~Ένας έρωτας θα γεννηθεί μεταξύ δύο ανόμοιων μαγικών όντων.Ο έρωτας αυτός θα είναι η έναρξη ενός μακροχρόνιου καταστροφικού πολέμου.Χειρότερου και από αυτόν των θεών.Ένα μωρό θα γεννηθεί και αυτό θα είναι η σωτηρία όλου του κόσμου.Θα είναι η λύτρωση...
Η μέρα πέρασε αν και ευχάριστα,αρκετά γρήγορα.Το τέστ δυνάμεων διέρκησε πολύ παραπάνω από ότι φαντάστηκα αφού τελείωσε όταν πια είχε νυχτώσει.Η Κάμι,αν και φοβόταν ότι δεν θα τα καταφέρει, κατατάχθηκε τελικά στον οίκο του αέρα όπως ακριβώς ήθελε.Μετά το τέστ πήγαμε κατευθείαν στην τραπεζαρία για το βραδινό δείπνο.Στεναχωρήθηκα λίγο όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα πλέον να κάθομαι στο ίδιο τραπέζι με την Κάμι ή να κοιμάμαι στο ίδιο δωμάτιο με εκείνη, αλλά καθησύχασα τον εαυτό μου λέγοντας του ότι θα μπορώ να την βλέπω στις κενές ώρες μεταξύ των μαθημάτων.
Στο κόκκινο τραπέζι,στο οποίο και κάθισα,με υποδέχτηκαν όλοι με χειροκροτήματα και ζητωκραυγές.
«Γιατί πανηγυρίζετε;»ρώτησα μπερδεμένη ένα κορίτσι με κόκκινα μαλλιά δίπλα μου.
«Μα γιατί κατατάχθηκες στον οίκο μας φυσικά»με είδε που συνέχισα να την κοιτάω μπερδεμένη και άφησε κάτω το πιρούνι με το οποίο έτρωγε «Για τον μαγικό μας κόσμο,είσαι διάσημη.Είσαι το κορίτσι που έζησε και μάλιστα από απόπειρα δολοφονίας του ίδιου σου του θείου.Σήμερα μας απέδειξες ότι είσαι ακριβώς αυτό που πιστεύαμε.Ένα κορίτσι που δεν το έβαλε κάτω μετά τον θάνατο των γονιών της αλλά πάλεψε για τα πιστεύω της,πάλεψε για εκείνη και το ότι δεν άφησες την φωτιά να κάψει την περιοχή,αν και ήξερες ότι όλα ήταν ένα προσομείωμα,δείχνει την καλοσύνη που κρύβει η πονεμένη σου ψυχή.Δεν χρειάζεται πιστεύω,να αναφέρω πως ελενχεις δύο στοιχεία,τι άλλο θέλεις για να πιστείς ότι είσαι πολλά παραπάνω από ότι νομίζεις για τον εαυτό σου;»είπε και με άφησε άφωνη.Καμία δεν μου είχε μιλήσει ποτέ έτσι.Μόνο οι γονείς μου κάθε φορά που σκεφτόμουνα πως ήμουν ασήμαντη στον κόσμο.Μια παρείσακτη που δεν είχε θέση στην κοινωνία που ζούσε.Τότε η μητέρα μου έρχονταν κοντά μου,με έπαιρνε αγκαλιά,μου σκούπιζε τα δάκρυα με το απαλό της χέρι και μου έλεγε πάντα την ίδια φράση:
"Δεν είναι όλα όπως φαίνονται Λίζα,είρθες στον κόσμο αυτό για να εκπληρώσεις έναν σκοπό.Η μοίρα σου είναι να κάνεις σπουδαία πράγματα.Όταν έρθει η ώρα θα καταλάβεις και θα ξεχάσεις μονομιάς τις πικρές κουβέντες που σου λένε τα παιδιά στο σχολείο σου.Μην τους ακούς Λίζα μου,είσαι μοναδική και είσαι το κοριτσάκι μου.Ο πατέρας σου και εγώ θα σε αγαπάμε και θα σε στηρίζουμε για πάντα.Μην το ξεχάσεις ποτέ σου αυτό!"
