The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 7

Έξι χρόνια πριν

Είχαν περάσει  εφτά μήνες από τότε που έγιναν ζευγάρι... Ποτε δεν πίστευε ότι θα κρατούσε τόσο... Η μητέρα της τώρα την πίεζε να κάνει ένα μεταπτυχιακό... Το σκεφτόταν... "θα ήταν καλύτερα να τον αφήσω εγώ παρα να με αφήσει εκείνος αργότερα.. θα το ξεπεράσω πιο εύκολα" σκέφτηκε.
Τον τελευταίο μήνα εμενε σχεδόν κάθε μέρα στο σπίτι του... Είχε πολύ ωραίο σπίτι και αρκετά μεγάλο το οποίο ήταν πάντα καθαρό γιατί έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι... Τώρα ήταν μόνη της εκεί... Της είχε δώσει κλειδιά για να πήγαινε όποτε ήθελε και είχε πάει από νωρίς να τον περιμένει... Βρήκε την ευκαιρία να κάνει μια έρευνα για το μεταπτυχιακό της... Δεν ήθελε να φύγει... τον αγαπούσε... Και ειδικά τώρα... δεν ήθελε να φύγει. Όμως τι μπορούσε να κάνει; Φοβόταν... Απο την αρχή φοβόταν ότι θα την άφηνε... θα ήταν πιο εύκολο για εκείνη αν τον άφηνε εκείνη τώρα... Τον άκουσε που μπήκε στο σπίτι και έκλεισε το λαπτοπ... Θα του έλεγε αργότερα για το μεταπτυχιακό.. Έπρεπε όμως να το πει σήμερα... Εδώ και μια εβδομάδα έψαχνε... είχε έρθει η ώρα να το μάθει.
«Εδώ είσαι;» Της είπε όταν την είδε και την φίλησε.
«Ήθελα να σε δω και είπα να έρθω έφτιαξα και κάτι πρόχειρο να φάμε... να βάλω;»
«Να βάλεις» της είπε και της χαμογέλασε γλυκα.
Πήγε στην κουζίνα να ετοιμάσει το τραπέζι ενώ εκείνος πήγε στο γραφείο του να αφήσει τα πράγματα το... Μετά επέστρεψε στο σαλόνι και άνοιξε το λαπτοπ για να τσεκάρει τα mail του όταν είδε αυτό που δεν έπρεπε...
Φεύγει για μεταπτυχιακό; Και δεν μου έχει πει τίποτα. Ποσό καιρό ψάχνει; Γιατί δεν μου το είπε;
Έκλεισε τον υπολογιστή και πήγε στην κουζίνα. Είχε την πλάτη της γυρισμένη.
«Ποτε θα μου το έλεγες;» Της είπε και εκείνη παράτησε ότι έκανε και γύρισε να τον κοιτάξει.
«Ποιο πράγμα;» Ρώτησε χωρις εκείνη την στιγμή να καταλάβει για πιο πράγμα μιλούσε.
«Ετοιμάζεσαι για μεταπτυχιακό... το είδα... Ποτε θα μου έλεγες ότι φεύγεις;»
Δίστασε... Δεν ήθελε να το μάθει έτσι... Πιθανόν να είχε δει ότι έψαχνε... έπρεπε να είναι πιο προσεκτική.. αλλά αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα θα έλεγε την αλήθεια...
«Σήμερα» απάντησε.
«Χωρις καν να το συζητήσουμε;» Είπε σχεδόν θυμωμένος.
«Τι να συζητήσουμε;» Ήρθε η ήρεμη Απάντηση της.
«Χριστίνα είμαστε ή δεν είμαστε ζευγάρι;»
«Είμαστε» απάντησε μόνο.
«Τότε γιατί παίρνεις μόνη σου αποφάσεις; Τι νομίζεις ότι θα κάθομαι σαν βλάκας να σε περιμένω ποσό καιρό για να γυρίσεις;»
«Δεν στο ζήτησα... Δεν σου ζητάω να με περιμένεις... ποτε δεν θα στο ζητούσα»
«Αποφάσισες μόνη σου και για τους δυο μας όμως... αυτό είναι χειρότερο από μια αναμονή κάποιων χρονων.» είπε και βγήκε στο μπαλκόνι...
Άφησε ότι έκανε στην κουζίνα και τον ακολούθησε...
«Παύλο μου» είπε και πήγε να τον αγκαλιάσει αλλά εκείνος τραβήχτηκε.
«Παύλο δεν θα αποφάσιζα κάτι τέτοιο αν ήμουν σίγουρη για....»
«Αν ήσουν σίγουρη για τι;» Ρώτησε και γύρισε να την κοιτάξει.
«Για αυτό που έχουμε...»
«Σου έχω δώσει την εντύπωση ότι δεν σέβομαι αυτό που έχουμε; Σε θέλω στην ζωή μου Χριστίνα... ποσό πιο απλά να στο πω... Αν δεν σε ήθελα θα σε άφηνα να φύγεις»
«Παύλο μην το κανεις πιο δύσκολο»
«Εσυ τα δυσκολεύεις τα πράγματα Χριστίνα... εσυ... Εγώ σου ζητάω να μείνεις... και να με παντρευτείς... Η απόφαση είναι δίκη σου» είπε και μπήκε στο σπίτι... Τι να έκανε; Τον αγαπούσε... Δεν ήθελε να τον χάσει.. Δέχτηκε..

