριστίνα είναι χρυσό κορίτσι... και πάντα πίστευα ότι κοντά σου θα είναι ευτυχισμένη..... καντη λοιπόν όσο ευτυχισμένη αξίζει να είναι»
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε σκεφτεί ποτε το ατύχημα και την αμνησία με τον τρόπο που το σκέφτηκε η μάνα του... Είχε ένα δίκιο σε αυτό που έλεγε. Μπορεί να φαινόταν μια τρελή κυρία που αν την έβλεπες για πρώτη φορά δεν θα είχες καμία αμφιβολία ότι ήταν τρελή αλλά μιλούσε σωστά... σοφά.. και με λογική... Έτσι έπρεπε να δει την αμνησία του... Σαν μια νέα αρχή... να μάθει από τα λάθη του παρελθόντος ώστε να μην ξανά κάνει τα ίδια... έπρεπε να το δει σαν μια ευκαιρία... ναι σαν μια ευκαιρία για να κερδίσει ξανά την καρδιά της Χριστίνας.