Forbidden (COMPLETED)

Kabanata 4

Kabanata 4

Cry

"I'm sorry." tugon ni Marcus. Hinalikan niya ang noo ko at humiga siya sa tabi ko. "Mahal kita pero hindi ko kayang iwan si Kassandra." tugon niya at bumagon na. Dumeritso siya sa banyo at naiwan ako sa kama. Tinabunan ko ang katawan ko ng kumot na ngayon ay walang saplot. Napasinghap ako ng bumalatay ang mga ala-ala ng nakaraang gabi.

"I know." tugon ko kahit hindi na naman ako maririnig ni Marcus. Alam kong kasalanan itong ginawa namin. He's engaged but we love each other. Hindi ko rin maatim na may mamatay dahil lang sa pagmamahal ko kay Marcus.

Kassandra his fiance is suicidal. Ilang beses na niyang pinagtangkaang patayin ang sarili niya and she needs Marcus by her side. Natatakot ako a kapag nalaman niya ag tugkol sa aming dalawani Marcus ay patayin niya ang sarili niya.

Parang tinarakan ng libo libong punyal ang puso ko ng maalala ang unang gabing pinagsaluhan namin ni Marcus. I love him so much that even if it's forbidden I gave him my first. Hindi niya tinaggap ang mga anak ko dahil sa pag-aakala niyang nag cheat ako sa kanya. I thought he loved me enough to hear my explanations but he judged me and the worst part is he denied my children, he denied his children.

And now, I've been thinking of many ways to forget. I bond with the kids, do my work, exercise and many more. Kakapasok ko pa lang ng condo ko at sinalubong kaagad ako ng kambal. They're wearing a both terno pajamas and they look so cute.

"Mommy!" They both exclaimed.

"Babies." I uttered. My energies got drained earlier. Matapos kasing ma meet ko at narinig ang sinabi ang asawa ng tatay ng mga anak ko ay sinubsob ko ang sarili sa trabaho.

"Where's your ninang?" I asked them. They look at each other's eyes. Parang nag-uusap sila gamit ang mga mata. Nanlaki ang mga mata ko ng makitang ngumiti si Shara. Scott seems apologetic and Oh my God—!

"Did you lock her in the room?!" I yelled and ran towards the room. Pagkarating ko sa kwarto namin ay agad ko itong binuksan. Pero hindi natuloy ng pigilan ako ni Shara.

"Mommy don't." She said.

"Oh come on! Kinunchaba mo yung mga bata para ilock tayong dalawa dito?! Ugh! Kahit kailan talaga you're an a-hole!" Napahinto ako sa dapat na gagawin ng marinig ang boses ni Bethany mula sa loob.

Tumingin ako sa kambal at nakita kong nakangiti sila. Oh my! Kinulong ba nilang dalawa si Bethany kasama si Tripp?!

"Stop assuming will you?! Kailan hindi ko idadamay yung mga bata. Kung hindi ko alam ay ikaq pa siguro ang kumanchaba kanila." It's Tripp's voice!

Sa halip na buksan ay binabayaan ko nalang muna sila. Ganito talaga ang madalas gawin ng mga bata kay Bethany. They will locked her in our room and wait until shes hysterical. Naiba lamang ngayon dahil mukhang napasama pa si Tripp sa lalokohan ng mga bata. 

The giggles of the kids of the kids echoed. I watched them whispering with each other. Napailing iling nalang ako dahil sa kalokohan nilang dalawa pagkatapos ay dahan-dahang binuksana ang pintuan ng kwarto kung saan nila kinulong ang dalawa. 

"oh my god! Thank you at dumating kana Gab! Akala ko mamatay na ako sa sobrang konsumisyon dito!" kaagad na bulalas ni Bethany ng mabuksan ko iyon ng tuluyan.

Tripp shrugged and immediately walked towards me. He hugged me tightly and smiled to me after. "I missed you." he said. Oh god! this man I know what he is doing. He's making Bethany jealous and it seems like it's working. 

Kitang kita ko ang reaksyon ni Bethany matapos lumabas ni Tripp sa kwarto. Para siyang batang inagawan ng candy! If only I could laugh at her reaction. So priceless!

"Sorry, napagkaisahan ka naman ng kambal pero parang ang swerte mo narin. Nakasama mo si Tripp sa iisang kwarto yiieeee." I teased her.

"Gaga! ikaw naman mahal ng gagong yun!"

"Nagseselos kaba Bethany?" tudyo ko sa kanya.

"Hindi ah!"

I smiled. Magaling siyang umarte sa iba pero hinding hindi siya makakapagsinungaling sakin dahil kilalang kilala ko na siya. Pinagmasdan ko ang looban ng kwarto at nagulat dahil sa nagkalat na mga gamit sa kung saan. Grabeng away ba ang nangyari at ganito ka kalat ang kwarto?!

"Para naman dinaanan ng bagyo ang kwarto! Ano bang ginawa niyong dalawa at ganito ang nangyari?" tanong ko sa kanya na ngayon ay parang pinagsakluban ng langit at lupa ang mukha. Hindi siya kumibo kaya bumuntong hininga nalang ako. Umupo ako sa kama at hindi ko alam kung bakit nangilid ang luha ko. 

The memories of what happened earlier came and my heart feels like I am about to burst. Seeing Kassandra shouting like earlier where like daggers in my heart. I can't help but feel sad and guilty.

"Gab?" takang tanong ni Bethany ng mapansin ang malalalim kong mga hininga. Umupo siya sa tabi ko. "Okay lang ba? Bakit ka umiiyak?" Napahawak ako sa aking pisngi kung saan lumandas ang mga luhang hindi ko namalayang tumulo na pala.

"I saw her."

"Who?" 

"Kassandra.." Napatakip ng bibig sI Bethan dahil sa gulat.

"Anong nangyari? Did she do something to you?" Natigilan ako sa sinabi niya. Physically? no, but mentally and emotionaly. Kassandra's words never left my ear. Naririnig ko parin ang mga salitang binitawan niya kanina.

Sinabi ko kay Bethany ang lahat ng nangyari kanina and now she's hysterical.

"How could she?! Ikaw na nga yung lumayo hindi ba? Hindi mo naman kasalanan ang nangyari Gab." She shouted. Naalarma ako sa pagsigaw niya kaya kaagad kong sinara ang pintuan. Baka marinig siya ng mga bata. 

"No, alam kung nasaktan namin siyang dalawa ni Marcus." bumuntong hininga ako. "Hindi ko lang matanggap ay yung mga salitang sinabi niya sakin." dun na tuluyang tumulo ang mga luha ko. Ako yung naghirap ng husto, ako yung kahit na hindi ko na kaya ay ginawa ko parin ang lahat para sa mga anak ko.

"Gab nakita ko kung gaano kahirap ang pinagdaanan mo. That bitch had no right to say such things to you because you didn't do anything! in fact, ikaw pa nga yung umintindi sa kanila hindi ba?" she said drying my tears. Alam kung at the moment ay pulang pula na ang mga mata ko dahil sa pag-iyak ang I don't want my kids so me like this. Pinilit kung punasan ang mga luhang lumalandas sa aking pisngi ngunit sa bawat pagpunas ko at doble ang bilis ng pagbalislis ng mga luha ko. Hindi ko ito kayang pigilan. Damn!