I Knew I Loved You

Chapter 23

      We stayed on one of the hotels here in Palawan. Sobrang nakakapagod ang araw na ito, lalo na't hindi ko nakita si Henry. Grace and I were on the same room.

"You okay couz?" tanong ni Grace sa akin.

"Huh? Uh... y-yes, I'm o-okay," sabi ko. Kahit hindi naman taalga ako okay.

She sighed. "Gusto mo ba magpahangin muna sa labas?"

Umiling lamang ako.

"Gabb, I know you're in pain right now," sabi niya. "I know mahal na mahal ninyo ang isa't isa at nangyari pa ito. But, I think it would be better if we move on from this."

      Tears started to fall again. I couldn't help but cry everytime I think of that. Kasalanan ko ba?

"I know hindi madali mag move on... but you should be strong couz," dagdag niya.

Tumango lamang ako sa mga sinabi niya. Hindi ako makatulog nang ayos. Hindi pa nag sisink in talaga sa utak ko na wala si Henry.

  Kinabukasan, nakita ko sina Tito Alvin at Tita Veronica, ang magulang ni Henry.

"Gabb," dumating sina Tita Veronica at Tito Alvin.

"Tito... Tita," sabi ko.

Tita Veronica started to cry. "A-ang anak k-ko..."

Tears started to form in my eyes as well. "I-I'm very sorry Tita..."

Umiling sya. "No, it isn't your fault. If we didn't send him here in Palawan, none of this would happen."

I can sense in Tito Alvin that he's just stopping himself from crying. "May balita ba kayo sa anak ko?"

"Kay Henry po, wala. Pero may mga nakita po kami na gamit niya sa may dalampasigan kahapon," paliwanag ko. Tumatango tango lamang si Tito.

He sighed. "I guess... we need to move on from this and start a new beginning."

Lalo lamang umiyak si Tita Veronica. "I don't t-think I can do this!"

"Veronica, hindi natin masisisi ang nangyari. Everything happens for a reason. For sure there will be greater things na mangyayari sa mga susunod na araw, buwan, taon, hindi ba?" Paliwanag ni Tito.

    Umuwi rin kami sa Manila kinabukasan. Hindi na kami gumala dahil nagpunta ako roon para mag imbestiga, hindi para magbakasyon.

    Pagod na pagod ako ngayon. Mas lalo pa akong napagod sa tuwing maaalala ko ang pinagsamahan namin ni Henry. I shouldn't have let him go to Palawan. It's not going to be that easy moving on from what just happened a few days ago.

      Mas mabuti pang mag focus na lamang ako sa ibang bagay para makalimytana ko ang masasakit na alaala at nang sa gayon ay makapamuhay na ako nang maayos.

Sakto namang tumawag si Mama. "Anak... are you okay? Your Papa and I will be back there in the Philippines tomorrow."

Tumulo na naman luha ko. "I-Is everything settled there?"

"Hindi pa anak, but you need us. Hindi naman p-pwedeng unahin namin ang trabaho kesa sa anak namin,"sabi ni Mama. Lalo lang akong umiyak.

"Take a break muna anak. We don't want you to be pressured. H'wag ka na muna magtrabaho. Saka na," sabi ni Mama. "I'll get going. Take care."

    I can't. Kung mananatili lang ako sa loob ng bahay, mababaliw ako kakaisip ng kung ano ano! Kung maggagala lang ako, maalala ko ang memories naming dalawa ni Henry.

     Dumating naman si Grace at Allen. Thank God, they came. Kung hindi, wala akong gagawin dito sa bahay.

"Couz', are you okay? Why aren't you answering my phone calls?" Nag-aalalang tanong ni Grace sa akin.