Bye Bye, My Love

Twenty One

Oras na nang pagpasok sa school...

Bago pa 'man din ako makalabas ng bahay, i decided na i-text muna si Nolan.

** Papasok na q. :) **

After ko siyang i-text naglakad na 'ko palabas ng bahay. Pag open ko palang ng pinto, nabigla ako nang makita si Nolan na nakasuot ng salamin. Nakatayo sa tabi ng kotse niya habang nakatingin sa cellphone nito.

Naibaling niya ang tingin sa direksyon ko at biglang ngumiti nang makita ako. Napangiti rin ako mag tama ang tingin naming dalawa.

Naglakad ako papalapit sa kanya. “What are you doing here? Kaka-text ko palang sa'yo.” i asked.

He nodded. “Kaka-basa ko nga lang.” Nilagay niya sa bulsa 'yung cellphone niya. “I came para sunduin ang girlfriend ko.”

“Girlfriend? Ako? So, na sa gano'ng label na pala tayo?” This makes my heart beats, happily.

“Hindi pa ba? Ako lang ba ang nag a-assume na girlfriend na kita?” Pagtataka niya.

I bit my lower lip. “I uh... didn't said no.”

He smiled, shyly.  “So, this is how it feels to have a girlfriend huh!” He holds my hand. “I'm liking it!”

“I feel the same.” Pagamin ko.

“Shall we go to school?” He asked.

I just nodded bilang sagot.

Naglakad kaming dalawa papunta sa pinto ng passenger seat. He opened it for me kaya sumakay naman agad ko. After kong makasakay, siya naman itong sunod na sumakay sa driver's seat.

Pinagana niya ang makina 'saka niya sinimulan ang pagmamaneho.

I kept looking at him while he's driving. I still can't believe that this guy is officially my boyfriend. Dream guy siya ng girls sa school dahil sa sobrang ka-gwapuhan niya kaya sinong mag aakalang magkakagusto siya sa'kin? Sa lahat ng magandang babae sa school, sa'kin pa talaga.

“May dumi ba 'ko sa mukha?” He asked.

I shake my head. “Gwapo ka nga talaga.”

He laughed that making me smile, widely. “Bakit noon ba, para sa'yo hindi ako gwapo?”

I shake my head. “Gwapo ka noon, pero mas gumwapo ka ngayon.”

“Siguro dahil lang sa salamin 'to.”

“Bakit ka nga pala nag suot ng salamin ngayon?”

“Lumalabo na kasi yung mata ko. Sa sobrang pagbabasa ko siguro 'to.” He chuckled. Dahil lang sa sobrang pagbabasa? I don't think so. Siguro isa 'yan sa symptoms ng sakit niya. Ayaw lang niya ipaalam.

May biglang pumasok na memorya sa utak ko na sinabi niya sa'kin.

“Ang sabi mo noon, hindi ka na papasok sa school?” I asked.

“'Yon ang plano pero, pinagiisipan ko pa ulit 'yon.”

“Bakit?”

“Naisip ko lang naman kasi 'yon para makaiwas na sa'yo.”

“Ngayong hindi ka na umiiwas, tutuloy ka pa rin?”

“I don't know. Ikaw, what do you think? Should i stop or not?”

“Are you asking for my opinion?” I asked back.

He just nodded.

“Honestly, i really think na mas okay kung hihinto ka na. Mag pahinga ka nalang sa Unit mo, bibisitahin nalang kita palagi after school and after ng work ko sa internship.”