Ertesi gün..
Ani bir karar almıştım ve buna bağlı kalmam gerekirdi. Başından beri yapmam gereken şeydi bu. Belki pişman olacağım bir şeydi belki de sonuna kadar 'İyi ki yapmışım' diyeceğim bir şeydi. Bunu görecektim. Olumsuz bir yan göremiyordum.
__________________________________________________
Laura nın ağzından
Canım sıkılıyordu. Onu yanımda istiyordum. O yanımda olmalıydı. Biz hep beraber olmalıydık.
Hiçbir şey yememiştim ve şu ana kadar yaptığım tek şey yatakta yatmaktı. Rahatsız edilmeden yatmıştım sadece. Ailem tarafından ilk defa bu kadar rahat bırakılmış hissediyordum.
Bir anlık gelen cesaretle yataktan doğruldum. Gözlerim direk telefona kaymıştı. Elime aldım ve bir mesaj veya arama var mı diye baktım. Hiçbir şey yoktu. Ross, resmen acı çektiriyordu bana. Bunu bilerek de yapıyor olabilirdi.
Onu merak ediyorum. Merak o kadar kötü bir his ki sizi içten içe parçalıyor. Kalbiniz daha sıkıntılı bir şekilde atıyor. Beyniniz hemen öğrenmek istiyor. Boğazınızda sanki bir şey oluyor ve onu yutamıyorsunuz. Heyecanlı oluyorsunuz ama bir yandan ölü. Ölüyorsunuz meraktan. Belki de 'meraktan öldük' demek bir mecazlık taşımıyordur.
Birden kapım açıldı. Ani bir hareketle kafamı kapıya döndürdüm. Gelen kişi Arnaldo ydu.
- Arnaldo? Burada ne arıyorsun? Diye sordum bir anlık şaşkınlınlığımla.
- Hadi gel. Gidiyoruz. Deyip elimden tuttu ve beni kaldırmaya çalıştı. Engelledim.
- Nereye gidiyoruz? Diye sordum sinirli bir şekilde.
- Bunu oraya gidince görürsün. Dedi ters bir şekilde. İtiraz edemeden beni evden çıkardı ve arabasına bindirdi. Şoktaydım.
Nereye gidiyoruz?
......
Uzun bir yolun ardından yeşillik bir yere geldik. Durduk. Arnaldo gülümser bir şekilde kapımı açtı ve elimden tutarak beni dışarı çıkardı. İndiğim anda gözlerim pörtledi. Aman Tanrım! Burası çok güzeldi!
- Arnaldo..Bu çok güzel..diye mırıldandım büyülenmişcesine.
- Beğeneceğini biliyordum. Dedi gülümseyerek. Onun o gülümsemesi varya...
Gül yapraklarından yapılmış bir yoldan yürüdükten sonra yolun sonunda masaya geldik. Mumlar vardı. Güneş batıyordu ve bu görüntü muhteşemdi.
Yavaşça masaya oturduk ve birbirimize gülümsemeye başladık. Tabakları kapatan kapağı kaldırdı ve en sevdiğim yemek olan Spagetti ile karşılaştırdı beni. Evet. Bu muhteşemdi.
Yemekleri zevkle yedik. Muhteşemdi. Enfesdi. Evet, muhteşem kelimesini çok kullanıyorum.
Yemeklerimizi yedikten sonra birbirimize bakmaya başladık. Gülümseyerek. Sanki bir şeyler ifade etmeye çalışıyormuş gibi.
Ne olmuştu da böyle bir şey yapma fikri aklına gelmişti? Belki de üzgün olduğumdan haberi vardı ve bana unutturmaya çalışıyordu. O çok iyi biriydi. Belki de karşıma çıkan en iyi erkeklerden biriydi.
- Bunu yapmak nereden aklına geldi? Diye sordum. Güldü. Utanmış gibi yaparak boynunu büktü ve gözlerini kapatarak sıktı. İstemeden kıkırdadım. Bu hali o kadar şirin gözüküyordu ki onu şimdi kemirmeye başlayabilirdim.
