"Mam, vind jij dit een grote kans?" Vraag ik twijfelend.
"Ja!" Ik zie de dromerige blik in haar ogen, "Ik zou er alles voor over hebben om in het paleis te gaan wonen?"
Ik kan mijn ouders echt niet vertellen dat ik er niet wil gaan wonen, door één p...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Plof!' De post valt met een zucht op de deurmat.
Ik zet me recht om het op te rapen, totdat ik mijn klein broertje achter me de trap hoor afdonderen.
"Wacht, Beth! Ik neem het wel!" Hij grist de post uit mijn handen en loopt ermee naar de ontbijttafel.
"Niet lopen in huis, Toph!" Zegt pap, kijkend over de krant.
"Wie moet er allemaal roerei?" vraagt mam. Ik ga grijnzend terug aan tafel zitten en laat mijn bord vol scheppen met een van mijn mams specialiteiten, simpel maar heel lekker.
Ondertussen hoor ik tegenover me pap de post openscheuren.
"Pff, weer belastingen. Altijd belastingen... Gelukkig kan ik dat met onze kledingwinkel afbetalen. Ik zou niet weten hoe ik het anders zou doen!" Moppert hij.
"Moet je niet wat van je roerei eten?" Mam heeft nu eindelijk iedereen opgeschept en komt ook aan tafel zitten.
"Jaja, straks als ik de post allemaal heb gelez- Oh dit geloof je nooit!" Pap springt recht alsof een slang in zijn bil heeft gebeten waardoor zijn stoel valt.
"We hebben een brief met het koninklijk logo op!" Perst hij eruit alsof hij een kind van zes is.
"Njee, je zjegt maar wjat, dat kjan njiet!" Probeer ik te zeggen, maar dat gaat niet goed met een mond vol roerei.
"Jawel, jawel, ik lieg niet!" Pap kijkt veelbetekenend naar mam. "Betekent dit dat we-?"
"Ja! Ik denk het wel!" Valt mam hem bij
"Wat is er aan de hand, en waarom legt niemand mij iets uit?" Roept Toph boven al het opgewonden kabaal uit.
"Ja, dat zou ik ook wel eens weten!" Zeg ik met een vragend gezicht.
"Wel, ik zal gewoon de brief voor lezen en dan zal ik het nog verder uitleggen, als dat nog nodig is..."
Pap haalt eens diep adem en begint voor te lezen:
"Beste meneer en mevrouw Smeds,
Bij deze willen wij u meedelen dat u bent geselecteerd voor de twintig-jaarlijkse Koninklijke Wedstrijd. Dankzij de lovende reacties over uw winkel, zal u meedoen in de categorie Kleding & Schoenen. U zal het opnemen tegen twee andere winkels in dezelfde categorie: 'Knip vs. Knap' en 'De vurige Knipper&Zoon'.
Indien u zich uit de wedstrijd wilt trekken, moet u dit doen voor volgende volle maan bij uw provinciehuis. Eenmaal teruggetrokken, kunt u niet meer terugkomen. Valsspelen is ten strengste verboden en als u wordt betrapt op valsspelen, volgen er ernstige maatregelen.
Wij, koning Cyrillus en prins Jayden, komen twee dagen voor volle maan langs in uw winkel voor een eerste kennismaking en daarna nog een keer na volle maan om de maten op te nemen. Verdere infomatie komt na de eerste ontmoeting.
Koning Cyrillus en prins Jayden"
Toen pap het laatste woord uitsprak, is het even stil in huis. Niemand beweegt of zegt iets.
"Yeej, we gaan dit zo hard win-nen. We gaan dit zo hard win-nen!" Zegt Toph al zingend.
Hij loopt rond de tafel en begint een gek dansje te doen. Op mam haar gezicht staat een belachelijk grote glimlach en pap kan zijn ogen niet geloven en leest de brief opnieuw en opnieuw. Maar ik heb mijn twijfels...
"Pap, wat gebeurt als we dit... winnen?" Vraag ik een beetje onzeker.
