The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 22

Δυο χρόνια πριν.

Είχε περάσει ένας χρόνος από τότε.. από τότε που την είχε δει στο μπάνιο μέσα στα αίματα... Όμως τίποτα δεν πήγαινε καλά μετά από αυτό... Αφού βγήκε από το νοσοκομείο άρχισαν πάλι οι τσακωμοί.... Η Χριστίνα είχε εγκατασταθεί πλέον μόνιμα στο δωμάτιο του γιου της... Βασικά το πρώην δωμάτιο του γιου της γιατί τώρα πια ήταν το δικό της δωμάτιο... Μια εβδομάδα πριν το είχε αδειάσει ... Είχε πάρει όλα τα επίπλα τα παιώνια τα πάντα που θύμιζαν την ύπαρξη του παιδιού μέσα σε αυτό το δωμάτιο... Δεν τον ξέχασε... όχι... σε καμία περίπτωση δεν ξέχασε το παιδί της απλά δεν άντεχε άλλο... μπορεί να είχε περάσει ένας χρόνος από τον θάνατο του αλλά η πληγή ήταν ακόμα ανοιχτή.. και βαθιά... και δύσκολα θα έκλεινε.. Ήταν όμως μια αρχή... Όταν ο Παύλος της είχε πει να αδειάσουν το δωμάτιο γιατί θα ήταν καλύτερα ήταν κάθετη και τσακώθηκαν άσχημα... τώρα όμως εκείνη είχε πάρει την απόφαση να το αδειάσει και να βάλει και καινούργια έπιπλα γιατί πλέον αυτό ήταν το δωμάτιο της... Είχε σταματήσει να κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο με τον Παύλο... Είχαν σταματήσει κυριολεκτικά να είναι ζευγάρι... Σαν να μην τους ένωνε τίποτα πια μετά τον θάνατο του παιδιού. Ο Παύλος πολλές φορές τις νύχτες τις έβγαζε στο νοσοκομείο η και κάπου αλλού αλλά η Χριστίνα δεν ήταν σίγουρη για να μιλάει..Η μητέρα της πήγαινε και την έβλεπε που και που όσο μπορούσε και εκείνη γιατί ήταν μακριά... Όπως και ο Μαριος.... Όταν μπορούσε και εκείνος πήγαινε... Σήμερα όμως την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη... Ήταν καλοκαίρι.... ο Παύλος ως συνήθως είχε πάρει το σκάφος του και ήταν στην θάλασσα... Δεν της το είπε αλλά τπ φαντάστηκε... κάποτε το έκαναν μαζί αυτό... πλέον δεν της το ζητούσε καν και απλά έφυγε μόνος του. Η Χριστίνα ήταν μόνη της στο σπίτι όταν η πόρτα χτύπησε.
«Ασπασία;» Είπε έκπληκτη.
Ήταν το μόνο άτομο που δεν περίμενε να δει.
«Χριστινάκι μου... τα χάλια σου έχεις» της είπε.
Η Χριστίνα δεν προσβλήθηκε... κάθε άλλο γέλασε κιόλας με τα λόγια της Ασπασίας... η αλήθεια ήταν πως είχε τα χάλια της.
«Έλα μέσα» της είπε...
Τι να της απαντούσε... το ξέρω έχω τα χάλια μου αλλά δεν κάνω τίποτα για αυτό.... προτιμούσε να μην απαντήσει.
«Ομολογώ να πω ότι ήσουν το τελευταίο άτομο που περίμενα να δω» της είπε και κάθισαν προσφέροντας της καφέ.
«Ήθελα να σας κάνω έκπληξη και όπως φαίνεται τα κατάφερα... Ο Παύλος δεν είναι εδώ;»
«Ο Παύλος έχει σταματήσει να πατάει το πόδι του στο σπίτι... όλη μέρα μένει στο νοσοκομείο τα βραδιά όποτε θέλει έρχεται και όταν δεν δουλεύει είναι στην θάλασσα... ποτε εδώ»
«Χριστίνα μου... γιατί δεν κάθεστε να μιλήσετε;»
«Τι να πούμε Ασπασία; Ότι ο γάμος μας μέρα με την μέρα διαλύετε όλο και περισσότερο; Τι να πούμε;»
«Μήπως να πείτε γιατί ο γάμος σας έχει γίνει έτσι όπως είναι τώρα; Για όνομα του θεού Χριστίνα είστε νέα παιδιά.... όλα τα ζευγάρια τσακώνονται θα κάνετε κι αλλά παιδιά δεν θα μείνετε έτσι» την μάλωσε.
