Unwanted Marriage: Back in His Arms (Donny and Kisses)

2

"On this day,
I give you my heart,
My promise,
That I will walk with you,
Hand in hand,
Wherever our journey leads us,
Living, learning, loving,
Together,
Forever."

Nagpalakpakan ang lahat ng bisita sa sinabi ni Julius sa kanyang asawang si Mela, it’s their wedding. At kitang kita sa mga mata nila kung gaano nila kamahal ang isa’t isa.

“Congratulations!!” niyakap ko si Mela. “Mauuna ako ha, alam mo naman. Best wishes ulit!”

Lumabas na agad ako sa venue dahil nakakaramdam na akong ng pagod, galing ako ng States at kaya ako umuwi dahil sa invitation para sa kasal ni Mela and Julius, ang hirap tumanggi lalo na’t Mela is a very close friend of mine. I decided to have a short vacation narin, nagpaalam na rin naman ako kay Xander, my boss tungkol rito. At hindi naman siya tumanggi, hindi niya talaga magagawang tumanggi.

Hindi ko tuloy maiwasang isipin na sana ay maging sucessful ang marriage nila. They deserve happiness, lalo na at ang tagal rin nilang hinintay na dumating ang araw na ito. I'm just so happy that I saw how they grow because of the love they have which each other. There wedding is just so perfect, the place, the design, the cake, the people and most specially the groom and bride.

"You look amazed." boses galing sa aking likuran.

"The ambiance is full of love." i explained without looking at him.

"Mela and I, are really greatful na dumating ka sa isa pinaka importanteng okasyon sa buhay namin."

Hinarap ko siya. "It was a great pleasure to witnessed your love story."

He smiled.

Sana lahat ng love story ay kagaya ng sakanila, yung tipong hindi mo inaasahan darating. Yung kusang nandyan, handang magsakripisyo, handang maghintay. Sana lamang ay ganun kadali. 10 years naghintay si Julius para marinig ang YES ni Mela, and I think sobrang tagal na panahon iyon para masabi kong true love really waits.

Tuwing maalala ko ang mga unang araw ko sa States ay matatawa nalang ako. After I broke up with him ay dali dali na lamang akong umalis papuntang States. Tumakbo ako sa mga Tita ko roon, kasi alam kong maiintindihan nila ako.

"What happened hija? Hindi na ba talaga kayang ayusin?" tanong ni Tita Luz older sister ni Mommy.

Gusto kong sabihin sakanila ang totoong rason, pero ayokong magbago ang tingin nila kay Thalia.

"Is just that it's not working anymore Tita. Kaya bago pa kami magkasakitan, mas mabuting maghiwalay nalang po kami."

Hindi lamang akong isang beses tinanong ng aking relatives tungkol sa dahilan. But everytime I answered them lagi kong sinasabing kasi hindi talaga meant to be.

Two months after the incident at pinuntahan ako ni Daddy para kausapan. I expected that Thalia would be with him, pero wala. Pero siguro hindi pa right time para magkita kami. The memories are still fresh. Hindi ko pa siya kayang tingnan.

"I'm sorry for what happened." tahimik lang akong pinakinggan siya. "Akala ko ay kagaya ng mga iba ay magwowork kayo, i thought it will work eventually. You will learn to love each other. Hindi ko naisip na baka nga iba talaga ang gusto niyo. I'm very sorry."

Gusto kong sumagot sakanya, ngunit hindi ko magawa. Ayaw ko. Hindi ko kayang magalit kay Daddy, alam kong nag kamali siya. Pero hindi. Hindi ako kailanman magagalit sakanya.

He's a bit unfair, pero ginusto ko rin yun., pumayag ako. Kung meron mang dapat sisihin. It was me. Ako ng pumiling mapunta sa sitwasyon na iyon.

Pagdating ko sa bahay ay bumungad saakin si Daddy na hawak hawak ang newspaper.

"You're early, maagang natapos?" he asked.

Lumapit ako sakanya at hinalikan siya sa pisngi. "Daddy, i'm just too tired para magtagal doon." paliwanag ko.

"Too tired or?...." hindi niya tinuloy.

Ngumisi ako sakanya. "I'm just so tired."

"Wag mong masyadong pahirapan ang sarili mo Tamara."

"Of course naman Daddy." nakangiti kong sabi. "Did he sign the papers?" pang iiba ko sa topic.

Umiling lamang ito. "Kakausapin ko si Solomon pag dating niya. Dont worry hija, everything will be okay."

Ngumiti lamang ako pag nagpasyang umakyat at magpahinga.

It was a long and tiring day, after kong dumating ng Pilipinas ay dumiresto na ako agad sa kasal. Hindi ko rin nasabihan si Amer regarding sa pag uwi, babalik din naman ako ng States after kong makuha na yung papers para sa annulment namin. Then after that i'll be free again, wala na akong iisipin pa. Hindi ko na dadalhin pa ang apelyido niya. Hindi na kami kailan man magiging konektado sa isa't isa.

Pero minsan hindi ko maiwasang mapaisip kung ano kayang buhay ang meron kami ngayon, kung magkasama pa rin kami? Its been 2 years, at hanggang ngayon ay kikitang kita ko pa din ang mga alaala noong gabing iyon. Kahit pa pilit kong kalimutan ay hindi na ata o wala na ata itong balak na mawala sa isipan ko.

"Goodmorning Daddy!"

"Goodmorning Hija." napawi ang ngiti ko ng makit ko kung sino ang katabi ni Daddy.

"Morning Tace...." it was her soft voice. "I'm happy that you're back..."

Hindi ko alam kong ano ba ang dapat kong maging reaksyon, pero imbes na tumayo ay umupo ako sa kanyang harapan.

"Babalik din ako sa States after kung makuha yung papers..."

The awkwardness between us so high.... Fuck!

"Nagkita na ba kayo or nag usap?" she asked.

"I'm planning to see him personally... para mapabilis na rin ang proseso"

"I can do that. I will talk to him." she smiled playfully.

"You dont have too, I think I badly need to talk to him. To discuss everything, para matapos na rin."

Nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha. Binalingan niya si Daddy na parang bata.

"He's still my husband after all. Dont worry it is just a civil meeting with my future ex husband....sis."

A/N: Hello i'm sorry if ngayon lang ako nag-update 😀 But don't worry tuloy tuloy na po ang pagsusulat ko nitong story. Anyway, if my time kayo guys pwedeng pwede niyo pong ishare sa iba pang DONKISS ang story na ito. 😀