"Ooh, dat is het leukste deel! We gaan dan in het paleis wonen! Ik zou dan over de mooiste stoffen beschikken en dan kan ik jou en je moeder eindelijk deftige jurken maken. Je mag dan koninklijke bals en feesten meemaken en we krijgen een mooie kamer die waarschijnlijk groter is dan ons huis! En dan krijgt je broer ook een goede opleidi-"
"Oké! Ik heb het begrepen!" Roep ik uit. Ik kan het niet meer aanhoren en storm naar boven. Ik smijt mijn deur open en val op mijn bed. Op mijn krakkemikkig bed in mijn kleine kamer die ik met mijn broer deel. Wat is hier mis mee? Waarom moeten we dit zo perse winnen, ik wil helemaal niet winnen! Ik wil hier blijven, want als we dit winnen dan verhuizen we naar het paleis en dan...dan...
Ik mag er niet eens aan denken of ik krijg al tranen in mijn ogen.
Ik hoor de deur van mijn kamer opengaan en veeg de tranen rap weg. Mam staat bezorgd in de deuropening te kijken en komt dan naast me op bed zitten.
"Wat was dat beneden?" Vraagt ze bezorgd.
"Niks, ik was gewoon geschrokken en een beetje overdonderd door het nieuws." Zeg ik met een flauw glimlachje.
"Ja, snap ik wel. Het is veel om op te vatten in een keer."
"Mam, vind jij dit een grote kans?" Vraag ik twijfelend.
"Ja!" Ik zie de dromerige blik in haar ogen, "Ik zou er alles voor over hebben om in het paleis te gaan wonen."
Ik kan mijn ouders echt niet vertellen dat ik er niet wil gaan wonen, door één persoon. Één persoon die de wereld voor mij betekent...
"Maar schatje, het zal echt wel leuk zijn! Denk eens na, je kan het koninklijke bal meemaken, van binnenuit! En niet van zo'n klein tv'tje waar iedereen voor staat te proppen om een glimp op te vangen van de koninklijke familie."
"Ja, dat is waar. Het lijkt echt nog wel tof!" Maar dat meen ik helemaal niet. Hoe kan een leven zonder hem nu tof zijn?
"Oké schat, ga je vandaag nog naar de winkel eten kopen, of ga je dat morgen doen? Maar als je vandaag wilt gaan, dan moet je je haasten hoor. De winkel gaat bijna sluiten."
"Nee, het is goed, ik ga morgen wel. Ik zal nu wat gaan helpen in onze kledingwinkel."
"Oké, trek je werkjurk aan en kom dan maar naar beneden."
Ik ga naar mijn kast en neem mijn werkjurk eruit. Hij is uit een lichtblauwe stof gemaakt, met één onderrok. Chique jurken hebben er minstens 2 of meer, maar zo'n mooie jurken kan vader ons niet betalen. De stoffen die hij gebruikt voor de winkel zijn al duur genoeg. Mijn jurk heeft ook nog een witte schort, niet dat hij nog heel wit ziet. Door het vele werken in de winkel is hij een beetje getaand geraakt. Maar dat vind ik niet erg, ik wil toch geen nieuwe. Ik kleed me rap om en gaan naar de winkel.
Als ik binnenkom heeft pap de grootste glimlach op zijn gezicht en die is er niet af te halen. Ook niet wanneer de eigenaar van De Vurige Knipper&Zoon, onze tegenstander in Dé koninkljke Wedstrijd sinds een kleine tien minuten, binnenwandelt met een gemene grijns op zijn gezicht.
Ik wil gewoon even zeggen dat het nog superspannend gaat worden, al zeg ik het zelf hihi! Geef dus niet rap op :)
Een tip om een boek niet kwijt te raken, is door vanboven op het "+" te klikken. Dan kan je het aan je privé of publieke leeslijst toevoegen. Of je kan me ook volgen, dan krijg je meteen een bericht als ik een nieuw hoofdstuk post!
