Hypnotic - Tłumaczenie PL

13. Duch z przeszłości

Edward

- Co zrobiłeś?

Adrian posłał mi spojrzenie mówiące, żartujesz sobie? Uniosłem dłoń w geście poddania. Savannah z pewnością nie wyglądała na dziewczynę, która pocałowałaby Adriana. Nie wygląda na dziwkę. Ale przecież wszystkie kobiety są dziwkami. Taka była ta suka, Evangeline. Oh, tak, mówiłem o Evangeline Donati, młodszej siostrze Adriana.

Była moją pieprzoną pierwszą, która wyglądała jak wychudzony, przerażony szkielet. Okej, nie! Była... nie, wciąż jest gorąca. Kochałem ją ponad życie. Ale przespała się z tym pieprzonym Mikaelsonem. Sebastianem Mikaelsonem, synem Jonathana Mikaelsona, który był także jedynym spadkobiercą Mikaelson Holdings.

Adrian, Sebastian i ja w czasach szkolnych byliśmy najlepszymi przyjaciółmi, a Evangeline była moją dziewczyną. Wszystko było w porządku, aż pewnego normalnego dnia, Adrian i ja przechodzilismy obok laboratorium i tam zobaczyliśmy tę dwójkę całujacą się ze sobą. Wciąż pamiętałem ten dzień. Tak jakby się to stało wczoraj. Adrian i Sebastian zaczęli się bić, a jedynie patrzyłem na nią. W jej oczach pojawiło się takie uczucie, które moje serce chciało zrozumieć. Ale mój umysł miał inne zdanie. Nawet nie próbowała tego wyjaśnić. Nie żeby mnie to obchodziło. Cóż. Obchodziło. Ale to był mój mały sekret. Mój ojciec wciąż nie zerwał kontaktów z Mikaelsonami. Te skurwysyny dalej są naszemy partenrami biznesowymi i zostali zaproszeni na imprezę.

Adrian. Nasz drogi, bez serca, bezlitosny, bezuczuciowy dupek. Obwinił uznał swoje relacje rodzinne z Mikaelsonami za powód zakończenia ich przyjaźni. Ale głęboko w sobie, tak jak i mnie, zależało mu na tym dziwkarzu.

Odwróciłem głowę i zauważyłem moją piękną, seksowną byłą dziewczynę opartą o blat i sączącą swojego Gina. Potowarzyszmy jej, co nie? Podszedłem do niej i oparłem się o blat, tak że oparłem moje ramiona zamknęły jej jakąkolwiek możliwość ucieczki.

- Jak się masz, cara? - Wypowiedziałem i złapałem ją mocno w talii.

Sapnęła, odwróciła się i próbowała mnie odepchnąć.

Evangeline

Edward Morgenstern.

To była jego dłoń. Nie dało się pomylić dotyku dłoni, która kiedyś przynosiła mi ulgę. Dlaczego on tutaj był? Wciąż mnie kochał tak bardzo jak ja jego? Haha, nie. To niemożliwe. To ja sprawiłam, że mnie znienawidził. Cóż, ani Adrian ani Edward nie mieli pojęcia, co się wtedy naprawdę stało. Nie wińcie mnie, gdy wasz chłopak jest tak cholernie gorący i rozchwytywany, to z pewnością zastanawiacie się, czemu on akurat wybrał was z tych wszystkich smacznych kąsków.

Nie ma się czym tu rozkoszować. Edward był graczem. Bawił się wieloma dziewczynami i przespał się z połową szkoły, plus minus było ich dziesięć. To było nierealne dla mnie, aby uwierzyć, że mnie pokochał. Mam na myśli, że się we mnie mocno zakochał.

Sebastian Mikaelson. Ich najlepszy przyjaciel zawsze uważał mnie za najlepszą przyjaciółką i młodszą siostrę. Poszłam do niego i poprosiłam go, aby mnie pocałował, żeby tylko sprawdzić, czy Edward mi wierzył lub ufał. Sebastian jak to Sebastian wyśmiał moją prośbę. Nie zgadzał się na ten plan. Musiałam go zaszantażować, aby zrobił to, co chciałam.

Nie żebym tego oczekiwała, Edward mi nie uwierzył. Nawet nie zapytał mnie o wyjaśnienie. Stał tam jedynie, akceptując fakt, że byłam dziwką, która go zdradziła. To wszystko doprowadziło do tego, że stałam się suką odpowiedzialna za zniszczenie ich niezniszczalnej przyjaźni. Wciąż go kocham, ale to było udawane. Dlaczego miałby mi nie uwierzyć?