~Ένας έρωτας θα γεννηθεί μεταξύ δύο ανόμοιων μαγικών όντων.Ο έρωτας αυτός θα είναι η έναρξη ενός μακροχρόνιου καταστροφικού πολέμου.Χειρότερου και από αυτόν των θεών.Ένα μωρό θα γεννηθεί και αυτό θα είναι η σωτηρία όλου του κόσμου.Θα είναι η λύτρωση...
«Δεν έπρεπε να συμβεί αυτό»ειπε ο Άλεξ καθώς απομακρυνόταν σιγά σιγά από εμένα.Είχε μια μπερδεμένη έκφραση στο πρόσωπο του που ομολογώ με μπέρδευε και εμένα.Δεν ξέρω τι ήταν πιο περίεργο,το ότι ανταποκρίθηκα στο φιλί του Άλεξ ενώ μέχρι τώρα δεν τον είχα δει ερωτικά ή το ότι την ώρα που τον φιλούσα ένιωσα πιο ολοκληρωμένη από ποτέ;
«Έχεις δίκιο,δεν ξέρω τι με έπιασε και εμένα και ανταποκρίθηκα στο φιλί σου.Να ξέρεις δεν σε βλέπω διαφορετικά»Του είπα αποφασιστικά αν και κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι μόλις ξεστόμισα ήταν ψέματα.
«Συγνώμη Λίζα,ήταν λάθος μου και δεν θα ξανά επανελήφθει.Όμως πάμε τώρα γιατί έχουμε δρόμο μπροστά μας και σε λίγο νυχτώνει».Μου είπε και ξεκίνησε πάλι να περπατάει προς το άγνωστο για μένα καταφύγιο.
Μετά από δύο ώρες περπάτημα τον είδα να σταματάει χαρούμενος και να κοιτάει ανακουφισμένος γύρω του τα καταπράσινα,ψηλά δέντρα που έκρυβαν κατά κάποιον τρόπο τον πλέον σκοτεινό μπλέ, έναστρο ουρανό.
«Φτάσαμε»μου λέει με ένα χαμόγελο στα χείλη.Κοιτάω γύρω μου απορημένα αλλά καταφύγιο δεν βλέπω.
«Άλεξ με δουλεύεις;Δεν βλέπω κανένα καταφύγιο.Είμαστε στην μέση του πουθενά,σε ένα δάσος πιο πυκνό και από τις τρίχες στην πλάτη του γείτονα μας,του κυρ Γιάννη το καλοκαίρι,και δεν ξέρουμε πως να γυρίσουμε πίσω και εσύ μου λες φτάσαμε;»Όση ώρα του τα έλεγα αυτά με κοιτούσε έτοιμος να ξεσπάσει σε νευρικό γέλιο.
«Αλήθεια Λίζα πίστεψες ότι θα έκανα τόσες ώρες ταξίδι ,να παλέψω με έναν μεταλλαγμένο λυκάνθρωπο,για να μας κάνω να χαθούμε και στο τέλος να σου πω σε ένα τυχαίο μέρος φτάσαμε για να σου αποδείξω ότι κανείς λάθος;»Μου λέει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο και αρχίζω να νευριάζω.
«Ούτε καν σε ξέρω οπότε....»Τοτε ξαφνικά σοβάρεψε.
«Ακολούθησε με»είπε και μου έπιασε του χέρι οδηγώντας με τρέχοντας καταπάνω σε έναν μαύρο κορμό δέντρου.Πριν προλάβω να αντιδράσω και να ρωτήσω τι κάνει βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με το δέντρο.Έκλεισα τα μάτια και περίμενα την σύγκρουση αλλά αυτή δεν ήρθε ποτέ.
Άρχισα να ανοίγω δειλά-δειλά τα μάτια μου ώσπου τα άνοιξα κανονικά και το θέαμα με σόκαρε.
