Het huis Anubis (Feestje loopt uit de hand.)

Deel 15:"Fabians Leven."

"Jeroen!" Nienke kijkt hem angstig aan. Jeroen zucht.  "Nienke, het is echt ernstig met Fabian. En... euhm.... de dokter is niet zeker over zijn overlevingskansen. Nienke, het spijt me zo." Er rolt een traan over zijn wang. Nienke kijkt van Jeroen naar de groep. Ze schudt zachtjes en overstuur haar hoofd.  "Nee.nee.nee. ik geloof jullie niet!" Nienke rent overstuur weg uit de keuken. "NIENKE!" Jeroen slaakt moedeloos een zucht. Amber legt troostend haar hand op zijn schouder. "Laat het maar even tot haar besef komen? Het belangrijkste nu is dat we er voor elkaar zijn. En elkaar steunen." Zegt ze emotioneel.  "Ik ga slapen. Waarschuwt een iemand van jullie mij als Nienke weer thuis is?" Iedereen knikt en Jeroen loopt naar zijn appertement. Nienke staat voor het ziekenhuis. Ze twijfelt. Zal ze naar binnen gaan? Waarom zou ze naar binnen gaan? Het was Fabian zijn eigen schuld! Hij wil haar niet meer zien! Ze zucht en loopt het ziekenhuis voorbij. Als ze thuis komt, staat Jeroen haar beneden op te wachten van het apartenmenten-complex. "Wow! Jeroen! Ik schrik me dood!" Nienke grijpt van de schrik naar haar hart. "Waar was je schat? Ik was ongerust."  "Ik was bij het ziekenhuis, maar ben verder gelopen. Ik kon het niet, Jeroen. Ik..ik..." Nienke breekt weer en huilt in de armen van Jeroen.  "Schat? Als ik nou met je meega?" Vraagt Jeroen. Nienke schud al snel nee. "Ik ga slapen. Wil je bij me komen slapen?" Nienke heeft het gevoel dat ze Jeroen een beetje verwaarloost door dit gedoe. Jeroen knikt en loopt met haar mee.
"Mick? Gaat het?" Vraagt Amber aan Mick. "Ik snap niet waarom Nienke niet naar Fabian op bezoek gaat! Ik snap het gewoon niet! Wij hebben zoveel meegemaakt met Fabian!" Amber gaat naast hem zitten en stelt hem gerust.  "Geef haar wat tijd, Mick."  "Maar straks is het misschien te laat!"  "Schat, ze gaat. Alleen ze moet het accepteren. Komt goed." Ambers rustige stem maakt Mick kalm. Hij zoent haar.

1 maand later:
Er was nog steeds geen vooruitgang te zien bij Fabian. De dokter belde naar de bewoners met de vraag of ze konden komen. Ze vreesde het ergste. "Moeten we Nienke niet op de hoogte stellen?" Vraagt Jeroen. "We vertellen het haar straks wel als ze uit haar werk komt." Antwoord Amber. De bewoners gingen met lood in hun schoenen naar het ziekenhuis. Als ze aan zijn gekomen, roept de dokter ze bijeen. De ouders van Fabian zijn er ook. "Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen; we zien nog steeds geen vooruitgang bij Fabian. Als we over een paar dagen nog geen vooruitgang zien, zult u met elkaar moeten overleggen over het verdere leven van Fabian. Het spijt me zeer." De dokter loopt weg. De ouders beginnen te huilen en troosten elkaar. Ook de bewoners zoeken steun bij elkaar.  "Wij zullen jullie even alleen laten." De bewoners laten de ouders van Fabian alleen zodat ze kunnen nadenken over het leven van Fabian. Iedereen komt aangeslagen terug thuis. "Waar komen jullie vandaan?" Nienke kijkt de mede-bewoners verbaasd aan.  "Van het ziekenhuis. Nienke, z...ze zien geen vooruitgang bij Fabian. Zijn ouders moeten nadenken over zijn leven." Vertelt een verdrietige Amber.  "GODVERDOMME, NIENKE! WAAROM GA JE NIET NAAR HEM TOE?! Zet eens voor een keer je trots opzij, en ga naar hem toe! Anders krijg je voor eeuwig spijt als het te laat is, Nienke." Spreekt Mick Nienke boos en emotioneel aan. Hij loopt op haar af, legt zijn hand op haar schouder en kijkt haar serieus aan. "Nienke, jij weet net zo goed als ik dat Fabian alles voor jou betekent. Hij hield van je. Nog steeds."  Zegt Mick. Nienke kijkt hem bedenkelijk aan.  "Doe het voor mij, Nienke. Hij is mijn beste vriend, en de jouwe."  Nienke omhelst hem.

