--
faith's pov
gumagayak ako ngayon para sa birthday ni racque at ni migie march 28 na ang bilis parang kailan lang ang lahat parang noong araw sakit sa puso ang iniida namin.
actually nagdadalawang isip ako kung pupunta ba ko o hindi pero sabi ko nga sa sarili ko baka eto na yung pagkakataon para maging malinaw ang lahat
natatakot ako na baka lahat sila magalit sakin hindi biro ang ginawa kong pagiwan sa kanilang lahat umalis ako ng walang paalam wala akong pinagsabihan ng lahat basta noong nasaktan ako isang bagay lang ang tumakbo sa isip ko ang iwan ang lahat .
---
nasa venue na ko ng party at mukhang kumpleto na ang lahat natatanaw ko ang mga tawanan at mukhang lahat sila masaya na sa mga nangyari sa knila napipigilan na kong pumunta para saan pa ba?
ano pa bang sakit ang gusto kong maramdaman?
malilinaw ba ko talga kapag nalaman ko ang katotohanan?
nagpawala na lang ako ng buntong hininga at sabay non binuksan ko ang pintuan ng kotse ko wala ng atrasan to masaktan man ako e di masaktan
unti unti akong naglakad papasok sa mansion nila racquel
biglang nagflashback lahat ng nangyari sakin tila bumagal ang ikot ng mundo
napahawak ako sa dibdib tila kumirot ang puso ko ng bagya pero sa kabilang banda sumaya ko sobrang namiss ko sila sobrang namiss ko ang mga yakap ng mga kaibigan ko sobrang namiss ko ang mga ngiti niya iniiwasan kong tingnan siya.
"FAITTTTTHHHHH ikaw na ba yan" --- sigaw sakin ni racquel tila nabingi ako nakapokus lang lahat ng attensyon ko sa taong nanloko sakin sa taong nagpaiyak sakin ng maraming beses at sa taong mahal ko at mamahalin ko pa sa mga susunod na araw.
niyakap ako ni racquel ng barkada tanging siya lang ang hindi lumapit sakin siya lang ang hindi umalis sa pwesto niya hindi ko alam pero nagkusa ang mga paa kong lumapit sa kanya.
isang hi lang ang nasambit ko sabay tinalikuran na nya ko at hindi pinansin nasaktan ako nabato ko sa kinakatayuan ko hanggang sa umalis na siya sakay ng kotse niya
unti unting nagbagsakan lahat ng luha at unti unting bumalik lahat ng sakit na akala ko wala na hindi ko lang maintindihan ako pa ba ang mali saming dalawa?
"habulin muna faith before its too late" -- sabi ni allan mula sa likod gusto ko pa sanang makisaya sa barkada pero i know i have to grab the opportunity
sumakay ako sa sasakyan ko pinatakbo ko ng mabilis na para bang nkikipaghabulan sakin sa kamatayan wala na kong pakialam sa ngayon ang tanging nasa isip ko lang
"do we still deserve to have a second chance."
nagpaikot ikot na ko sa area pero wala siya nauubusan na ko ng pag'asa gusto ko ng sumuko pero hindi kailangan kong malaman lahat ng totoo kailangan ko .
hanggang sa bumalik ako sa university kung saan kami bumuo ng maraming ala'ala
natagpuan ko siya sa ilalim ng puno kung saan madalas kaming tumambay dalawa
lumapit ako sa kanya hanggang sa nagsalita siya
"Faith bakit mo ko iniwan bigla bakit? hah?." --ramdam na ramdam ko ang panginginig sa boses niya alam kong galit siya sakin.
"Fravis bakit mo ko niloko?"--balik ko sa kanya
"hindi kita niloko hindi ka lang talaga nakinig sa mga paliwanag ko nagdusa ko faith ng 2 taon sa pagiwan mo sakin ang saklap nga eh, iniwan mo na ko isinaman mo pa pati puso ko? ako ba talga yung nanloko sating dalawa faith god knows how much i love you, God knows how much i care about you i almost throw my life just to find you."
"hinanap mo ko?."
"oo hinanap kita ganyan ako katanga kahit na sobra kong nasaktan dahil iniwan mo ko, sa isang halik nasayang lahat ng meron tayo faith ganyan ba tayo kababaw ganyan lang ba yung dahilan mo ha faith."
"wag mo sakin isisi lahat kung bakit tayo naging ganito, ang akala mo ba madali sakin ang iwan kayong lahat akala mo ba ginusto ko yung ginawa ko akala mo ba hindi ako nasaktan,masakit sakin na makita na hinahalikan mo siya masakit sakin na may ibang babae sakin ang nakakapagpasaya sayo dahil gusto ko ako lang pero paano ko magagawa un kung yung bestfriend mo ang lagi mong inuuna mo ha, ibinigay ko laht ng tiwala ko ikaw ang unang lalaking minahal ko ikaw yung pinili ko tapos ganon lang sobrang sakit fravis tapos ngayon sasabihin mo ang babaw ko lang ha? mababaw ba ko oo aaminin ko tumakas ako sa problema ko kasi naduwag ako natakot akong malaman yung totoo, natakot akong baka sabhin mo sakin na nagkamali ka lang talga sakin at si dianna talga ang mahal mo."
niyakap niya ko at habang yakap niya ako ramdam kong umiiyak kaming parehas hanggang sa bumitiw siya sa mga yakap niya
"I'm sorry, I love you"--sambit niya sabay ngiti sakin yung mga ngiting namiss ko ng halos 2 taon
"I'm sorry too, and iloveyoutoo."
umupo kami sa sanga ng puno at inakbayan niya ko na para bang walang nangyari alam kong may sasabhin siya
"wag ka ng mag'alinlangan sa lahat ng sasabhin mo sakin."
---
CHAPTER 48 is next :)
thanks :*