- Aaaa..şey...dedi biraz zaman kazanmaya çalışıyormuş gibi.
- Üzgün olduğunu sezdim. Dedi. Çok içten bir gülümsemeyle
- Çok teşekkürler. Sana minnettarım. Dedim. Bana gülümsedi. Evet, çok fazla gülümsüyoruz.
- Geri dönelim mi? Diye sordu biraz zaman geçince.
- Olur dedim ve arabaya yöneldik.
Eve döndük. Bahçe kapısının önünde dikilip birbirimize bakmaya başladık. Birden bana yaklaşmaya başladı. Kalbim atışlarını hızlandırdı. Acaba ne yapacak korkusu..
Yaklaşıp bir süre göz göze bakıştıktan sonra yanağıma yavaşça bir öpücük kondurdu.
Bu acayip bir şekilde hoşuma gitmişti. Kalbim bir farklı hissediyordu ona karşı.
- Görüşürüz güzellik. Dedi gülümseyerek ve arabasına binip uzaklaştı. Bir süre şok içinde dikildikten sonra eve girdim. Her zamanki gibi direk odama gittim. Ross u tekrar aramak geldi içimden. Telefonumu aldım elime ve derin bir iç çektim. Hadi bakalım..
Ross u tuşladım.
'Aradığınız kişiye ulaşılamıyor'
Telefonu kapalı...
Niye? Niye Ross? Neden? Neden bana bunu yapıyorsun?! Bana acı çektirmekte olan amacın ne?! Sesini duymak da mı suç oluyor?! Seni özledim Ross.. Seni özledim...Kokunu özledim...Sesini özledim...Bana sardığında, en güvenli yer olarak gördüğüm kollarını özledim...Benimkileri hayran bırakacak bir şekilde tutan ellerini özledim...Sıcak tenini özledim..Gözlerini özledim...Saçlarını özledim..Dudaklarını özledim Ross...
Kendimi yatağa bıraktım. Birkaç gün içinde bu yatak yaşam alanım olmuştu. Garip. Ama neyse.
Mutlu ama mutsuz bir şekilde gözlerimi kapattım. Arnaldo beni çok sevindirmişti. Bana yaptığı bu süpriz Ross u unutmama neden olmuştu. Pişman değildim. Ross u bir anlığına unutmak çok güzeldi. Bir anlık kalp ağrımın gitmesi çok güzeldi. Beynimin bir anlık sadece Arnaldo ya odaklanması çok güzeldi. Onu hissetmek çok güzeldi. Ama ondan ayrılmak ve Ross un tekrar aklıma gelmesi bir o kadar kötü bir şeydi. Ross u hatırlamak istemiyordum. Belki de onu birkaç günlüğüne unutmak istiyordum. Sadece beni arayana kadar..Tabii ararsa..
Bunları düşünürken farketmeden uykuya dalmıştım.
.....
Birden hırpalanmaya başladım. Hırpalanmak değil de uyandırılmaya çalışılıyordum.
- Git başımdan diye mırıldandım sinirli bir şekilde.
- Laura? Uyan artık..dedi yumuşak sesle biri.
Bir dakika! O ses?!
_________________________________________________
Biliyorum kısa bir bölüm oldu. Ama umarım beğenmişsinizdir.
Açıkçası hiç mutlu değilim. Voteslar neden bu kadar az?!
+10 votes +10 yorum = Yeni Bölüm
Yeni okul yılınızda başarı dileğiyle..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RAURA-LOVE STORY (TÜRKÇE) (MC_smiler)
Fanfiction(BİR RAURA HİKAYESİDİR.) İyi bir tanışma olmasa da tanıştılar. Ama o kavga ile başlayan iletişimin aşka bürüneceğini bilmiyorlardı. Bazı şeylerden habersizlerdi ama birbirlerine hep âşıktılar. Aralarına çok kişi girdi. Onları rahatsız etti. Hatta b...
