-Yıl 2013-
D:Ben seni hep filmlerde ki gibi hayal ederdim anne. Uzun boylu, bakımlı, sesi ve gülüşü güzel... Seni her düşündüğüm de beni nasıl severdin, bana hangi masalları anlatırdın diye düşünüyordum. Bana bu zamana kadar kimse masal okumadı biliyor musun anne? Şimdi sen diyorsun baban vardı abin vardı diye. Ama onlar senin yerini tutamaz ki annem. Her ne kadar çabalasalar da sen olamadılar anne... Bazen düşünüyorum abim ne kadar şanslı diye. Hep birlikte vakit geçirmişsiniz. Ama en önemlisi ne biliyor musun anne; seni görmüş, anne kokusu ne demek o hissetmiş, koklamış...
Defne elinin tersi ile göz yaşlarını silerek tekrar toprağa dokunur. Ve burukça gülümser.
D:Ben daha senin yokluğuna alışamadan şimdi de babamın yokluğuna alışmak zorundayım. Şuan düşünüyorum da senin hayatını değiştiren, sana göre dünyanın en yakışıklı erkeği yani babam seni yalnız bırakmadı. Geldi yanına... Ben babamın ilk ölüm haberini aldığımda yani dün çok ağladım anne, çok! Ama bir yandan da sevindim. Çünkü babamın sana olan aşkına bizzat ben şahittim. Ve siz şimdi kavuştunuz. Ben her ne kadar üzülsem de siz bir aradasınız ya o bana yeter. Ben bi şekilde alışacağım. Eğer alışamazsam da sizin yanınıza geleceğim...
Toprağı avucuna alarak sımsıkı kapatır elini. Ve tekrar toprağı mezara bırakıp, okşar.
D:Acaba beni de bu kadar sevecek biri karsıma çıkar mı anne ? Ben hep küçüklüğümden beri sizin aşkınıza hayranım. Biz hiçbir zaman ayrılmadınız. Aynı şimdi olduğu gibi.
Defne dayanamaz ve gözlerinden hızlı hızlı iner yaşlar. İki eliyle de yüzünü kapatır ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlar.
H:Ah be manolyam! Daha annemin yokluğuna alışamadan şimdi de babam.
Der Hakan gözleri dolu bir şekilde mezar taşının yanında ağlayan kardeşine bakarak. Ozan güneş gözlüğünü çıkartır ve eliyle Hakan ın omzuna dostça vurur.
O:Geçecek kardeşim, atlatacağız hep birlikte.
Hakan bir şey demez sadece başını sallar. Gizem, Defne ye bakarak konuşur.
G:Artık gidelim mi ? Yoksa Defne daha da kötü olacak.
Se:Gidelim gitmesine de ikna edemiyorum ki.
Hakan derin bir nefes alıp, konuşur.
H:Bir de ben konuşayım.
Hakan yavaş adımlar ile kardeşine yaklaşır. Defne hâlâ eliyle yüzünü kapatmış ağlıyordur. Hakan elini kaldırıp Defne nin saçını okşar. Ve zar zor konuşur.
H:Defnem, manolyam. Bak bakayım bana.
Deyip Defne nin çenesini tutup kafasını kaldırır. Defne kızarmış gözleri ile abisine bakar.
D:Abi!
Deyip birden abisine sarılır ve ağlamaya devam eder.
D:Canım çok yanıyor abi. Ben nasıl yaşayacağım şimdi babamsız. Baksana önce annem, şimdi babam. Kimsemiz kalmadı abi
Hakan, Defne nin sırtını okşar. Ve kısık bir ses ile konuşur.
H:Şşş öyle deme. Bak annemle babam bizi duyuyor görüyor Defnem. Sen böyle yaparak onları çok üzüyorsun.
D:Elimde değil canım çok yanıyor.
H:Biliyorum bitanem ama atlatacağız hep birlikte.
D:Ben bir an önce annemle babama kavuşmak istiyorum abi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİR DENİZ HİKAYESİ
Fanfiction"Aşk düşünüldüğü kadar güzel bir duygu mudur? Yoksa hiç kimsenin yaşamak istemediği kadar kötü bir duygu mudur?"