In de avond:
Het is al laat in de avond als Nienke een briefje onder de deur van Mick schuift en de buitendeur uitsluipt. Ze stapt in haar auto en rijd weg. Even later pakeert ze de auto en stapt ze uit. Ze kijkt even twijfelend naar de draaideur van het ziekenhuis,maar loopt toch naar binnen. Ze heeft een briefje van Mick gekregen op welke afdeling Fabian ligt. Als ze op de afdeling is, staat ze nog even op de gang, haalt even rustig adem, dan loopt ze naar binnen. (Ondertussen kun je het nummer:"My Immortal." Luisteren van Evanescence.)  Ze loopt naar binnen en staat dan stokstijf stil. Nu ziet ze pas hoe erg Fabian er aan toe is. Ze loopt naar hem toe , pakt zijn hand vast, legt daar haar wang op en begint dan te huilen.  "B..blijf alsjeblieft bij me, Faab? I..ik kan niet zonder je!" Nienke streelt over zijn krullen. Dan geeft ze hem een zoen op de mond en er drupt een traan van haar op zijn wang. Dan loopt ze als een zombie over de gang en als ze de ouders van Fabian ziet, breekt ze en stort ze in. De ouders van Fabian kunnen haar nog net opvangen en troosten haar. Als ze eenmaal thuis is, komt ze Mick in de gang tegen en ze kijken elkaar aan. Nienke rent op hem af en huilt in zijn armen. Mick neemt haar mee naar boven en legt haar in bed. Hij stopt haar onder en wacht tot ze inslaap valt. Dan loopt hij terug naar beneden om de gezamelijke keuken op te ruimen. Dan komt Jeroen. "Waar is Nienke?"  "Ik heb haar net op bed gelegt."  "Waar komt ze vandaan, dan?"  "Ze is naar Fabian geweest." Vertelt Mick dan. Jeroen kijkt hen aan met open mond.  "Ik moet naar haar toe."  Jeroen sprint als een gek naar haar toe. Als hij in haar slaapkamer aankomt, treft hij haar slapend aan. Hij sluipt zachtjes om het bed heen om aan de andere kant van het bed te gaan liggen. Hij legt voorzichtig zijn arm om haar heen en valt bij haar in slaap..

De volgende dag:
"Dus ze is bij Fabian geweest?" Amber en Mick zitten bij haar op de bank.  "Ja. Ze kwam helemaal overstuur terug. Ik heb haar naar bed gebracht." Zegt Mick.  "Awh wat lief van je." Amber wil hem een zoen geven, maar Mick duwt haar weg. "Amber, ik..ik wilde het al eerder tegen je zeggen, maar ik... het is beter als we uit elkaar gaan. Ik voel niks meer voor je. Sorry. Ik wil liever eerlijk tegen je zijn, dan je constant voor te moeten liegen." Zegt Mick dan eerlijk.  "Ik... ik wilde het daar ook met je over hebben. Ik bedoel, laten we eerlijk zijn! We waren niet echt super gelukkig met elkaar."  Antwoord Amber.  "Klopt. Maar? Zullen we vrienden blijven?"  Amber stemt ermee in. Ze omhelzen elkaar.
Nienke is opgestaan en loopt naar de eettafel die Jeroen heeft gedekt.  "Liefje? Hoe gaat het nu?" Nienke gaat zitten, legt haar handen voor haar ogen en huilt. Jeroen troost haar. "Stomme vraag." Beseft hij dan.  "Ik heb zo'n nare droom gehad! Ik wil dat hij blijft leven, Jeroen! Ik wil mijn beste maatje niet kwijt!" Nienke huilt in zijn armen. "Schat? Kijk mij eens aan?" Jeroen pakt haar hoofd vast.  "Hij raakt hier sterker uit, oke?! Hij overleeft dit!" Nienke zoent hem intens.

'S middags is Nienke aan het werk. Maar ze is er met haar gedachten niet bij. Ze denkt alleen maar aan Fabian. En aan of hij nog wel kans had om te blijven leven. "Nienke? Als het niet gaat, mag je van mij naar huis, he? Ik snap dat nu heel goed in jou situatie."  "Dankje."  Nienke pakt haar jas en tas en gaat naar huis. Eenmaal thuis word ze ook gek. Dan besluit ze naar Fabian te gaan. Maar als ze daar aankomt, ziet ze een wonder:  "FABIAN!"  Nienke stormt naar binnen en vliegt hem in de armen.  "Wow! Nienke, rustig."  Fabian is nog zwak.  "Ik ben zo blij dat je er weer bent!" Zegt ze dan. Fabian krijgt een glimlach op zijn gezicht en pakt haar steviger beet. "En ik ben blij dat jij er bent."  Antwoord hij.  "Wij laten jullie wel alleen." De ouders van Fabian nemen afscheid van Fabian en verlaten de kamer. Nienke pakt een stoel en gaat naast hem zitten. Ze legt haar hand op het bed. Fabian pakt dan haar hand vast.  "Hoe gaat het? Heb je veel pijn? Hoe is het eigenlijk gebeurd?"  "Nien?"  "Wat heb je allemaal gebroken?"   "Nien?!" Probeert Fabian haar telkens in de rede te vallen.  "Wat is er?"  Hij pakt met beide handen haar ene hand vast.  "H....h..het was geen ongeluk." Zegt Fabian opeens.  "H..h.hoe bedoel je: geen ongeluk?" Vraagt Nienke stomverbaasd. Fabian kijkt haar bedrukt maar serieus aan. Hij is even een tijdje stil. "Faab?! Je maakt me bang."  "Nien? Wil je alsjeblieft niet boos op me worden? Ik geef teveel om je om je boos te maken."  Fabian meent het heel serieus. Nienke raakt in lichte paniek.  "I..ik kan dit niet vertellen. Shit!" Fabian raakt van streek.  "Wat kun je mij niet vertellen,Faab? En waarom zeg je dat het geen ongeluk was? Wat was het dan wel?" Vraagt Nienke nu helemaal overstuur.  "Ik wil je niet van streek maken, Nien."  "Te laat!" Roept Nienke boos. Fabian zucht. "Fabian? Als je het mij nu niet direct vertelt, ga ik!" Nienke kijkt hem strak aan, maar Fabian zwijgt. Nienke staat op en loopt de deur uit. Fabian laat zijn hoofd rusten op het kussen en snikt zachtjes. Nienke loopt naar de auto en rijdt overstuur weg.  Als ze thuis is, komt ze Amber tegen. "Hey! Waar kom jij vandaan?"  "Fabian is uit zijn coma. Ik ga naar boven." Nienke loopt naar boven en hoort dan iedereen juichen en joelen omdat ze net door Amber te weten zijn gekomen dat Fabian weer wakker is. Nienke loopt overstuur naar haar appertement. Wat houd Fabian geheim?