Ο γάμος είχε προγραμματίσει να γίνει μετά από δυο εβδομάδες και η Χριστίνα ήταν πολύ ευτυχισμένη... Φυσικά ξέχασε κάθε ενδεχόμενο για μεταπτυχιακό... Όμως πριν παντρευτεί έπρεπε να κάνει μια σοβαρή συζήτηση με τον Παύλο... Ήταν στο γραφείο του και μελετούσε κάτι εξετάσεις ενός ασθενή μέχρι που τον διέκοψε..
«Ενοχλώ;»
«Όχι έλα μέσα» της είπε και παράτησε τα χαρτιά για να σηκωθεί να την φιλήσει.
«Θέλω να μιλήσουμε» είπε...
Το βλέμμα της.. τα μάτια της... έβγαζαν μια ανεξήγητη ανησυχία..
«Τι συμβαίνει;» Την ρώτησε και κάθισαν.
«Παύλο θες παιδιά;» Τον ρώτησε.
Μπήκε κατευθείαν στο θέμα..
«Δεν το έχω σκεφτεί ποτε αλλά υποθέτω ότι τώρα με τον γάμο θα είναι μέσα στο προγραμμα»
Δεν απασχόλησε ποτε το θέμα του παιδιού γιατί ποτε του δεν είχε μια σταθερή σχέση για να τον απασχολεί.
«Θέλω μια ξεκάθαρη απάντηση»
«Ααα κατάλαβα... μάλλον το κορίτσι μου θα θέλει μεγάλη οικογένεια και θέλει να ξέρει αν θέλω και εγώ» είπε πονηρά και την πλησίασε.
«Μιλάω σοβαρά» είπε εκείνη.
«Κοιτα να δεις τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι κακή ιδέα... αν έχει τα μάτια σου»
«Δεν θα το κάνουμε παραγγελία το παιδί Παύλο μου» του είπε.
«Καλά μπορούμε να ρισκάρουμε... Τι λες; Πάμε πάνω να κάνουμε το παιδάκι μας;» Της είπε και την φίλησε στον λαιμό.
«Ναι για αυτό κάνουμε αυτή την κουβέντα Παύλο μου... Είμαι ήδη έγκυος» του είπε και τότε εκείνος την κοίταξε... Κοίταξε τα μπλε της μάτια... Έλαμπαν από ευτυχία.
«Και γιατί δεν το λες τόση ώρα» είπε και την σήκωσε στην αγκαλιά του.
«Γιατί ήθελα να ξέρω.. δεν ήθελα να παντρευτούμε απλά επειδή θα νιώθεις υποχρέωση απέναντι σε αυτό το παιδί»
«Σου ζήτησα να με παντρευτείς επειδή το θέλω... άλλωστε δεν ήξερα για το παιδί όταν στο ζήτησα»
«Τώρα ξέρεις» του είπε και την φίλησε.
Ήταν και αυτός το ίδιο ευτυχισμένος.
Μια εβδομάδα μετά έγινε και ο γάμος σε κλειστό κύκλο... δεν ήθελαν πολλά άτομα... λίγους συγγενείς λίγους φίλους και αυτό ήταν... Αντάλλαξαν όρκους αγάπης και ήταν και επίσημα πλέον ζευγάρι... Το ταξίδι του μέλιτος ήταν έκπληξη... Έφυγαν την επόμενη μετά τον γάμο... Αν και ήταν άνοιξη ο Παύλος είχε κανονίσει να πάνε σε ένα νησί... και είχε κλείσει ξενοδοχείο με θέα την θάλασσα... Αυτή η θάλασσα... ήταν το πάθος του... Την λάτρευε.. έμειναν πέντε μέρες στο νησί και πέρασαν υπέροχα... Μακάρι να έμεναν περισσότερο αλλά ο Παύλος έπρεπε να γυρίσει στην δουλειά.. δεν μπορούσε να λείψει άλλες μέρες... Αφού γύρισαν από το ταξίδι η Χριστίνα μετακόμισε μόνιμα στο σπίτι του... Στην αρχή δεν της άρεσε η μοναξιά στο σπίτι... Ο Παύλος ήταν πολλές ώρες στο νοσοκομείο και πολλές φορές η Χριστίνα δεν είχε τι να κάνει... Οκτώ μήνες μετά ήρθε το μωρό... Και εκεί άρχισαν τα δύσκολα.