I Knew I Loved You

Chapter 18

   Inabot siguro ako ng ilang minuto sa pagtitig sa kanyang mata. I didn't notice he's already awake!

"Am I too handsome?" panunuya niya sa akin. Mabilis ko namang inalis ang aking mata sa kanya sa sobrang kahihiyan.

"You're blushing," ani Henry habang nakangiti. Ito naman ako, lalong namumula.

"W-what are you talking a-about? I'm not!" halos pasigaw ko nang sabi. He just chuckled at what I said. Ugh!

"Let's just go home," he said.  I couldn't refuse to his offer. He already fell asleep waiting for me. Nakakahiya naman.

   While inside the car, hindi kami nag uusap. Ayoko namang simulan ang usapan kasi baka naman isipin niyang interesado ako  sa kanya.

    Ilang minuto na talaga wala pa ring imik. I couldn't stand this silence anymore. Simulan ko na nga!

"Uh.." panimula ko.

"Hm?" si Henry while looking at me.

"You actually don't have to do this. I m-mean I saw you fell asleep a while ago. You should've just went home instead of waiting for me," I told him.

He just smiled at me. "I will do anything for you to come back to me," natameme ako roon.

"Ganon ako ka desperadong bumalik ka sa'kin," huminga s'ya nang malalim. "I should've pushed her away that time. I'm sorry."

Pinapakinggan ko ang kanyang paliwanag. "Sa totoo lang, hindi ko talaga ginusto 'yon. Ewan ko ba, nung binreakan mo 'ko, sobrang nawalan na ako ng ganang mabuhay. Halos hindi ko na alam kung anong gagawin, at sa loob yun ng apat na taon." Unti unting namumuo ang luha sa kanyang mga mata pero hindi niya ipinapakita.

"Kaya nung nalaman kong babalik ka na rito sa Pilipinas, sobrang saya ko. Hindi ko na maintay na makita ka ulit. Balak ko nga sanang sumama kay Hector sa pagsundo sa'yo kaso naisip ko na wala nga pala akong karapatan. Hindi rin kasi kami masyadong magkasundo ngayon ni Hector dahil sa nangyari sa atin," aniya.

Natigil ako roon. "Hindi kayo magkaayos?"

Tumango siya. "Oo. Pero pinagsisisihan ko talaga yung nangyari noon kasi alam ko sa sarili ko na hindi ko na mahal si Stefannie at ikaw lang talaga ang mahal ko. Ikaw lang at wala nang iba."

Unti unti nang tumulo ang luha ko roon. Masyado akong nagiging emosyonal ngayon dahil sa sinabi niya sa akin. I can feel his sincerity and honesty in every word that he's telling me. I don't know what to respond to what he said 'cause I've been rude to him.

"Yun lang," he sighed.

"I... I'm sorry..." yun na lamang ang tanging nasabi ko.

"Don't be. I'm the one who's at fault here," ani Henry habang pinupunasan ang aking luha gamit ang kanyang daliri.

Hindi ko pa rin talaga mapigilang umiyak kaya sa tuwing pupunasan niya ang aking luha, lalo lang talaga ako umiiyak.

"Shh... don't cry," si Henry.

  He kissed my lips gently to make me calm. It was effective kaso hindi ko pa rin talaga mawala sa isipan ko na nahihirapan sya sa pinaggagawa ko sa kanya. I feel so bad for him and for myself as well.

"I still love you okay? I can't blame you for not loving me back again because of what I did," aniya. "But I'll wait."

Wala na akong nasabi at nagpatuloy na lamang ulit siyang mag drive. Nagdrive thru muna kami sa mcdo bago tuluyang umuwi.

"What do you want?" Henry asked me in a sweet tone.

"Uh... cheeseburger deluxe na lang," sabi ko.

"Alright... so two cheeseburger deluxe, then one Mcspaghetti, and two sundaes," aniya.

After nun, dumeretso na kaagad kami ng uwi kasi pagod na pagod na rin kami sa trabaho.

"Thank you," sabi ko sa kanya habang nakangiti.

Ngumiti siya at tumango. "No problem. Just call me if you need anything. I'll be there," and I nodded.

Pagkapasok ko naman sa bahay, humiga muna ako sa kama bago magbihis. Nasa isip ko pa rin lahat ng sinabi ni Henry sa akin kanina.

Nasagot na ang mga katanungan ko tungkol doon pero pakiramdam ko ay hindi pa rin iyon sapat para ako ay lubusang magtiwala sa kanya. I can feel his sincerity though.

I still love him. But I can't show him that 'cause I'm scared I might have a scar again. Ayoko nang masaktan ulit kaya mas mabuti nang ganito muna hanggang sa makakita ako ng rason para bumalik sa kanya.