«Ασπασία... δεν το σκέφτομαι καν τώρα για άλλο παιδι»
«Δεν σου λέω τώρα... αλλά εκτός από το παιδί... Χριστίνα μην μαραζώνεις... ζήσε λίγο την ηλικία σου... και προς θεού μιλα με τον άντρα σου..... ξέρω τον γιο μου... Δεν νομίζεις ότι και εσυ όλον αυτόν τον χρόνο έχεις αφήσει στην άκρη εκείνον και ασχολησαι μόνο με τον εαυτό σου;»
Ένα πράγμα που εκτιμούσε πάντα στην Ασπασία ήταν ότι μίλαγε πάντα με ειλικρίνεια χωρις να την νοιάζει... Αυτό που είπε την πόνεσε πολύ αλλά ήταν η αλήθεια... η πικρή αλήθεια... αυτή η αλήθεια που δεν θελουμε να ακούμε γιατί μας πονάει...,
«Μην το κανεις» συνέχισε αφού η Χριστίνα δεν μιλούσε «Στάσου πρώτα στα πόδια σου.... Γίνε η Χριστίνα που γνώρισα... γίνε εκείνο το κορίτσι που δεν το έβαζε ποτε κάτω»
«Ασπασία αυτό το κορίτσι δεν υπάρχει πια» είπε και έβαλε τα κλάματα.
«Άσε τα κλάματα Χριστίνα... αρκετά δεν εκλαψες;»
«Το παιδί μου έχασα... και ο γιος σου δεν σεβάστηκε ούτε αυτό... πάντα αναίσθητος και ψυχρός»
«Δεν μπορείς να ξέρεις τον πόνο που κρύβει στην καρδιά του ο κάθε άνθρωπος Χριστίνα... Ο πόνος δεν φαίνεται στο κλάμα όπως και χαρά δεν φαίνεται στο γέλιο... όλα είναι στην καρδιά του ανθρώπου... δες εμένα... ο γιος μου με λέει τρελή και παλαβή και αναίσθητη... ναι έτσι φαίνομαι.... αλλά κανεις δεν μπορεί να δει τον πόνο που κρύβω στην καρδιά μου... κανεις... μην κρίνεις τον Παύλο τόσο αυστηρά Χριστίνα μου... Κι εκείνος πόνεσε μπορεί να μην το έδειξε αλλά πόνεσε... το ξέρω το παιδί μου... Το παιδί του το λάτρευε... εσυ το έλεγες... πως μπορεί να μην πόνεσε με τον θάνατο του;»
«Αααα ρε Ασπασία» είπε και έπεσε στην αγκαλιά της κλαίγοντας. «Γιατί φεύγεις; Μείνε εδώ να με βοηθήσεις... δεν είσαι τρελή... η πιο λογική από όλους μας είσαι» της είπε και εκείνη την τράβηξε από την αγκαλιά της.
«Τρελή είσαι εσυ Χριστίνα... γιατί αν ήσουν λογική δεν θα το έκανες αυτό στον εαυτό σου» είπε και της έδειξε τους καρπούς της.
«Ασπασία...»
«Ξέρω... στιγμή αδυναμίας... δεν καταλάβαινες τι έκανες ... μόνο πόνο... το έπαθα και εγώ όταν έχασα τον άντρα αλλά ποτε δεν έκανα καμία τρέλα... είχα και ένα παιδί... και εσυ... έπρεπε μα σκεφτείς ότι είχες έναν άντρα που σε είχε και αυτός ανάγκη... μπορεί περισσότερο από όσο είχες εσυ ανάγκη εκείνον..... Και να θυμάσαι οι άντρες μπορεί να μην κλαίνε... αλλά πονάνε»
Έπεσε ξανά στην αγκαλιά της κλαίγοντας....
Είχε δίκιο σε ολα... μόνο που εκείνη δεν τα σκέφτηκε ποτε όλα αυτά... είχε δίκιο η Ασπασία έπρεπε να σταθεί ξανά στα πόδια της... Κανεις δεν είπε ότι ήταν εύκολο.... Δεν θυμόταν καν την τελευταία φορά που είχε φτιαχτεί για να βγει έξω... Με την σκέψη αυτή της ξέφυγε ένα γελάκι... Να φτιαχτεί; Είχε να το κάνει χρόνια... από τότε που έμαθε ότι το παιδί της είναι άρρωστο λίγες φορές βγήκε... και μετά καθόλου.
Ποσό καιρό είχε να δει τον εαυτό της στον καθρέφτη και να είναι η Χριστίνα που ήταν τότε; Παρα πολύ καιρό... έπρεπε να σταθεί στα πόδια της... Μπορεί να αργούσε λίγο αλλά ναι η Ασπασία είχε και άλλου δίκιο... Η Χριστίνα που ήξερε δεν το έβαζε ποτε κάτω... Και αυτό έπρεπε να κάνει και τώρα... Να μην το βάλει κάτω.