Στην θύμηση αυτής της ανάμνησης δάκρυα άρχισαν να απειλούν τα μάτια μου που αυτήν την φορά δεν κατάφερα να τα κρατήσω.Έκλαιγα σπαραχτηκά και αδιάκοπα.Το οξυγόνο μέσα μου από το πολύ κλάμα όλο και περισσότερο λιγόστευε ενώ είχα πάψει πια να έχω κάθε επαφή με το περιβάλλον γύρω μου.Φώναζα.Ούρλιαζα μαμά έλα πίσω.Μου έλειπε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να κρατήσω άλλο τα συσσωρευμένα δάκρυα εννιά χρονών έτσι ξέσπασα.Ξέσπασα όπως ποτέ άλλοτε.Κάποια στιγμή πάνω στην σύνχησή μου ένιωσα ένα άτομο να μου σκουπίζει γλυκά τα δάκρυα.Σήκωσα αργά το κεφάλι μου και είδα το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά να με κοιτάει με εκείνο το πονεμένο βλέμμα,σαν να με λυπάται.Έντρομη γύρισα και κοίταξα τα παιδιά στην τραπεζαρία.Όλα τους είχαν σταματήσει να τρώνε και είχαν καρφωθεί πάνω μου.Τα μάγουλα μου έγιναν αυτόματα κόκκινα από την ντροπή.Ξαφνικά άρχισα να νιώθω το βλέμμα κάποιου να με καίει από πίσω μου.Έστριψα το σώμα μου και ήρθα αντιμέτωπη με το λυπημένο πρόσωπο του Άλεξ.Δεν είπα τίποτα και άρχισα να τρέχω.
Δεν ήξερα που πήγαινα ή γιατί έτρεχα αλλά το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν να βρω ένα μέρος να κρυφτώ και να κλάψω με την ησυχία μου.
Τελικά το βρήκα.Έπειτα από πολύ τρέξιμο βρέθηκα σε μια πανέμορφη, ήσυχη εσωτερική αυλή.Ήτανε φραγμένη από πάνω μέχρι κάτω με διάφανο τζάμι ενώ μια ποικιλία εξωτικών φυτών στόλιζε εντυπωσιακά τον χώρο κάνοντας τον να φαίνεται με παράδεισο.Η αχτίδες του ήλιου διαπερνούσαν με χάρη το διάφανο τζάμι φωτίζοντας την αυλή με φυσικό φως.Το μόνο που ακούγονταν στο δωμάτιο αυτό, ήταν ο ήχος του σιντριβανιού λίγο παραπέρα.
Βρήκα μια ήσυχη γωνία του συντριβανιού για να καθίσω.Άφησα την πλάτη μου να το ακουμπήσει απαλά και άφησα μια αναπνοή που από ότι φαίνεται την κρατούσα ώρα.
«Δύσκολη μέρα;»άκουσα μια γυναικεία φωνή να λέει.Σηκώθηκα γρήγορα για να δω στην απέναντι γωνία του σιντριβανιού,να κάθεται το ίδιο κορίτσι που έμοιαζε με την Άβα στο τέστ δυνάμεων.
«Μπορείς να το πεις και έτσι»αποφάσισα τελικά να της απαντήσω και σωριάστηκα αρτσούμπαλα δίπλα της.
«Να θυμάσαι ότι κάθε δύσκολη μέρα κρύβει στο τέλος μια αξέχαστη,υπέροχη ανάμνηση.Γιατί χωρίς την βροχή δεν θα βλέπαμε το ουράνιο τόξο.Δεν είναι κρίμα;»μου είπε και έφυγε πριν προλάβω να της απαντήσω.Τι περίεργο κορίτσι.Κρύβει ένα μυστήριο πίσω από τα μαύρα ρούχα της.Μια θλίψη πίσω από τα κάστανα της μάτια κι όμως...τα λόγια της ήταν τόσο σοφά.Τόσο σωστά...λες και το λέει αυτό στον εαυτό της για να νιώσει καλύτερα.
Αφού έμεινα λίγη ώρα ακόμη να κοιτάω το κενό αποφάσισα να βρω την Κάμι.Τελικά την βρήκα στην βιβλιοθήκη να μιλάει με ένα όμορφο αγόρι.Πήγα να φύγω αλλά φυσικά με είδε και με χαιρέτησε.Έπειτα αποχαιρέτησε το αγόρι δίπλα της και ήρθε ενθουσιασμένη προς το μέρος μου.
«Λίζα μάντεψε»είπε αλλά πριν προλάβω να πω κάτι μου έκλεισε το στόμα και είπε «Αύριο έχουμε τον ετήσιο σχολικό χορό του καταφυγίου!»
Αυτό ήταν το κεφάλαιο 13!😃 Πώς σας φάνηκε;
Σχολικό χορό έχουμε στο επόμενο κεφάλαιο 😏😏
Ποιά λέτε να είναι η μυστηριώδης κοπέλα;
Η Κάμι βρήκε αγόρι;😏😏😂
Τι λέτε να γίνει στο επόμενο κεφάλαιο;😏😏
Μέχρι την επόμενη φορά....
Φιλάκια 💋💋
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
