Astrid weszła do swojego pokoju. Położyła się na łóżku i rospłakała się. Te wspomnienia nadal były jej w głowie. Słone łzy wpadały jej do ust. Zwineła się w kłembek. Jej szloch zakłucał domowy spokój. Jono wszedł do pokoju.
- Och maleńka kto cię tak skrzywdził? Czyżby twój ukochany? Jak mu było? Kaszel? Nie Czkawka. - powiedział Jono z sarkazmem. Astrid wybuchła jeszcze głośniejszym płaczem. Jono podszedł i objął ją.
- Już nigdy cię nie skrzywdzi a wiesz dlaczego? Bo będziemy rodziną. - powiedział Jono. Nagle Astrid źle się poczuła, zbierało się jej na wymioty i bolała ją głowa.
- Jono wezwij medyka. Proszę! - krzyknęła i pobiegła do łazienki.
Czkawka spojrzał w oczy Anriki.
- Naprawdę tak szybko? Sądzę żeby wszystko dokładnie przygotować musi minąć trochę czasu. Rok? - zapytała ukochana.
- Jak chcesz Milady. - powiedział Czkawka i skłonił się. Anrika wybuchła śmiechem.
Astrid leżała na łóżku. Medyk wyszedł porozmawiać z Jonem. Przytuliła się do miękkiego koca od Czkawki.
****
- Zostaw! - zaśmiała się Astrid i zaczęła odkładać go poduszką. Czkawka łaskotał ją niemiłośernie. Teraz jednak ona przewróciła go i zaczęła łaskotać.
- Dobra wygrałaś. - powiedział niemogąc przestać się opędzić. Byli na dużej łące. Pastwisko było doskonałe na piknik. Czkawka pocałował ją w policzek i wtopił rękę w jej włosy.
- Nigdy o tobie nie zapomnę. - wyszeptał.
- Dlatego że będziemy zawsze razem. - powiedziała As i umilkli patrząc na zachód słońca.
****
Teraz czuła jednak że cały świat o niej zapomniał. Do pokoju wszedł Jono i lekarz.
- Pani Astrid. Pani objawy twierdzą że jest pani.... W.... Ciąży. - powiedział głucho.
Astrid poczuła się dziwnie. Teraz na zawsze będzie miała jakąś część Czkawki przy sobie.
Gdy medyk wyszedł Jono spojrzał na nią.
- To dziecko Czkawki wiem. Ale jeśli jego życie i tego maleństwa jest Ci miłe to nie mów mu tego. - powiedział Jono. Astrid była przerażona ale wiedziała że musi być jakiś sposób by mu o tym powiedzieć.
