The Heart Always Remembers

Κεφάλαιο 6

Τώρα

Ήταν Σάββατο... Δεν δούλευε... Αποφάσισε να περάσουν μαζί την μέρα τους... Να πάνε στην θάλασσα. Οικείο περιβάλλον είπε ο γιατρός... Δεν υπήρξε τίποτα πιο οικείο και κάτι που να αγάπησε περισσότερο από την θάλασσα..
«Που με πας;» Την ρώτησε στο αυτοκίνητο.
«Στην θάλασσα... στο μέρος που συναντηθήκαμε για πρώτη φορά» του απάντησε.
Δεν χαμογέλασε αλλά έλαμψαν τα μάτια της.. τα είδε.. μπορεί να το έκρυψε αλλά εκείνος τα είδε.. Η θάλασσα... μόλις την είδα τον πλημμύρισε μια νοσταλγία.
«Τα μάτια σου έχουν το ίδιο χρώμα με της θάλασσας» της είπε.
«Το θυμήθηκες αυτό;» Τον ρώτησε.
«Όχι αλλά το βλέπω»
«Μου το είπες και την μέρα που γνωριστήκαμε... Τα μάτια σου μου την θυμίζουν... έχουν αυτό το βαθύ μπλε χρωμα της... θα μπορούσα να τα κοιτάζω για ώρες» του είπε.
Θυμόταν κάθε του λέξη... Ότι της είχε πει και εκείνη την νύχτα αλλά και πολλά αλλα.
Εκείνος δεν το θυμόταν...θα ήθελε πολύ να το θυμόταν αλλά τίποτα... Ο γιατρός του είχε πει ότι σε λιγες μέρες θα περνούσε  αλλά δεν πέρασε..
«Χριστίνα;» Της είπε.
Είχε αφαιρεθεί αλλά γύρισε και τον κοίταξε όταν άκουσε το όνομα της.
«Ναι»
«Έχουμε... παιδιά;» Την ρώτησε.
«Όχι Παύλο δεν έχουμε» του απάντησε με μια θλίψη στα μάτια της.
«Τόσα χρόνια δεν αποκτήσαμε ποτε παιδί;» Θέλησε να μάθει.
«Θα προτιμούσα να μην το συζητήσουμε αυτό»
«Δεν μπορεί κάποιος από εμάς να κάνει παιδί;»
«Παύλο μου... ας το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή σε παρακαλώ»
Παύλο μου.
Ποσό ωραίο ήταν αυτό στο άκουσμα του... Και το εννοούσε... Φαινόταν όταν εννοούσε αυτά που έλεγε και έκανε.., Δεν την πίεσε.. προφανώς θα της είναι δύσκολο να το συζητήσει... Ίσως να ήθελε παιδί και να μην μπορεί να κάνει ή εκείνος να μην μπορούσε.
«Γιατί δεν χαμογελάς ποτε; Ήσουν πάντα έτσι;»
Μπορεί να μην έκανε ποτε ξανά αυτή την ερώτηση αλλά μέσα του καιγόταν να μάθει την απάντηση.. Ήθελε να ξέρει γιατί είναι τόσο ψυχρή.. αδιάφορη... Ήταν πάντα έτσι; Η αναγκάστηκε να γίνει έτσι;
Γέλασε αυθόρμητα και αυτό του άρεσε.
«Όχι... δεν ήμουν πάντα έτσι» του απάντησε χωρις να τον κοιτάξει.
«Εγώ φταίω που είσαι έτσι;»
«Όχι Παύλο... και οι δυο φταίμε»
Να το πάλι... παίρνει ξανά πάνω της ευθύνες.
«Με τα λεγόμενα σου κατάλαβα ότι όλα εγώ τα έκανα λάθος σε αυτόν τον γάμο»
«Όχι... δεν έκανες μόνο εσυ λάθη.. έκανα και εγώ.. αδιόρθωτα λάθη τα οποία τώρα με αναγκάζεις να θυμάμαι ενώ προσπαθώ να ξεχάσω»
«Ξέχασες;»
«Ποτε και τίποτα» είπε αλλά ακόμα δεν τον είχε κοιτάξει...
Κοιτούσε την θάλασσα.
«Χριστίνα» είπε μετά από λίγο αφού την παρατηρούσε.
«Ναι» είπε και μόνο τότε γύρισε να τον κοιτάξει.
«Τι είναι αυτό στο χέρι σου;» Την ρώτησε και το κάλυψε αμέσως.
«Κάτι που επίσης θέλω να ξεχάσω» είπε και άρχισε να ξανά κοιτα την θάλασσα.
«Τι ήταν αυτό στο χέρι σου Χριστίνα;» Την ρώτησε ξανά.
«Είχα πέσει... χτύπησα» του απάντησε..
Μια εικόνα θολή ήρθε στο μυαλό του... Ήταν η Χριστίνα μέσα στο μπάνιο χωμένη μέσα στο νερό το οποίο ήταν κατακόκκινο από το αιμα... Δεν κράτησε πολύ... ήταν μόνο μια εικόνα..
Αφού συνήλθε τράβηξε και το άλλο χέρι της.
«Άσε με»του φώναξε αλλά δεν κατάφερε ξα τραβήξει το χέρι της.. ήταν πιο δυνατός από εκείνη.
«Χτυπησες και εδώ;» Της είπε θυμωμένος..
Δεν του απάντησε και τράβηξε το χέρι της.
«Γιατί το έκανες;» Την ρώτησε.
«Δεν έκανα τίποτα»
«Σταματα να λες ψέματα... σε είδα... ήσουν στο μπάνιο.. μέσα σε νερό κόκκινο από το αιμα... γιατί το έκανες;»
Πάλι δεν απάντησε...
«Απάντησε μου γιατί το έκανες;» Φώναξε.
Την τράβηξε και κατάλαβε ότι έκλαιγε.
«Σταματα» του είπε.
Τα μπλε της μάτια γυάλιζαν από τα δάκρυα που έτρεχαν... Πρώτη φορά την έβλεπε να κλαίει... Δεν ήξερε αν ήταν είχε ξανά δει πριν... αλλά τώρα μετά το ατύχημα ήταν η πρώτη φορά που η σκληρή σαν πάγος γυναίκα λύγισε και άφησε τα δάκρυα της να τρέξουν... αυτά τα σημάδια θα έκρυβαν σίγουρα μια πονεμένη ιστορία πίσω τους.
«Σαματα να κλαις Χριστίνα» της είπε πολύ μαλακά τώρα.
Τον κοίταξε στα μάτια..
Όχι μην με κοιτάς με αυτά τα μάτια... Δεν αντέχω να βλέπω αυτά τα μάτια να κλαίνε.
«Ξέρεις τα κάθε μάτια σε κοιτάνε με έναν διαφορετικό τρόπο... τα δικα σου.. όταν με κοιτάς δεν μπορώ να καταλάβω το πως με κοιτάνε... με μίσος; Θλίψη; Απογοήτευση; Αγάπη;»
Αγάπη; Ποτε υπήρξε μεταξύ μας αγάπη;
Ξαφνικά δεν ένιωσε καλά... Ένιωθε να ζαλίζετε να χάνει την γη κάτω από τα πόδια της... να νιώθει ότι δεν υπάρχει κάτω έδαφος... Το έχει πάθει κι άλλες φορές...Οι γιατροί είχαν πει από την πίεση... Πονούσε να θυμάται... δεν άντεχε να θυμάται... Έχασε τις αισθήσεις της... το τελευταίο πράγμα που θυμόταν ήταν να πέφτει.

