The Other World:The First Prophecy

κεφάλαιο 31

Οι στολές μας ήτανε υπέροχες.Ήτανε σχεδιασμένες να εφαρμόζουν σε κάθε τύπο σώματος ενώ το χρώμα τους πρόδιδε τον κοιτώνα στον οποίο άνηκε κάποιος.Η δικιά μου στολή ήτανε κατακόκκινη σαν τη φωτιά,με μαύρα πλαστικά προστατευτικά να διακοσμούν τους αγκώνες,το στήθος και τα γόνατα μου.Η στολή ήτανε σετ με ένα ζευγάρι μαύρες στρωτές μπότες ως το γόνατο και ένα ζευγάρι γάντια ίδιας κατασκευής με τη στολή.Αφού ετοιμάστηκα γρήγορα κοντοστάθηκα για να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.Μπροστά μου έβλεπα πλέον μια κοπέλα δυναμική και έτοιμη για όλα.Έτοιμη να υπερασπιστεί τα πρόσωπα που αγαπά και να εξαφανίσει το κακό που απειλεί το σπίτι της.

Σπίτι....

Κάποτε θεωρούσα σπίτι μου το διαμέρισμα που έμενε η γιαγιά μου ενώ η μόνη μου ανησυχία ήταν πως θα τελειώσω το λύκειο περνώντας απαρατήρητη από τα μάτια όλων.Πλέον το σπίτι μου είναι το καταφύγιο και οικογένεια μου είναι οι μαθητές της σχολής.Νιώθω λες και έχω κάνει μεταστροφή ενενήντα μοιρών από την ζωή που είχα κοντά στην γιαγιά μου ,ενώ έχουν περάσει μόλις μερικοί μήνες.Η Λίζα του τότε είναι παντελώς διαφορετική με την Λίζα του τώρα.Όταν ήρθα εδώ ένιωθα σαν ένα κουτάβι που εξερευνούσε ένα καινούργιο περιβάλλον, φοβισμένο για τις εμπειρίες που θα ζήσει,ενώ τώρα...τώρα νιώθω πως τίποτα δεν θα με σταματήσει από το να πάρω εκδίκηση για τον θάνατο των γονιών μου.Νιώθω πλέον σιγουριά για τον εαυτό μου και για τις δυνάμεις μου ενώ ο φόβος είναι σχεδόν ανύπαρκτος.

«Είναι τρελό το ποσό αλλάξαμε μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα έτσι δεν είναι;»ακουσα την φωνή της Πάιπερ να με ρωτάει και γύρισα να την αντικρίσω.Ο τόνος της φωνής της πρόδιδε μια θλίψη η ίσως και νοσταλγία που μπορούσα απόλυτα να συμπάσχω.

«Είναι κάπως περίεργο... ξέρεις...από κοινός θνητός να μαθαίνεις ότι εσύ είσαι το κλειδί της καταστροφής και ότι οι γονείς σου πέθαναν προσπαθώντας να σε κρύψουν»της λέω σχεδόν ξερά έχοντας μια παγωμένη έκφραση στο πρόσωπο μου, για να μην λυγίσω σε μια τέτοια στιγμή.

«Απλώς πάμε να πάρουμε το ηλίθιο διαμάντι ώστε να γυρίσουμε σώοι στη σχολή και γιορτάζοντας το με ένα ξέφρενο πάρτυ»μου είπε σε μια προσπάθεια να με ανεβάσει ψυχολογικά αν και φάνηκε πως προσπαθούσε πιο πολύ να πείσει τον εαυτό της ότι όλα θα πήγαιναν καλά.

~•~

«Είστε όλοι έτοιμη;»μας ρώτησε η διευθύντρια Αλέγκρα και όλοι νεύσαμε άκεφα ναι.«Το ταξίδι θα είναι πολύ επικίνδυνο για αυτό να προσέχετε και να είστε πάντα σε ετοιμότητα.Να θυμάστε ότι για να πετύχει η αποστολή είναι να δουλέψετε σαν ομάδα και να μείνετε συντονισμένοι στο στόχο.»με αυτά τα τελευταία λόγια ξεκίνησε το αεροσκάφος ο Ντάγκλας και φύγαμε για τον προορισμό μας.