Stay with me

15.0 - Kate

Ik zat eenzaam aan een tafel terwijl iedereen op de dansvloer stond. Iedereen was blij voor het pas getrouwde stel, en ik? Ik kon helemaal niet blij zijn. Ik voelde me verschrikkelijk en papa keek weer niet naar mij om, terwijl ik nu wel bij hem was. Iedereen at, danste en kletse maar niemand leek mij te zien. Ik hoor hier ook niet thuis, ik ben geen part van hun. Eigenlijk ben ik gewoon heel anders en hoor ik niet meer in de familie, althans dat is wat ze me laten merken. Waarom kan nou niet iemand gewoon naar me om kijken? Waarom kan nou gewoon één iemand vragen hoe het met míj gaat? Er was een iemand ja, een iemand die dat deed, Dylan. Maar die is nu ook ineens uit mijn leven gegaan, alsof ik geen geluk mag voelen. Ik werd benauwd en voelde dat ik moest huilen. Ik wilde niet huilen waar iedereen bij was en stond dus op. Langzaam en onopvallend verliet ik de vrolijke feestruimte. In de hal voelde ik me nog steeds niet fijn, er was nog steeds die vrolijke herry. Zal ik gewoon naar buiten gaan? Niemand mist mij toch.. Niemand vind mij toch belangrijk genoeg. Als ik aan het einde van het feest gewoon terug ben, heeft niemand door dat ik weg was. Moeizaam duwde ik de deuren van het grote gebouw open. De frisse lucht kwam me tegemoet en ik voelde me meteen minder misselijk. Binnen hing de vreslijke lucht van vet vlees, pannekoeken en weet ik wat allemaal nog meer. Waar moet ik nu heen? Zal ik.. Even schoot me de gedachte te binnen maar ik heb toch geen schijn van kans. Ik kan Dylan wel gaan zoeken, maar Londen is mega groot. Daarbij ken ik de weg eigenlijk helemaal niet, dus als ik te ver loop kom ik nooit meer terug. Niet dat dat uit maakt, niemand mist mij toch. Maar ik heb ook niet zo heel veel zin om buiten te slapen, om een zwerver te worden. Dan kan ik net zo goed.. Meteen schudde ik die gedachte weg. Dat mag ik niet denken, dat mag ik nooit denken, nooit! Maar het is zo moeilijk.. het is zo moeilijk om positief te blijven als helemaal niks positief is! Ik liep door en liep verder dan ik eigenlijk door had. Maar mijn benen wilde niet stoppen, mijn benen wilde afzien. Mijn benen wilde pijn voelen, de pijn die ik verdien.. Ik liep hier in mijn mooiste jurk door londen heen en nog schonk iemand aandacht aan mij. Alsof het normaal was dat er iemand met zo'n jurk door Londen heen ging lopen. Misschien is dat ook wel normaal.. Weet ik eigenlijk veel, misschien is dat de cultuur hier? Toch lijkt me dat raar, ik zie namelijk verder niemand er zo raar bijlopen als ik doe. Ineens hoorde ik mijn maag knorren, ik had honger. Ik heb eigenlijk helemaal nooit honger, maar ik heb dan ookal lang niks meer gegeten. Ik keek door de straat heen en zag allerlei winkeltjes. Ik zag een McDonalds, mijn maag draaide zich al om bij het idee dat ik dat moest eten, een Pizzatent, Subway en nog allemaal kleine cafétjes. Zodra ik deze dingen zag kreeg ik al meteen minder honger, mijn maag kon niks meer aan. Dat heb ik zelf veroorzaakt, maar het maakt me niks uit. Het maakt me allemaal niks meer uit. 'If one day you wake up and find that your missing me'.. Er weerklonk practig geluid over de straat. Ik wilde op het geluid aflopen maar ik wist niet goed waar het vandaan kwam. Waar was ik eigenlijk? Ik keek om me heen en kwam erachter dat ik helemaal niet wist waar ik was. Misschien moest ik maar weer precies dezelfde weg terug lopen als dat ik heen kwam, als ik die nog wist.. 

Klein hoofdstukje! Hoop dat jullie het toch leuk vinden! Bedankt voor alle votes en reacties! Hieronder staat een leuke super de duper reactie :D

"@annejadeehte: the man who can't be moved!! :) zo'n geweldig liedje, past heel goed bij dit verhaal."

Kijken hoeveel votes we kunnen halen!! :Dx