Unwanted Marriage: Back in His Arms (Donny and Kisses)

22

Napabalikwas ako ng maramdaman kong may umupo sa tabi ko habang mahimbing akong natutulog.

"Sinabi saakin Xander, are you okay?"

Ngumiti lamang ako sakanya. I hope I am. But, the reality? I will nevee be okay.

"I'm fine Thalia." i lied.

"Bakit hindi kayo mag usap? Baka kailangan niyo lang din ng closure, para mawala na yang mabigat na yan." tinuro niya sa puso ko. "I just can't let you ruin your life because of me."

Nawala ang ngiti ko. "That was before Thalia, tapos na iyon. Humingi kana ng tawad, and bumawi kana. That's more than enough"

"Mahal mo pa ba?" mas lalong nagbago ang pakiramdam ko.

Nawala ba? Never.

"Ang tanga ko siguro?" natatawa kong sabi. "Kasi hanggang ngayon mahal na mahal ko pa rin siya."

Nanlaki ang mata ni Thalia sa sinabi ko. I can't love him, lalo na at may iba na kaming buhay. May iba ng tao sa mga buhay namin.

"Paano si Xander?"

Ang akala ng lahat ay in a relationship kami ni Xander, pero hindi. Ayoko. Hindi ko siya gagamitin sa pansarili kong interest. He deserves better at hindi ako iyon.

"Xander is a friend." I ended it. "Walang meron saamin, I can't use him."

"All this time akala ko ay kayo, then hindi pala?"

Sasagot na sana ako ngunit biglang kumatok ang isa sa aming kasambahay.

"Maam may bisita po sa baba"

Parehas kaming napalingon ni Ate. "Sinong hinahanap?" she asked her.

"Si maam Tamara po."

Nang marinig ko ang pangalan ko ay agad akong nakaramdam ng hindi maganda. Hindi pwedeng si Amer yun or Xander dahil didiresto ang mga iyon sa kwarto ko in case na bibisita sila.

"Sky?"

Malapad na ngiti ang binungad niya saakin.

"Paano mo nalaman na dito ako nakatira?" naguguluhan kong tanong sakanya.

"Am I not welcome here?" pabiro niya sabi habang katabi ko si Thalia.

"Anong ginagawa mo rito?" I asked her without hesitations.

"I am here to warn you Tamara." natigilan ako sa sinabi niya.

Para sa isang iglap ay hindi na siya iyong Skyler na nakilala ko noon. Kung paano niya akong tignan ay para gusto niya na akong patayin.

"About what?" singit ni Thalia.

"Stay away from my fiancee, madali lang naman sigurong intindihin iyon, Tamara"

"What do you mean?" matapang kong tanong.

"Alam mo kung anong ibig kong sabihin, wag ka na ngang matanga tangahan. Alam kong may nakaraan kayo ni Calix, siya iyong ex husband na sinasabi mo saakin noon right?"

Oo. Nakwento ko sakanya.

"Noon palang talaga mang-aagaw kana, kaya tama lang siguro ang mga ginawa ko."

Tumaas ang kilay ko sa sinabi niya. "All those pranks are came from me."

"You saved me." I uttered.

"Of course to get informations, para pabagsakin ang company niyo at mapasakin si Calix. Hindi mo man lang ba naisip iyon Tamara?"

Mas lalo akong natameme sa sinabi niya.

"Excuse me, I dont know you personally but you dont have right to tell that to my sister. Not inside our house!" Thalia's voice.

"Anong gagawin niyo?" nanghahamon na tanong niya. "Satingin niyo ba natatakot ako?"

"Umalis ka na!" mas lalo lamang akong nagngitngit.

"Lubayan mo ang fiancee ko Tamara kung ayaw mong madamay ka!"

Lumapit ako sakanya at tiningnan sa mata niya.

"Are you afraid of me Skyler? Akala ko ba hindi ka natatakot?" ngumisi ako. "Dont worry hindi ako lumalaban ng hindi patas, i am not like you. Kaya before pa kita ipakaladkad palabas ay umalis ka na!"

Pag talikod ni Skyler ay napahawak agad ako kay Thalia. Isa lang ang naiisip ko at iyon ay baka dumating nanaman ako sa puntong kailangan kong mamili, kung kailangan ko bang lumabas o tumigil. Pagod na akong lumaban.

"Pagod na pagod na ako lumaban Thalia." isang makahulugang mensahe mula saakin bago ako tumalikod.

Ang daming beses na akong lumaban, ang daming beses na rin akong napagod, napaisip na sumuko. Pero sa dulo kahit ano palang laban mo kung hindi talaga nakatadhana hinding hindi ka mananalo. Ilang beses akong natalo at naging talunan, nakakapagod na.

Natatakot akong lumaban, takot na takot na ako. Ayaw ko ng may mawala pa dahil sa desisyon kong pag laban. Natatakot akong kapag ginusto at nagdesisyon nanaman akong lumaban ay tuluyan ng mawala saakin ang lahat.

Umaga ng Huwebes nang dumating si Thalia sa bahay, not with her usual look. She looks annoyed.

Isang malakas na sampal ang pinasalubong niya saakin. Isang malakas na sampal na gumising sa diwa at sa buong pagkatao ko. She was looking at me, umiiyak. Just like before. Natakot ako.

"I want you to fight for him!" she shouted.

"How?" nagbadyang bumagsak ang luha ko. "How? Paano? Masaya na siya."

"Yun ba talaga ang tingin mo Tamara? Satingin mo masaya siyang na ni let go ka niya? Ganun ba?!"

"Yes!" isang malakas na sampal muli kay Thalia ang natanggap ko.

"Yes? You're unfortunately made a mistake!" nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. "Alam mo ba kung bakit ka niya ni let go?"

Tiningnan ko si Thalia na basang basa na ang buong mukha dahil sa luha.

"Ni let go ka niya dahil sa kahilingan ni Daddy! Hindi para saakin Tamara, para sayo!" 

Tuluyan ng bumagsak ang luha ko dahil sa narinig ko.

"Alam ni Daddy na pagod kana. Alam niyang in the end kami ang pipiliin mo. That's why kinausap niya si Calix na pirmahan nalang ang annulment papers, ginawa ni Calix iyon. Pero hindi dahil hindi ka niya mahal, kundi dahil mahal na mahal ka niya at willing na siyang palayain ka para maging maayos na ang lahat."

Napipi ako.

"Baka nga tama si Daddy, baka noon hindi talaga pwedeng maging kayo. Baka nga noon madami talagang hadlang. Pero, for once Tamara makinig ka saakin. Fight for him! Baka ngayon pwede na, baka ngayon hindi niyo na ulit kailangang labanan ang iba. Sumugal ka ulit!"

"Baka..." it was almost a whisper. "Baka kapag lumaban nanaman ako ay matalo nanaman ako." and then I look away.