The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 9

Πέντε χρόνια πριν.

Μόλις είχε φέρει στο κοσμο το παιδί της... το παιδί τους... Ένα όμορφο αγοράκι... Φαινόταν από την αρχή ότι έμοιαζε στον Παύλο... αυτό ολοκλήρωσε την ευτυχία του ζευγαριού. Ο μικρός Αντρέας έγινε το νόημα της ζωής και των δυο... Πήρε το όνομα του πατέρα του Παύλου ο οποίος είχε πεθάνει λίγο καιρό μετά την γέννηση του Παύλου και δεν τον είχε γνωρίσει ποτε... Έψαξαν και την μάνα του Παύλου για να της πουν τα νέα αλλά δεν την βρήκαν... Είχαν να την δουν και να της μιλήσουν από τον γάμο τους... Η Ασπασία μετά τον θάνατο του άντρα της για ένα χρόνο δεν ήθελε κανέναν και τίποτα δίπλα της... Αφοσιώθηκε στον μοναχογιό της και σε τίποτα άλλο... μέχρι που λίγα χρόνια μετά ξανά παντρεύτηκε έναν νεότερο άντρα από εκείνη με τον οποίο όμως χώρισε όταν ο Παύλος ήταν στα δεκαοκτώ του και είχε μπει ατο πανεπιστήμιο... Από τότε η Ασπασία άρχισε να ζει μια ζωή περίεργη για εκείνη αλλά της άρεσε... Ήταν μια πολύ ωραία γυναίκα γύρω στα σαράντα πρέπει να ήταν όταν ο Παύλος μπήκε στο πανεπιστήμιο... Ήταν ψηλή με ωραίο σώμα... με κατάξανθα μαλλιά και ωραία πράσινα μάτια.... Ήταν μια πολύ όμορφη γυναίκα η οποία δεν περνούσε απαρατήρητη ακόμα και από άντρες νεότερους της... Τώρα η Ασπασία βρισκόταν κάπου στον κόσμο κανεις δεν ήξερε που... Είχε δεσμό με έναν νεότερο της και ταξίδευε πολύ... Σπάνια την έβρισκε και στο τηλέφωνο... εκείνη έπαιρνε που και που για να μαθαίνει νέα τους αλλά και αυτό όποτε το θυμόταν... Σίγουρα δεν θα χαιρόταν πολύ με το νέο του ότι κάποιος θα την αποκαλούσε "γιαγιά" αλλά θα χαιρόταν σίγουρα για τον γιο και την νύφη της.
Τρεις μέρες έμεινε η Χριστίνα στο νοσοκομείο και μετά μπήκε στο σπίτι της με τον άντρα της και τον γιο της γεμάτη ευτυχία... Εκείνη και ο Παύλος είχαν ήδη έτοιμο το δωμάτιο του μωρού μήνες πριν και η Χριστίνα μέχρι να γεννηθεί ο γιος τους περνούσε πολλές ώρες μέσα στο δωμάτιο του χαζεύοντας τα πράγματα του και περίμενε την ώρα που θα τον κρατούσε στην αγκαλιά της... Και τώρα είχε έρθει επιτέλους αυτή η ώρα... Και ο Παύλος ήταν πολύ ευτυχισμένος και τον γιο του τον λάτρευε.
«Δεν πειράζει κορίτσι μου... μπορεί να μην έχει τα μάτια σου όπως ήθελα αλλά είναι  ο άγγελος μας.. το μωρό μας»
Έτσι της έλεγε πάντα. Ήταν και οι δυο πολύ ευτυχισμένοι και την Χριστίνα δεν την πείραζε καθόλου που εμενε όλη νύχτα πάνω από το κεφάλι του μέχρι να κοιμηθεί... Μπορεί την επόμενη μέρα να ήταν κουρεμένη αλλά άξιζε όλη την κούραση αυτό το παιδί... Την έκανε ευτυχισμένη. Ο Παύλος προσπαθούσε όσο μπορούσε να γυρίζει όσο πιο νωρίς γινόταν στο σπίτι για να είναι κοντά στην γυναίκα του και το παιδί του και να κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει την Χριστίνα για να μην κουράζετε. Φυσικά από το προγραμμα τους δεν έλειπαν και οι βραδινές βόλτες που συνήθιζαν να κάνουν και πριν τον ερχομό του μικρού Αντρέα... Μια γυναίκα που εμένε εκεί κοντά η Ελένη ήταν πάντα πρόθυμη να προσέχει τον μικρό για να μπορεί το ζευγάρι να περνά και λίγο χρόνο μόνο του... Ο Παύλος την ήξερε από τότε που αγόρασε αυτό το σπίτι και εγκαταστάθηκε εκεί και την εμπιστευόταν απόλυτα...

