Fransa'da doğup küçük yaşta babaları ile İngiltere topraklarına yerleşen üç kardeş; Aceline, Leonardo ve Anna Brunella.
.
Eric Brunella, İngiltere Kralı üzerinde saygın bir hâkimiyet kurmuş başarılı bir adamdır. Geleceğe dönük planlarından biri ise...
"-Avcı mıyız yoksa av mı? (...) Bu vahşi bir hayatta kalma oyunu."
×××
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
×××
"Bu rezaletin hiçbir açıklaması olamaz!"
Eric Brunella'nın sesi bütün evde yankılanıyordu. Saat gece yarısını çoktan geçmiş ve ev sessizliğe gömülmüştü. Fakat evin kızgın efendisinin sesi her kelimesinde daha da yüksek çıkıyor ve öfkesi dinmiyordu.
"Benim arkamdan iş çevirmeye nasıl cüret edersin? Krala ne kadar mahçup olduğumu biliyor musun, her şeyi ayarlamak için nasıl uğraştığımın farkında değil misin?! Sen bunu bir oyun sanıyorsun fakat bu bir gerçek, üstelik bizi ölüme götürebilecek bir gerçek!"
"Bunu daha yeni mi anladın?" diyerek başını kaldırdı, Anna. Geri adım atmak gibi bir niyeti yoktu, babasının kızıydı nasıl olsa. "Yaptığın bu aptallığın, çevirdiğin düzenbazlıkların ölümcül olduğunu daha önce düşünemedin mi?"
"Tanrı aşkına, yıllar boyunca aldığın ahlâk dersleri babana karşı saygılı konuşman gerektiğini öğretmediyse ne işe yarıyor?"
"Saygı, demek... Pekâlâ, saygıdan mı bahsetmek istiyorsun? Bahsedelim o zaman." diyerek ayağa kalktı, Anna.
"Anna, lütfen." diye fısıldadıysa da, Leonardo'yu kimse duymadı.
"Benim saygımı kazanmak için ne yaptın baba? Yıllar boyunca, saygısını kazanmaya çalıştığın kraliyet ailesinden başkası değildi. Her şeyi onların gözüne girmek için yaptın; sesini kıstın, göz yumdun, arkasından konuştuğun insanların önünde sessizce eğildin ve aileni de aynı bataklığa sürükledin. Ve yine yapıyorsun! Yine sarayda saygı kazanabilmek için kızını feda etmeye göz yumuyorsun. Fakat yapamadın işte, başarısız oldun bu defa! Ve bunu hazmedemiyorsun."
Eric'in mavi gözlerinden alevler fışkırıyordu. "Bu durum neden seni bu kadar rahatsız ediyor, anlamıyorum."
"Çünkü beni kralın yatağına atmaya çalıştın!"
"Seni onun yatağına atmaya çalışmadım, Tanrı aşkına, seni onun tahtına ortak etmeye çalıştım!"
"Gerçekten kralın bana, karısını boşayacak kadar delice âşık olacağını mı düşündün? Papa'yı, kardinalleri ve bütün Roma'yı karşısına alarak, aforoz edilme riskine rağmen karısını boşayacağını sanacak kadar saf mısın?"
"Kraliçe ona veliaht veremeyince-"
"Bunun bir garantisi yok!" diye bağırdı Anna ve babasının lafını kesti. "Biz kim oluyoruz da kraliçenin doğurganlığı hakkında böyle düşüncelere sahip olabiliyoruz? Bunu sesli dile getirmek bile bizi Londra Kulesi'ne götürür!"
