The Heart Always Remembers

Κεφαλαιο 14

Τεσσεράμιση χρόνια πριν.

Είχαν περάσει έξι μήνες από τότε που έμαθαν ότι το παιδί τους έχει πρόβλημα με την καρδιά του... Η Χριστίνα κατέβαλε κάθε μέρα μεγάλες προσπάθειες να μην δείχνει στεναχωρημένη για να μην την βλέπει το παιδί αλλά τα βραδια έκλαιγε στην αγκαλιά του Παύλου και εκείνος την έσφιγγε στην αγκαλιά του προσπαθώντας να απαλύνει τον πόνο της αλλά δυστυχώς... δεν μπορούσε... Αν μπορούσε να πάρει όλο τον πόνο της μακριά... να την κάνει να μην σκέφτεται να μην πονάει... Δεν μπορούσε και αυτό πονούσε και εκείνον ακόμα περισσότερο.
«Μαμα μαμα» την φώναξε μια μέρα και έτρεχε προς το μέρος της..
«Μην τρέχεις μωρό μου... Μην κουράζεσαι δεν κάνει» του είπε όταν έφτασε κοντά της.
Ο Παύλος δούλευε και αποφάσισε να πάρει το παιδί και να πάνε στην θάλασσα... Η καιρός ήταν καλός και λυποταν το καημένο το παιδί να την βγάζει μονίμως μέσα στο σπίτι.
«Κοιτα» της είπε και άνοιξε το χέρι του.
«Αγάπη μου... είναι πολύ ωραίο» του είπε...
«Παρτο... πάω να φέρω κι αλλα» είπε με την παιδική φωνή του και απομακρύνθηκε από κοντά της.
Έσφιξε το κοχυλακι στην παλάμη της και παρακάλεσε τον εαυτό της να μην κλάψει.