Είχαν αρκετό καιρό να βγουν... Ήταν ο πρώτος μήνας μαζί με το παιδί και η Χριστίνα δεν ήθελε να τον αφήνει... Τελικά αποφάσισε ότι ήταν καιρός να ζήσει και αυτή σαν γυναίκα της ηλικίας της και να περάσει λίγο χρόνο μαζί με τον άντρα της. Είχαν καλέσει τον Παύλο για δείπνο κάτι συνάδελφοι από την δουλειά και μετά από συζήτηση με τον Γιώργο εκείνος του είχε πει ότι θα ήταν και η Ειρήνη μαζί του και έτσι πρότεινε στην Χριστίνα να πάνε μαζί για να ξεσκάσει και εκείνη λιγάκι.. Φυσικά δέχτηκε γιατί το είχε ανάγκη....
«Πως σου φαίνομαι;» Του είπε ενώ πήγε στο σαλόνι έτοιμη και στολισμένη.
Φορούσε ένα κοντό και στενό κόκκινο φόρεμα το οποίο ήταν τέλειο πάνω στο κορμί της.
«Νομίζω ότι πρέπει να πας να αλλάξεις... θα έχει και άλλους άντρες πι παρέα... δεν θέλω να σε κοιτάζει κανένας... Μόνο εγώ»
«Μα αγάπη μου... ποιος σου είπε ότι εγώ δίνω σημασία στα βλέμματα των άλλων; Μου περνάνε αδιάφορα» του είπε και αυτός την φίλησε παθιασμένα.
«Πάμε όμως γιατί θα αργήσουμε» είπε και αφού φόρεσε το παλτό της έφυγαν για το εστιατόριο που θα γινόταν το δείπνο....
Η Χριστίνα γνώρισε και άλλες γυναίκες της παρέας αλλά στενή επαφή είχε μόνο με την Ειρήνη που την ήξερε ήδη.. Παρατήρησε ότι η Αλεξάνδρα Αλεξία όπως την φώναξαν κοιτούσε μονίμως τον Παύλο που καθόταν δίπλα της από την δεξιά πλευρά γιατί αριστερά ήταν η Χριστίνα. Η Αλεξία ήταν βοηθός του Παύλο στο νοσοκομείο και παρατήρησε ότι τον γλυκό κοιτούσε συνεχώς πράγμα που ενόχλησε πολύ την Χριστίνα γιατί ο Παύλος δεν έκανε καμία κίνηση να την σταματήσει όταν τον άγγιζε ταχα μου επειδή κάτι έλεγε και συμφωνούσε κλπ... Εκείνος την άφηνε και αυτό ήταν που την ενοχλούσε... Στο γυρισμό δεν μιλούσε και πολύ και ο Παύλος υπέθεσε ότι θα είχε κουραστεί για αυτό δεν είπε κάτι... Όταν μπήκαν στο σπίτι και η Ελένη έφυγε πήγε να φιλήσει το παιδί και μετά πήγε κατευθείαν να αλλάξει χωρις να πει κουβέντα στον Παύλο.
«Χριστίνα είσαι καλά;» Την ρώτησε όταν μπήκε και αυτός στο δωμάτιο.
«Γιατί να μην είμαι; Εκτός του ότι η βοηθός σου δεν σταμάτησε όλη νύχτα να σου την πέφτει κατά τ αλλά όλα καλά»
«Έλα ρε Χριστίνα τώρα... Ζηλεύεις την Αλεξία;»
«Έλα ρε Χριστίνα τώρα;»
«Χριστίνα Σταματα γιατί εγώ δεν είπα τίποτα που ο Αναγνωστου απέναντι σε κοιτούσε συνεχώς... δεν σε συμφέρει να μιλάς»
«Μόνο που εμένα ο κύριος δεν με άγγιζε ούτε μου την έπεφτε μπράτσα στα μάτια σου»
«Αυτό μας έλειπε»
«Αν είναι την επόμενη φορά να ξέρω να κάτσω δίπλα του και να τον ρωτήσω πως πάει η δουλειά και να του χαϊδεύω το χέρι»
«Το παρατραβάς» της είπε και την έπιασε από τους καρπούς.
«Εσυ την άφηνες να σε χαϊδεύει» του φώναξε και εκείνος ακούμπησε στα χείλη του στα δικα της και έκρηξη ανταποκρίθηκε.
«Θα σου αρέσουν τα φιλία του Αναγνωστου όσο τα δικα μου;»
«Δεν ξέρω... θύμισε μου να σου απαντήσω όταν τα δοκιμάσω» του απάντησε και εκείνος την έριξε στο κρεβάτι βγάζοντας το φόρεμα της.
«Μήπως τώρα μπορείς να μου απαντήσεις;»
«Δυσκολεύομαι ακόμα» του είπε και εκείνος την ξανά φίλησε... ξανά και ξανά....
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που είχαν τσακωθεί από τότε που παντρεύτηκαν..