Ξύπνησε στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου με τον Παύλο να κάθεται δίπλα της.
«Τι έγινε;» Τον ρώτησε.
«Δεν κατάλαβα και εγώ... ούτε καν θυμάμαι πως βρήκα το νοσοκομείο... σαν τρελός πήγαινα φοβήθηκα.. έχασες τις αισθήσεις σου και δεν ήξερα τι να κάνω»
«Δεν ήταν κάτι... είναι από την πίεση.., το πάθαινα πολλές φορές τον τελευταίο καιρό... όταν πιέζομαι ψυχολογικά.., μου το είπε ο ψυχολόγος μου»
Ψυχολόγος; Βλέπει ψυχολόγο;
«Βλέπεις ψυχολόγο;»
«Εδώ και δυο χρόνια» απάντησε με ειλικρίνεια.
«Γιατί;»
«Όλοι έχουν τα θέματα τους... εγώ απλά δεν μπόρεσα να τα λύσω μόνη μου... και η πλάκα είναι ότι εσυ μου είχες πει αρχικά να πάω... δεν σε άκουσα στην αρχή αλλά μετά κατάλαβα ποσό δίκιο είχες... το χρειαζόμουν και με βοηθάει για αυτό τις Τετάρτες γυρνάω αργότερα από την δουλειά»
«Δεν σε ρώτησα ποτε... τι δουλειά κανεις;»
«Παιδοψυχολόγος»
«Μια ψυχολόγος πάει σε ψυχολόγο;»
«Βοηθάω παιδιά και σπάνια μεγαλύτερους... αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου.. όταν μιλάς σε έναν άγνωστο σε βοηθάει περισσότερο» του απάντησε αλλά εκείνος δεν πρόλαβε να απαντήσει γιατί μπήκε στο δωμάτιο ο γιατρός.
«Θα μπορούσα να μείνω λίγο μόνος με την ασθενή παρακαλώ;» Είπε ο γιατρός και ο Παύλος βγήκε από το δωμάτιο.
«Όλα καλά γιατρέ;»
«Φυσικά απλά θα ήθελα να τα πούμε μόνοι μας»
Κάθησε δίπλα της.... Καλύτερα που τα είπαν μόνοι τους χωρις να είναι ο Παύλος στο δωμάτιο... Μπορεί να ήταν αναγκασμένη να θυμάται το παρελθόν και να του απαντάει σε ότι ζητάει αλλά δεν ήταν υποχρεωμένη να του τα λέει όλα... Όπως δεν ήταν υποχρεωμένη να του θυμίσει ότι βλέπει ψυχολόγο..... αλλά το έκανε......