Stay with me

6.0

"Iedereen dacht altijd dat ik mezelf aanstelde. Ik bedoel, ik had het er erg moeilijk mee dat papa was weggegaan en ons verlaten had voor een andere vrouw. Op het begin durfde ik het tegen niemand te vertellen, maar op een gegeven moment moest ik wel. Iedereen merkte dat er iets was met mij, maar niemand wist wat. Ik was vorig jaar nog heel naïf, ik had een goed beeld van mensen en ik dacht dat ze me serieus konden helpen. Op een gegeven moment had ik weer de rust opgezocht en zat ik alleen buiten in de schooltuin. Mijn beste vriendin kwam en vroeg wat er met mij was, ik brak. Ik heb haar toen het hele verhaal verteld, dat ik erachter was gekomen en dat ik het gevoel had dat het mijn schuld was dat mijn ouders gingen scheiden. Natuurlijk klopte dat niet, ik kon er niks aan doen dat papa vreemd ging. Mijn vriendin was super aardig tegen mij, ze deed haar best om mij te trooste en ze zei dat ik alles tegen haar kon vertellen. Dat deed ik dan ook, ik vertelde haar hoe de scheiding verliep, dat mama soms niet helemaal helder thuis kwam en dat ik elke dag eigenlijk voor haar moest zorgen. Ze was kapot van de scheiding en vond dat papa een lul was, een lozer, een.. verzin maar iets stoms, papa was het. Natuurlijk vind ik dat ook allemaal maar, aan de andere kant is het wel nog steeds mijn vader. Ik haat mijn vader voor wat hij gedaan heeft, maar ik mis hem ook. Het is allemaal heel erg dubbel.. en mijn vriendin wist dat allemaal. Op een dag kwam ik op school aanlopen en iedereen keek mij aan. Ik ben geen knap meisje, ik was altijd al verlegen dus dacht ik dat het aan mij lag. Dat ik iets raars had, iets had geknoeit of gewoon, dat ik te lelijk was. Ik kwam bij mijn vriendinnen groep aan en ze stonden geheimzinnig bij elkaar. Ik liep naar ze toe en zodra ze me zagen hielden ze op met praten. Er kwamen mensen langs die vervelende dingen naar me riepen. Ze riepen dat ik een verader was, dat ik alcoholist was echt verschrikkelijke dingen. Ik had meteen door wat er gebeurd was, ze hadden alles doorverteld. Daarbij hadden ze niet eens de waarheid verteld, ze hadden alles verdraait in het nadeel van mij. Ze zeiden dat ik mijn ouders relatie had kapotgemaakt en dat ik begon met mama wijn te geven om haar beter te laten voelen. Ik heb zoiets nooit gedaan.. ik snap nog steeds niet waarom ik ze het door hebben vertelt, waarom ze mij zoveel pijn hebben gedaan'. Ik haalde een keer diep adem en keek Dylan aan. Er liepen langzaam tranen over mijn wangen en ook Dylan had tranen in zijn ogen. Ik was wakker geworden en Dylan wilde nog een film kijken, ik was daarmee ingestemd. Het was een film over iemand die allemaal leugens verzon en ze zelf begon te geloven. Het deed me zo erg denken aan dat verhaal.. dat ik begon te huilen. Ik wilde het Dylan eerst niet vertellen, ik vertrouw niemand meer. Maar.. ik moest het gewoon tegen iemand vertellen en Dylan is daar wel de beste persoon voor. Hij kan het wel door vertellen maar zijn vrienden ken ik toch niet. Ook zie ik hem hierna waarschijnlijk toch niet meer dus ik heb niks te verliezen. 'Hebben ze ooit sorry gezegt? Heb jij ze ooit nog gesproken of, hoe is het gegaan daarna'? Ik slikte even. 'Als ik teveel vragen stel moet je het zeggen hea"! Ik schudde glimlachend mijn hoofd. Het is begrijpelijk dat hij vragen heeft, het is ook een raar verhaal. Misschien denkt hij ook wel dat ik mezelf aanstel, dat dit allemaal niet waar is. Er ging een steek door mijn hart heen, wat als hij mij alleen maar belachelijk wil maken? Waarom vertel ik dit sowieso aan hem! Ik keek op mijn horloge en zag dat we nog maar een half uurtje in het vliegtuig zitten. Een half uur langs de jongen die mijn leven een veranderde om zich zo te intereseren, een half uur voordat ik naar mijn vader toe moet. Ik wil niet, ik wil echt niet gaan! 'Nee' zei ik herinnerend aan de vraag die me net gesteld was. 'Ze hebben nooit sorry gezegt of me alleen al aangekeken. Ze deden vanaf toen alsof ik vuil was. Ik voelde me ook .. anders. Het deed me echt pijn. Gelukkig hadden we nog maar een half jaar les, examens en toen was ik eindelijk van school af. Dat half jaar was de ergste uit mijn leven. Ik wil niet zielig klinken, ik hoef geen medelijden, maar ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Ik was altijd alleen en áls al iemand iets tegen mij zei dan was het iets beledigends. Ik begon te denken dat het aan mij lag, ik dacht dat ik het probleem was'. Er ontsnapte een enorme snik uit mijn mond. Hij pakte langzaam mijn hand vast en kneep er een beetje in. 'Je bent een sterke meid! Je bent zo ongeloofelijjk goed, je hebt je gewoon niet laten kleineren door die mensen. Jij bent sterker geweest als zij en je hebt ze laten zien dat niemand je klein kan maken'! Ik glimlachtte dankbaar naar hem.. Het was alleen geen echte glimlach, mijn ogen lachtte niet mee. Hij heeft het fout. Ze hebben wel gewonnen.