~Ένας έρωτας θα γεννηθεί μεταξύ δύο ανόμοιων μαγικών όντων.Ο έρωτας αυτός θα είναι η έναρξη ενός μακροχρόνιου καταστροφικού πολέμου.Χειρότερου και από αυτόν των θεών.Ένα μωρό θα γεννηθεί και αυτό θα είναι η σωτηρία όλου του κόσμου.Θα είναι η λύτρωση...
Η ζωή είναι όλο εκπλήξεις.Σαν την δικιά μου.Τα θεωρείς όλα δεδομένα μέχρι την στιγμή που τα γεγονότα ανατρέπονται τρομακτικά και βρίσκεσαι ξαφνικά μόνη σου στο σκοτάδι να αναρωτιέσαι γιατί.
Όλα ξεκίνησαν πριν από δέκα χρόνια,όταν ήμουν μόλις οχτώ.Θα πήγαινα σε ένα πάρτυ γενεθλίων και είμασταν με την οικογένεια μου στο αυτοκίνητο.Ολα ήταν τέλεια.Φορουσα και το τυχερό μου φυλακτό που μου έδωσε η μητέρα μου εκείνη την μέρα και ένιωθα μαγικά.Ξαφνικα ακούω έναν ήχο που με στοιχειώνει ακόμα και σήμερα.Μια κόρνα και έπειτα ένα αχνό φως να μας πλησιάζει με ταχύτητα.Ολα μαυρίζουν και εγώ προσπαθώ να φωνάξω μαμά αλλά δεν μπορώ.Φοβάμαι.Το επόμενο πρωί ξύπνησα σε ένα λευκό δωμάτιο.Δεν ήταν το δικό μου,ήμουν σίγουρη.Δεν έβλεπα τα δεκάδες αρκουδάκια μου σκορπισμένα ούτε και ζεστές αποχρώσεις του ροζ στους τοίχους του δωματίου μου.Θυμαμαι ακόμα και σήμερα χαρακτηριστικά τον πόνο που ένιωθα στο σώμα μου και δεν μπορούσα να σηκωθώ.Επειτα ήρθε μια κυρία που από ότι έμαθα ήταν νοσοκόμα και μου είπε ότι οι γονείς μου πέθαναν.Το κλάμα που είχα ρίξει εκείνη την μέρα ήταν αρκετό ώστε να μου κάνουν μια ηρεμιστική ένεση για να μπορέσω να κοιμηθώ.Από εκείνη την μέρα ζω με την γιαγιά μου την οποία δεν ήξερα ότι είχα μέχρι και πριν από το ατύχημα.
Πλέον η ζωή μου είναι κοντά στην αγαπημένη μου γιαγιά Μιράντα.
Είναι πολύ μυστήρια και όλο από τότε που έγινα 17 με ρωτάει αν αισθάνομαι καλά η αν μου έτυχε κάτι περίεργο.Το ήξερα ότι ήταν παράξενη αλλά τώρα έχει χειροτερέψει.
Ετοιμάζομαι να πάω σχολείο.Δεν φοράω κάτι ιδιαίτερο.Μια μαύρη φούτερ γιατί είναι χειμώνας ,ένα μαύρο τζιν και μαύρα μποτάκια.Τα κατακόκκινα μαλλιά μου τα αφήνω κάτω στο φυσικό ίσιωμα τους και έτοιμη.
Στο σχολείο δεν έχω κανέναν φίλο γιατί όλοι με λένε ορφανό και εγώ νευριάζω μετά και ας πούμε κάνω πράγματα που δεν θα τα έκανα άμα ήμουν ήρεμη.Για παράδειγμα όταν χτυπήσω κάποιον πετάγεται στα πέντε μέτρα και έτσι όλοι με φοβούνται.Δεν ξέρω πως το κάνω αλλά υποθέτω είμαι πολύ δυνατή.
Στο δρόμο έβαλα να ακούσω μουσική.Εκει που τραγουδούσα σιγανα ένα τραγούδι ξαφνικά με έπιασε ένας πονοκέφαλος.Έπεσα κάτω ουρλιάζοντας.Δεν το έχω ξαναπάθει αυτό.Όλα μαύρισαν και το μόνο που κυριαρχούσε στο μυαλό μου ήταν δύο σμαράγδι μάτια που όμοια τους δεν είχα ξανά δει.
Αυτό ήταντοπρώτοκεφάλαιο,μηνμεκραξετεπουήταντόσο μικρό γιατίείναι η πρώτη φορά πουγράφωστοwattpadοπότεόλο αυτό για μένα είναι περίεργο.
