BAY 'E' |Texting (FİNAL)

~52~FİNAL

Hikâyeyi uzatırsam düzeni bozulurdu. Saçma bir şeye dönüşmemesi için finali yazmaya karar verdim. :)

***

Aradan tam iki yıl geçmişti. Eser'e ciddi mânâda aşıktım ben. Beklemeye ne hacêt? 19 yaşındaydım artık. Ve şuan neredeydim biliyor musunuz?

"Siz Melis Şentürk hanımefendi, Eser Karayaş beyfendiyi, hiç bir baskı altında kalmaksızın, kendi hür iradeniz ile, kocalığa kabul ediyor musunuz?"

Doğru tahmin. Nikâh salonundaydık!

"EVET!!" Kulakları delen sesim ile şait olarak Alper ve Didem beni alkışlamışlardı. Gülerek Eser'e döndüm.

"Siz Eser Karayaş beyfendi, Melis Şentürk hanımefendiyi, hiç bir baskı altında kalmaksızın, kendi hür iradeniz ile, karılığa kabul ediyor musunuz?"

Eser gözlerimin içine bakarak mikrafona yaklaştı.

"SONSUZA KADAR EVET!"

Kulaklarımı kapattım. Birileri benden de heyecanlı anlaşılan.
Nikâh memuru Didem ile Alper'e döndü.

"Siz de şaitlik ediyor musunuz?"

İkisi de evet dediğinde gülümsedim. Hep beraber ayağa kalktık.

"Bende belediyemizin bana verdiği yetkiye dayanarak, sizleri karı koca ilan ediyorum."

Nikâh memurunun elinden evlilik cüzdanımızı aldım ve havada salladım. Didem gülerek bana 'ayağına bas' işareti yapıyordu. Sırıtarak ayakkabımın topuğunu Eser'in ayağına geçirdim. Hafif inleyerek dişlerini sıktı. Bana sen sonra görürsün bakışları atarak anlımdan öptü. Resmen artık evliydim!

Nikâh dairesinden çıkıp evin yolunu tuttuk. Alper ile Didem'in başka planları vardı. Gülerek elimdeki evlilik cüzdanımıza bakıyordum. Eser ise hem arabayı kullanıyor, arada bir sırıtarak bana bakıyordu. Hâlâ inanamıyorum resmen evlendik biz!

Elimin tutulmasıyla müstakbel kocama döndüm. Kocam? Ne kadar güzel bir kelime Allah'ım!

Eser elimin üzerini öptü. "Seni çok seviyorum."

Gülümsedim ve "Bende" dedim.

"Bende ne?" Gülerek ona baktım ve devamını getirdim.

"Bende seni seviyorum kocacım!"

Gülümseyerek gözlerime baktı.

"Bir daha söyle"

"Kocacım!"

"Bir daha"

"Ko-ca-cım!"

"Bir da-"

"Ay yeter! Önüne dön bakalım."

Gülerek önüne dönünce bende gülümsedim. Geriye tek bir şey kalmıştı. Her şeyden habersiz olan annelerimiz!

Evimin önüne geldiğimizde derin bir nefes alarak indik arabadan. El ele içeri geçip kapının ziline bastık.

Eser ile birbirimize bakarken kapı açıldı. Annem gülerek bize bakıyordu. Sonra üzerimdeki beyaz sade elbiseye baktı. Daha sonra Eser'in üzerindeki takım elbiseye. Gülümsemesi solarken kaşları da aynı hızla çatılıyordu.

"Kızım?" Güldüm.

"Anne?"

Annem Eser'e döndü.

"Damadım?"

"Kayınvalidem?"

Gülerek ennemin boynuna sarıldım. İçeriden Eser'in annesinin sesi geldi.

"Serpil, kim gelmiş!"

Ayşen anne de kapıya gelince derin bir nefes alarak elimdeki evlilik cüzdanını havaya kaldırdım. Eser ile aynı anda bağırdık.

"Biz evlendik!"

İkiside şok içinde bize bakıyorlardı. Aradan 5-6 saniye falan geçti. Annem Ayşen annenin kollarında bayıldı. Ayşen anne de eş zamanlı olarak kendini yere bırakınca ağzım açık Eser'e döndüm. Bir süre onla bakıştıktan sonra aynı anda konuştuk.

"Siktir!"

***

Bu ikiliyi özleyeceğim;(

Özel bölüm tabiki de olacakk ama ne zaman gelir bilmiyorum. Muhtemelen bu hafta sonu atacağım.

Okuyan okumayan, oylayan oylamayan, hikâyeyi seven sevmeyen herkese teşekkür ediyor selamlarımı iletiyorum.

BAŞLANGIÇ= 19/02/2019

BİTİŞ= 07/03/2019

17 günde yazıp bitirdim kitabı. Bir günde bir sürü bölüm paylaşıyordum. Umarım ileride okuyacak olanlar da beğenir:)

S.D.