Το καταφύγιο έμοιαζε με τεράστια έπαυλη.Ήταν βαμμένο στις αποχρώσεις του μπεζ ενώ η σκεπή ήταν γκρί.Είχε πολλά ξύλινα παράθυρα με μικρές λεπτομέρειες να τα διακοσμούν ενώ τα τζάμια είχαν αυτό το υπέροχο, κρυστάλλινο μπλέ.Γύρω από το καταφύγιο εκτείνονταν μια τεράστια,καταπράσινη έκταση γεμάτη δέντρα διαφόρων ειδών.Το θέαμα μπροστά μου ήταν τόσο μαγικό που μόνο με μια ματιά σου έκοβε την ανάσα.
Από τις σκέψεις μου με διέκοψε ο Άλεξ,που με οδήγησε προς το εσωτερικό του καταφυγίου με εκείνο το στραβό χαμόγελο που δεν έλεγε να φύγει από τα χείλη του.
«Άλεξ πώς γίνεται στην αρχή να έβλεπα ένα σκοτεινό και τρομακτικό δάσος και στην συνέχεια μέσω ενός κορμού να βλέπω μια εντυπωσιακή έπαυλη;»Τον ρώτησα καθώς περνούσαμε την τεράστια εσωτερική αυλή.
«Γιατί Λίζα πρέπει να προστατέψουμε αυτό το μέρος από τους ανθρώπους-τέρατα που μας απειλούν»μου είπε κάπως σφιγμένα.
«Ανθρώπους-τέρατα;»Τον ρώτησα φανερά απορημένη.
«Ναι,είναι άπληστοι άνθρωποι μεταλλαγμένοι από τις ίδιες τους τις δυνάμεις.Μόνο όσοι φοιτούν στο καταφύγιο ξέρουν την κρυψώνα.Πάμε μέσα τώρα γιατί η διευθύντρια Αλέκγρα σε περιμένει»μου είπε αφήνοντας μου καθόλου περιθώριο να μιλήσω.
Περάσαμε από διάφορους διαδρόμους.Παντού έβλεπα παιδιά να φοράνε χρωματιστές στολές.Άλλες κόκκινες,άλλες μπλέ,άλλες πράσινες και άλλες πάλι γκρι.
Ο Άλεξ μας σταμάτησε μπροστά από μια πόρτα,η οποία ήταν διακοσμημένη με τέσσερα σύμβολα και έλεγε διεύθυνση.Χτύπησε δύο φορές την πόρτα και ακούστηκε μια ελαφρώς γέρικη, τσιριχτή φωνή να μας λέει περάστε.
Ο Άλεξ την άνοιξε με αργές κινήσεις και τότε βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια πελώρια, λεπτή, γυναίκα,με πιασμένα σε κότσο λευκά μαλλιά, κοντά στα εβδομήντα.
Η όλη παρουσία της φώναζε αυτοπεποίθηση και σεβασμό.Έδειχνε όμως απασχολημένη με τις γάτες της, όχι όμως αδιαφορώντας για την παρουσία μας αλλά σαν εκτελούσε δύο πράξεις ταυτόχρονα.
Χαμένη στις σκέψεις τρόμαξα λίγο όταν άκουσα την τσιριχτή φωνή της.
«Κάθισε Λίζα,δεν δαγκώνω.Περίμενα χρόνια για αυτήν την στιγμή....»
Αυτό ήταν το 6 κεφάλαιο.😃 Έφτασα τις 658 λέξεις πλιν το σημείωμα τώρα 😂
Τι είναιτελικά το καταφύγιο;
Ποιά είναι αυτή η ηλικιωμένη κυρία που δείχνει να γνωρίζει την Λίζα;
Ποιοί είναιοι άνθρωποι-τέρατα;
Άμα σαςάρεσε πατήστε του αστεράκι🌟
Συνεχίστε να διαβάζετε για να μάθετε και θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο, φιλάκια ❤️😘❤️😘❤️😘
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
