Stay with me

22.0 - Kate

'Je moet een maand weg' fluisterde ik langzaam. Bij binnenkomst had zijn moeder me al in alle geuren en kleuren verteld hoe leuk ze het vond. Had hij het niet zelf tegen mij kunnen zeggen? 'Hoelang weet je het al'? Hij stond op en kwam voor me staan. 'Nog maar net'! Zei hij net iets te snel. Ik wist zeker dat hij het al langer wist. Wat als hij me de hele tijd gewoon had gezegd dat hij er voor me zou zijn, zodat hij me niet teleurstelde. De klap komt nu alleen nog maar harder aan. Hij wilde me misschien helemaal nooit helpen! 'Ik wil niet gaan, ik blijf thuis' zegt Dylan ineens. Volgensmij heeft hij het meer tegen zichzelf dan tegen mij. 'Maar ik moet' ik voel me nog steed sniet aangesproken. 'Ze hebben me tickets opgestuurd! Hij begint ineens hard te huilen en zakt neer op zijn bed. 'Ik wil niet, ik wil niet meer terug! Maar ik kan ook niet hier blijven! Ik, ik moet gaan'! Hij slaat hard op de rand van het bed en ik ben even verbaasd. Doe ik ook altijd zo als ik in paniek ben? Dan moet ik daar toch maar iets aan veranderen, het is heel erg eng. 'Dylan'? Probeerde ik. 'Rustig, alles komt goed'! Ik ging langs hem zitten en wilde een arm om hem heen slaan. 'Nee'!! Hij schreeuwde en sprong op. 'Nee , niks komt goed'!! Hij keek me boos aan. Was hij nu boos op mij? 'Ik wil niet naar dat kut Amerika'! Ik keek hem bang aan. Wat moet ik nu? 'Ik wil gewoon hier blijven, ik heb hier genoeg te doen! Ik moet mama en Jolien helpen, ik kan ze niet verlaten. Jou wil ik ook nog steunen, ik wil er ook voor jou zijn'!! Hij draaide zich om met zijn rug naar mij toe. 'Ik ben slecht, ik ga gewoon weg wanneer iedereen mij nodig heeft.. Dylan' probeerde ik nog een keer. Hij zou het ook niet opgeven bij mij, hij zou mij ook helpen. Ik liep naar hem toe en sloeg mijn armen om zijn buik heen. We zeiden niks. Wat waren we nu eigenlijk? Wat voelde ik voor hem? Was ik.. was ik verliefd? Maar ik kon niet verliefd op hem worden, ik kan hem niks bieden. Hij verdient zoveel beter dan iemand zoals mij. 'Dylan, als jij nog een maand naar Amerika gaat.. Niemand zal het je kwalijk nemen. Iedereen steunt je in deze keuze, kijk is hoe enthousiast je moeder is'! Hij draaide zich langzaam om in mijn armen. Nu sloeg hij zijn armen ook om mij heen. 'En jij dan, ik wil jou niet verlaten. Ik wil er zijn wanneer je moeder komt. Wanneer ze opgenomen wordt'! Ik knikte naar hem. 'Mijn moeder komt morgen hier, dat kun je sowieso meemaken. Ze blijft eerst een week in papa's huis, dat zal heel raar zijn. Maar ik sleep me er wel doorheen, als jij naar Amerika gaat. Ik wil niet jou van iets afhouden. Ik wil dat je doet wat je leuk vindt'! Hij glimlachte nep, die lach herkende ik uit duizende. 'Je gelooft me niet' zei ik daarom ook. 'Maar echt, ik zeg dit omdat ik dit meen'! Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd. Het stukje huid waar zijn lippen eerst zaten tintelde na. Wat doet deze jonge met me? 'Geniet jij nou maar van een maandje Amerika, we zullen zoveel bellen en skypen als je wil'!! hij lachte naar me. 'Jij bent geweldig wist je dat'? Hij tilde me op en draaide me in het rond. 'Echt, geloof me. Iemand beter als jij bestaat niet'! Natuurlijk wel. Ik had alleen geen zin om hem tegen te spreken. Het was niet het moment om hem tegen te spreken. Ik vond zijn woorden lief en die zou ik koesteren. Hij is lief, hij is perfect.