Ο Παύλος ήταν στο γραφείο του στο νοσοκομείο όταν η πόρτα χτύπησε και μπήκε μέσα ο Γιώργος.
«Έλα φίλε πέρασε» είπε ξεφυσώντας.
«Όλα καλά Παύλο;» Τον ρώτησε και κάθισε.
«Τίποτα δεν πάει καλά Γιώργο... το παιδί μου πεθαίνει η Χριστίνα κάθε βράδυ κλαίει... η Χριστίνα μου... η καρδιά μου γίνεται κομμάτια όταν χώνεται στην αγκαλιά μου και κλαίει και εγώ.... εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να την βοηθήσω... δεν μπορώ να λυγισω και εγώ... δεν θέλω να λυγισω και εγώ... γιατί αν το κάνω η Χριστίνα θα καταρρεύσει τελείως και..»
«Φίλε μην βασανίζεσαι... πονάει το ξέρω... το καταλαβαίνω... αλλά πρέπει και η Χριστίνα να είναι δυνατή... τουλάχιστον τώρα για χάρη του παιδιού»
«Προσπαθεί... κάνει πολύ μεγάλη προσπάθεια... την βλέπω πολλές φορές που με το ζόρι συγκρατεί τα δάκρυα της... τα μάτια της γυαλίζουν από τα δάκρυα που δεν αφήνει να τρέξουν»
«Ότι χρειαστείς εγώ θα είμαι δίπλα σου.. και η Ειρήνη... είμαστε μια οικογένεια» του είπε και ο Παύλος τον αγκάλιασε σφιχτά.
«Το είχα ανάγκη αυτό» του είπε.
«Την γυναίκα σου να πας να αγκαλιάσεις... και εκείνη το έχει ανάγκη... θα κανονίσω μήπως αναλάβω εγώ σήμερα και φύγεις νωρίτερα»
«Γιώργο όχι... δεν θα φορτωθείς την δουλειά μου»
«Στα δύσκολα φαίνονται οι φίλοι... και εσυ "αδερφέ μου" περνάς την πιο δύσκολη φάση της ζωής σου... πρέπει να είσαι κοντά στην οικογένεια σου... στο παιδί σου... στην γυναίκα σου... σε έχει αν ανάγκη»
Πήγε νωρίς στο σπίτι... Ο Γιώργος τα κανόνισε όλα.. Αν δεν είχε και εκείνον τι θα έκανε... Δεν θα άντεχε... όταν γύρισε δεν ήταν κανεις σπίτι.
«Χριστίνα» φώναξε αλλά δεν πήρε απάντηση.
«Χριστίνα» φώναξε ξανά αλλά τίποτα.
Πήγε στο δωμάτιο να δει μήπως κοιμόταν με το παιδί αλλά τίποτα... Την πήρε τηλέφωνο αλλά δεν απάντησε. Σκέφτηκε τα χειρότερα... ξανά πήρε... καμία απάντηση μέχρι που άκουσε την πόρτα να ανοίγει.
«Μμπαμπααα» είπε ο μικρός και έτρεξε πέφτοντας στην αγκαλιά του.
«Σου έχω πει να μην τρέχεις... δεν κάνει»
«Καλά» είπε παιδικά και ο Παύλος τον φίλησε τρυφερά στο μέτωπο.
«Μαμα να βάλω μέσα τον σκύλο να παίξουμε;» Ρώτησε παιχνιδιάρικα.
«Δέκα λεπτά... μετά μπάνιο και ξεκούραση... σύμφωνοι;»
«Ναιιιιι» φώναξε και πήγε να ανοίξει την μπαλκονόπορτα για να φέρει μέσα τον σκύλο.
«Νωρίς ήρθες Παύλο μου» του είπε.
Τώρα που έφυγε το παιδί το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη της.
«Ναι και ανησύχησα που δεν σας βρήκα στο σπίτι»
«Δεν ήξερα Παύλο μου ότι θα γυρίσεις θα σε ενημέρωνα» είπε και κάθισε στον καναπέ.
«Που είχατε πάει;» Ρώτησε και κάθισε δίπλα της..
«Στην θάλασσα... σπαράζει η καρδιά μου να τον βλέπω συνέχεια μέσα... είχε καλό καιρό... παιδάκι είναι»
«Καλά έκανες κορίτσι μου.. να τον ξανά πας» της είπε και της έκανε νόημα να ξαπλώσει στα πόδια του...
Συνήθως γινόταν το αντίθετο... εκείνος ακουμπούσε το κεφάλι του στα πόδια της και εκείνη χάιδευε τρυφερά τα μαλλιά του... τώρα ήταν η σειρά του να το κάνει.
«Έπρεπε να τον δεις... έτρεχε γελούσε... πολλές φορές φοβόμουν ότι θα πάθαινε κάτι από το τρέξιμο... αλλά ότι και να έκανα δεν μπορούσα να τον σταματήσω... έτρεχε» του είπε και προσπάθησε να μην κλάψει..
Ο Παύλος κατάλαβε ότι ήταν έτοιμη να κλάψει αλλά δεν είπε τίποτα.
«Παιδάκι είναι μωρό μου... θα τρέξει θα πέσει... δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα»
«Το ξέρω... ούτε να τον βοηθήσουμε μπορούμε»είπε και άφησε λίγα δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλα της.
«Χριστίνα μου... μην κλαις.. δεν μπορώ να σε βλέπω να κλαις» της είπε και εκείνη σηκώθηκε...
Την κοίταξε στα μάτια.
Ματάκια μου όμορφα.....
«Μην κλαις κοριτσάκι μου.... δεν αντέχω να σε βλέπω να κλαις»
«Ούτε έχω αντέχω να βλέπω έτσι το παιδί μου» είπε αρκετά φωναχτά.
Ο μικρός είχε κρατήσει την υπόσχεση του... δεν ήξερε ακόμα την ώρα αλλά καταλάβαινε ότι όταν η μαμα του έλεγε δέκα λεπτά δεν ήταν και πολύς χρόνος και έτσι επέστρεψε στο σαλόνι.
«Μπαμπά; Γιατί κλαίει η μαμα;» Ρώτησε με την παιδική του αθωότητα.
Η Χριστίνα δεν τον είχε καταλάβει και σκούπισε βιαστικά τα μάτια της. Ο Παύλος σηκώθηκε και πήγε κοντά του.
«Αγάπη μου η μαμα απλά στεναχωρήθηκε λίγο επειδή ήταν να έρθει ο θείος Μάριος αυτές τις μέρες αλλά τελικά δουλεύει και δεν θα τα καταφέρει... Αδερφός είναι έχει καιρό να την δει στεναχωρήθηκε.. δεν είναι τίποτα» του είπε.
Η Χριστίνα ήταν σχεδόν έτοιμη να ξανά βάλει τα κλάματα από τον τρόπο που ο Παύλος αντιμετώπιζε το παιδί... Από την μια την ενοχλούσε και την θύμωνε το γεγονός του ότι ήταν τόσο ήρεμος σαν να αδιαφορούσε αλλά από την άλλη... τον αγαπούσε από τον τρόπο που πάντα μίλαγε στο παιδί και το καθησύχαζε όταν εκείνη δεν μπορούσε. Ο μικρός την πλησίασε και την αγκάλιασε.
«Μαμα.. δεν πειράζει.. θα έρθει άλλη φορά ο θείος» είπε με την παιδική φωνούλα του...
Κόντευε τα δυο και όμως μιλούσε αρκετά καθαρά...
«Ναι μωρό μου.. έχεις δίκιο» του είπε και τον αγκάλιασε και εκείνη.
Πήγαν μέσα τον έκανε μπάνιο και μέρα κοιμήθηκαν αγκαλιά... Ήταν η πρώτη νύχτα μετά από τον γάμο της που η Χριστίνα δεν κοιμήθηκε στο ίδιο κρεβάτι με τον άντρα της.